«Είδα το Χάρη με τα μάτια μου» του Χάρη Ρώμα στο Θέατρο «Αμιράλ»
Της Μαρίκας Θωμαδάκη*
«Είδα το Χάρη με τα μάτια μου» του Χάρη Ρώμα στο Θέατρο «Αμιράλ»
Ο Χάρης Ρώμας, άριστος γνώστης των πολυσχιδών εκφάνσεων της κωμωδίας, δημιουργεί στο θέατρο «Αμιράλ» μια παράσταση εντασσόμενη εν πολλοίς στους συνήθεις κραδασμούς του είδους όταν αυτό επαναλαμβάνεται στη σκηνή. Ωστόσο, η εν λόγω παράσταση, με αφετηρία το κείμενο του κυρίου Ρώμα, υπερβαίνει τους κανόνες μιας συγκεκριμένης συνταγής, για να απλωθεί και να συντάξει μια καινούργια πρόταση της οποίας μακρινός συγγενής θα μπορούσε να είναι ένας μίμος του Ηρώνδα, για παράδειγμα, ή και μία σατούρα της ρωμαϊκής εποχής, αν και ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας του έργου, απομακρύνει τέτοιου είδους αναγωγές.
Εξάλλου, η παράσταση στο «Αμιράλ», υπό την άψογη σκηνοθετική διεύθυνση και εποπτεία του Χάρη Ρώμα, φέρνει πολύ πιο κοντά στο θέατρο του παρισινού βουλεβάρτου και στη νεοϋορκέζικη κομεντί. Η σκηνοθεσία δίνει άλλωστε προτεραιότητα στον γρήγορο ρυθμό, τον οποίο τέμνει ανακουφιστικά η εύστοχα τοποθετημένη σιωπή και κάποιο, θα λέγαμε, σασπένς, που αναδύεται από το υποτυπωδώς εμφανιζόμενο qui pro quo (παρεξήγηση), ως φαινόμενο που κεντρίζει την φαντασία του θεατή. Ο τελευταίος δέχεται να απατηθεί από την αναμονή ενός συγκλονιστικού γεγονότος.
Νομίζω ότι αυτή είναι η κορυφαία αρετή του έργου «Είδα τον Χάρη με τα μάτια μου», στην οποία αρετή προσκολλάται και η αυτοβιογραφική νότα, που ο Χάρης Ρώμας, με τέχνη και προσοχή, αφήνει να πλανάται στο κοινό. Το τελευταίο είναι έτοιμο να του συγχωρήσει τα πάντα, ακόμα και την επιλογή της ετερόκλητης αισθητικής, που καλλιεργείται εστιαζόμενη στο κιτς των κοστουμιών και του σκηνικού, που αλληλοεξυπηρετούνται «κατά λάθος εξεπίτηδες» από την Έβελυν Σιούπη.
Ο Χάρης Ρώμας υποδύεται με παιχνιδίζουσα διάθεση το ιερό τέρας, τον Χάρη-Χάρο της σκηνής και των πλησίον του. Βοηθούμενος ο ηθοποιός και φυσικά όλος ο θίασος από τους εύστοχους φωτισμούς του Νίκου Μπονάρου και από τις ήρεμες τελικά χορογραφίες του Παντελή Καναράκη, αποδίδει όλη την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεται το σκηνικό ευφυολόγημα του συγγραφέα, που εικονοποιεί τον ίδιο του τον λόγο δια της σκηνοθετικής οδού.
Μολαταύτα, στην προσωπική του ερμηνεία, ο Χάρης Ρώμας κατορθώνει να συζεύξει την άνεση μιας καλοδουλεμένης ραστώνης με μια βαθύτερη ανάγκη να εξωτερικεύσει το πικρό συναίσθημα ενός παιδιού, που τιμωρείται για κάτι που δεν έκανε. Πιστεύω ότι ο κύριος Ρώμας επιλέγει και τοποθετεί στην θέση των «μελό» στιγμιότυπων, την a priori ανάλαφρη παρουσίαση προσώπων και καταστάσεων.
Ως Φένια Αυγερινοπούλου, η Πηνελόπη Πλάκα κινείται ακολουθώντας πιστά τους μαιάνδρους και τις τρικλοποδιές του Χάρη Ρώμα. Το «ιερό τέρας» υποτάσσει κυριολεκτικά τον φαινότυπο της υποκριτικής ατέλειας της νεαρής ηθοποιού αδυνατώντας εντούτοις να αναχαιτίσει την ενεργειακή δυναμική του επερχόμενου.
Η Άννα Κουρή, ως Εύα Θεοφράστου, συνθέτει την φιγούρα του απερχόμενου με τον χαριτωμένο τρόπο που υπαγορεύει το σχηματικό της φάρσας σε συνδυασμό με το κοσμικό βουλεβάρτο, στο πλαίσιο ενός καθωσπρεπισμού χωρίς εξάρσεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Πέτρος Μπουσουλόπουλος, ως Λάμπρος Νούνεσης, ανάγεται σε έναν φυσικό σχεδόν παρτενέρ της κυρίας Κουρή, χωρίς καμία άλλη διάθεση να στηρίξει δυνάμεις αντιθέσεων κτλ κτλ. Ως εκ τούτου, η ξέφρενη υφολογία του ρυθμού αν και εμφανής στα μέρη της παράστασης, όπου πρέπει, «υποτροπιάζει» εξαιτίας αυτής της χαλαρής και χλιαρής αντιμετώπισης των επιπέδων εκείνων του έργου, που θα έκαναν τη διαφορά.
Εκ κατακλείδι και παρά τις επιμέρους μικροατέλειες, η παράσταση ρέει αβίαστα και το σπουδαιότερο, τέρπει το κοινό στις δύσκολες ώρες που ζούμε. Αλλά και σε τελευταία ανάλυση, το κοινό βλέπει τον Χάρη με τα μάτια του χωρίς να παρεμβάλλεται ο δέκτης της TV.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Είδα το Χάρη με τα μάτια μου» του Χάρη Ρώμα
Σκηνοθεσία: Χάρης Ρώμας
Σκηνικά-Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Χορογραφίες: Παντελής Καναράκης
Φωτισμοί: Νίκος Μπονάρος
Διανομή: Χάρης Ρώμας, Άννα Κουρή, Πηνελόπη Πλάκα, Πέτρος Μπουσουλόπουλος
ΘΕΑΤΡΟ «ΑΜΙΡΑΛ»
Αμερικής 10, τηλ. 210 36 39 385, 210 36 08 856
Πέμπτη (Λαϊκή) & Κυριακή 20.00, Παρασκευή: 21.15, Σάββατο: 18.15 (Λαϊκή) και 21.15.
*Η Μαρίκα Θωμαδάκη είναι καθηγήτρια Σημειολογίας του Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών