«Το Μερίδιο των αγγέλων»: Ο Κεν Λόουτς κάνει και πάλι το θαύμα του!

Κατ’ αρχάς απαραίτητη κρίνεται μια εξήγηση γα τον παράδοξο τίτλο «Angel’s share», που πολύ σωστά μεταφράστηκε «μερίδιο του αγγέλου». Ετσι αποκαλούν στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2% της ποσότητας του ουίσκι που εξατμίζεται ανεξήγητα κατά την παλαίωση. Κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσες να πεις ότι αυτό το ποσοστό είναι το πνεύμα του αλκοολούχου ποτού που χάνεται κατά τη διάρκεια της κατασκευής του. Μια σημειολογία που έχει αρκετό ενδιαφέρον και με τον τρόπο της παίζει ρόλο στην τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς.

Το όμορφο με αυτόν τον σκηνοθέτη είναι ότι ακόμα και στις πιο σκληρές ταινίες του όπως το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» δεν θα πει όχι σε μια στάλα χιούμορ. Αλλού βέβαια, το χιούμορ είναι πιο έντονο, θυμίζω τη «Βροχή από πέτρες». Ομως κωμωδίες δεν συνηθίζει να γυρίζει και αυτή η τελευταία ταινία του, πέρα από καθετί, είναι μια κωμωδία. Ακόμα και μια κωμωδία του Κεν Λόουτς όμως, δεν θα μπορούσε παρά να πλαισιωθεί μέσα στο σύνηθες κοινωνικό πλαίσιο που χαρακτηρίζει τον κόσμο των ταινιών του.

Οντως, το «Μερίδιο των αγγέλων» αναφέρεται σε ανθρώπους του περιθωρίου, φτωχούς, κατατρεγμένους και ταλαιπωρημένους, οι οποίοι όμως έχουν επιλέξει να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους με χαμόγελο. Γι’ αυτό άλλωστε ανήκει στις πιο αισιόδοξες δημιουργίες του Λόουτς, που δεν έχει προδώσει ποτέ το σινεμά που αγαπά και υποστηρίζει.

Οι βασικοί ήρωες της ταινίας που γράφτηκε από τον Πολ Λάβερτι, μόνιμο σεναριογράφο του Λόους, είναι μια νεανική παρέα από φιλαράκια που αντί ποινής για τα διάφορα αδικήματα που διέπραξαν έχουν καταδικαστεί σε ώρες κοινωνικής εργασίας. Πυρήνας της ιστορίας είναι ένας από αυτούς (Πολ Μπράνιγκαν), ο οποίος έχει αφήσει πίσω του ένα βίαιο παρελθόν γιατί προσφάτως έγινε πατέρας. Για χάρη του παιδιού του άλλωστε, ο νεαρός αποφασίζει να αξιοποιήσει ένα κρυφό ταλέντο του, την οσμή, μέσω της οποίας αντιλαμβάνεται την ποιότητα του ουίσκι.

Από εκεί αρχίζει η κωμωδία. Το ταλέντο του νεαρού θα χρησιμεύσει για μια κομπίνα που μπορεί να επιφέρει πολλά λεφτά σε όλη την παρέα, οι περιπέτειες της οποίας προσωπικά μου θύμισαν ως και παλιές βρετανικές κωμωδίες των Ealing Studios όπως «Η συμμορία των εντιμότατων» («The Lavender Hill mob») του Τσαρλς Κράιτον.

Μικρή μεν ταινία, αλλά όπως όλες του σκηνοθέτη, στακάτη, άμεση και σε διαρκή εγρήγορση, νιώθεις ότι ο ρυθμός της δεν σταματά ποτέ. Ενδεχομένως η σκωτσέζικη λαϊκή γλώσσα με τα δεκάδες «for fuck’s sake» να ενοχλήσει λιγάκι αλλά εδώ που τα λέμε δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Για περισσότερες πληροφορίες, κριτικές, αίθουσες & ώρες προβολών κάντε κλικ εδώ.

Από τον Γιάννη Ζουμπουλάκη, πηγή: Το Βήμα