“ΝΟ”: Επίκαιρη όσο ποτέ η νέα ταινία του Πάμπλο Λαρέιν! Μάθε γιατί…

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ αποφάσισε να προβεί σε δημοψήφισμα για να δει αν ο λαός της Χιλής ήθελε ή όχι να παραμείνει στην εξουσία για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Η ευκαιρία για τους Χιλιανούς να πετάξουν τον δικτάτορα έξω από τη χώρα είχε δοθεί και η ταινία του Πάμπλο Λαρέιν, η οποία συμπληρώνει την «τριλογία Πινοσέτ» (μετά το «Τόνι Μανέρο» και το «Post Mortem»), επιστρέφει έξυπνα σε εκείνη την εποχή καταγράφοντας όλα τα στάδια της «Καμπάνιας του Οχι» όπως ονομάστηκε η προσπάθεια των αντιπάλων του Πινοσέτ να πείσουν τον λαό να ξεβρωμίσει τη Χιλή από τη δικτατορία.

Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ υποδύεται τον διαφημιστή που ανέλαβε την ηγεσία της καμπάνιας του «Οχι» (στην πραγματικότητα οι διαφημιστές ήταν δύο, που «ποιητική» αδεία ενσωματώνονται σε ένα πρόσωπο) και η ταινία δείχνει ότι ο μοντερνισμός θεωρήθηκε τελικά ελκυστικότερη μέθοδος προσέγγισης του κόσμου συγκριτικά με την αρτηριοσκλήρωση της σοβαρότητας και των παραδόσεων.

Ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, ο νεαρός διαφημιστής αρνείται την προπαγάνδα με τις σκηνές του ξυλοκοπήματος στους δρόμους και τα νούμερα των εξαφανισθέντων ή των νεκρών. Αναζητεί κάτι «πιο συμπαθητικό», πιο γλυκό, πιο ελκυστικό για τη μάζα. Ομως δεν μπορεί να πείσει γιατί τα μεγάλα κεφάλια που υπηρετεί είναι παλιάς νοοτροπίας, άνθρωποι πολύ βασανισμένοι για να δεχτούν το καινούργιο. Πώς είναι δυνατόν το κλιπ που διαφημίζει τη δημοκρατία να μοιάζει με διαφήμιση της… Coca-Cola;

Κατά τον ίδιο τρόπο ο Πάμπλο Λαρέιν δεν θέλει να κάνει μια στρατευμένη, τυφλή ταινία. Αντιθέτως, εξετάζει όλες τις παραμέτρους, επισημαίνοντας ότι ακόμη και ο λαός που υποτίθεται ότι έχει ταλαιπωρηθεί από τον Πινοσέτ, τελικά τον θέλει. Η δημοκρατία είναι μια πολύ εύθραυστη έννοια. Η σκηνή με την υπηρέτρια είναι χαρακτηριστική. Θα ψηφίσει «ναι» γιατί ο γιος της σπουδάζει στο κολέγιο και η κόρη της έχει δουλειά. Και οι νεκροί, οι εξαφανισμένοι; Α, μα αυτά είναι παρελθόν, λέει. Ιδού λοιπόν το δείγμα ενός μέσου ψηφοφόρου και το πόσο εύκολα μπορεί να πατήσει την μπανανόφλουδα της δικτατορίας εφόσον δεν θίγονται τα δικά του συμφέροντα. Γι’ αυτό και η ταινία του Πάμπλο Λαρέιν κοιτάζει μεν το παρελθόν αλλά είναι πάρα, μα πάρα πολύ επίκαιρη.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, ΑΙΘΟΥΣΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Aπό τον Γιάννη Ζουμπουλάκη, πηγή: Το Βήμα