Στο ξέσπασμα του φεγγαριού

Η Αλεξάνδρα και ο Μάνος, δύο άγνωστα μεταξύ τους νέα παιδιά, νιώθουν ερωτική αναστάτωση με τις πρώτες ματιές που ανταλλάσσουν. Η επαφή τους διακόπτεται απότομα από τον αδελφό της Αλεξάνδρας, τον Στέφανο, που την παίρνει και φεύγουν. Η Αλεξάνδρα και ο Μάνος ξαναβρίσκονται συμπτωματικά στο Λονδίνο όπου σπουδάζουν σε διαφορετικές σχολές και έτσι αρχίζουν να βλέπονται κρυφά, αφού ο Κωνσταντίνος Αδαμάκης, ο πατέρας της Αλεξάνδρας, την έχει τάξει στον γιο της συνεταίρου του στις ξενοδοχειακές του επιχειρήσεις. Ο Κωνσταντίνος έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν, όταν μαθαίνει από τον Στέφανο ότι ο Μάνος δεν είναι άλλος από τον γιο του Άγγελου Παπαδάκη, που τον τραυμάτισε σοβαρά πριν από πολλά χρόνια, πυροδοτώντας μία βεντέτα που μεταμόρφωσε δύο παιδικούς φίλους σε αιώνιους εχθρούς.

Παραλλαγή του Ρωμαίος και Ιουλιέτα με φόντο την Κρήτη, ήρωες δυο νέα παιδιά και σκιά μια βεντέτα που καλά κρατεί μεταξύ των βλοσυρών πατεράδων τους. Κι όσο άσβεστο είναι το μίσος, τόσο μεταφυσικός κι επίμονος είναι ο έρωτας της πλούσιας κόρης και του φτωχού νέου. Ο Στράτος Μαρκίδης έχει στον νου του έναν καθαρά κινηματογραφικό τρόπο για να αφηγηθεί γρήγορα και χωρίς περιστροφές την πυκνή πλοκή. Ένας καλοπροαίρετος θεατής θα δικαιολογούσε την παλιομοδίτικη ιστορία ως κάτι που θα μπορούσε να ισχύει ακόμη στις μέρες μας. Αντιπαραβάλλοντας τον αθεράπευτο ρομαντισμό της ταινίας στο εισαγωγικό, κρητικό αξίωμα «στο ξέσπασμα του φεγγαριού αυτός που θα γλιτώσει δεν θα είναι αυτός που αρνήθηκε στον έρωτα να δώσει», τα κλισέ, η μεγαλοστομία και οι διάλογοι παρασύρουν το σύνολο σε μια τυποποίηση αθεράπευτη και πρωτόλεια.

Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

Πηγή: lifo.gr