Το Athens Magazine στο Amadeus: Μια πετυχημένη θεατρική… συνωμοσία!
Δύο κόσμοι: ο σκοτεινός του Ιταλού συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι κι ο φωτεινός του Αμαντέους Μότσαρτ αναμετρώνται στη σκηνή του Βρετάνια, με έπαθλο την αθανασία. Η θεατρική σύμπραξη του Δημήτρη Λιγνάδη και του Χριστόφορου Παπακαλιάτη αποδεικνύει ότι διαφορετικά καλλιτεχνικά σύμπαντα μπορούν να συνυπάρξουν με ενδιαφέροντα αποτελέσματα…
Δημήτρης Λιγνάδης και Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Δύο σύγχρονες καλλιτεχνικές προσωπικότητες με βίους παράλληλους αλλά όχι απαραίτητα συγκλίνοντες, ενώνουν τις δυνάμεις τους στη σκηνή του Βρετάνια, με στόχο να θίξουν θέματα διαχρονικά. Υπάρχει ο Θεός; Τι είναι χάρισμα και σε ποιον δίδεται; Τι είναι ιδιοφυία; Ποιος είναι ο ρόλος του έρωτα; Πώς καθορίζει μια γυναίκα την ύπαρξη ενός άνδρα;
Την αφορμή δίνουν δύο κορυφαίες προσωπικότητες της μουσικής: ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ κι ο συνθέτης Αντόνιο Σαλιέρι και η μεταξύ τους σχέση, όπως τη σκιαγράφησε ο Πίτερ Σάφερ στο θεατρικό του «Αμαντέους». Πρόκειται, λοιπόν, για επινοημένη ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο Σαλιέρι καταστρέφει την καριέρα και τη ζωή του Μότσαρτ, φτάνοντας στο σημείο να τον δηλητηριάσει, ενδίδοντας έτσι στην παράφορη ζήλια του για το ταλέντο του Αυστριακού, συναίσθημα που τον μεταμορφώνει από αγνό άνθρωπο σε χαμερπές ον που κάνει τα πάντα για να κατακτήσει το στόχο του. Ο Σάφερ εμπνεύστηκε το έργο του από το δράμα «Μότσαρτ και Σαλιέρι», που έγραψε ο Αλέξανδρος Πούσκιν, βασισμένος στην, σε βαθύ γήρας, ομολογία του πάσχοντος από γεροντική άνοια, Ιταλού συνθέτη ότι δηλητηρίασε τον Μότσαρτ.
Η παράσταση, αν και δεν είναι εποχής, μας μεταφέρει το κλίμα της περιόδου, όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Ο Σαλιέρι αγανακτεί με την επιλογή του Θεού να χαρίσει στον Μότσαρτ το ουράνιο χάρισμα της επικοινωνίας με τον Ανώτερο εαυτό μας μέσω της μουσικής κι αποστατεί από την ενάρετη του ζωή του, μη ανεχόμενος ότι δεν έτυχε ο ίδιος αυτής της εύνοιας, αλλά ο «επαναστάτης» κι αυθάδης ομότεχνός του.
Η παράσταση φέρει την υπογραφή του πολύπειρου Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος όχι μόνο αξιοποιεί τις αρετές του σε σκηνοθετικό επίπεδο, αλλά παραδίδει στο κοινό έναν Σαλιέρι πειστικό στις μεταπτώσεις και στις προσωπικές του αγωνίες. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ακολουθεί το βηματισμό τού έμπειρου συναδέλφου του και, με εξαίρεση ίσως κάποιες ατυχείς στιγμές -όπως αυτή που ξεψυχά με τον Σαλιέρι δίπλα του να εκλιπαρεί για συγχώρεση-, αποδίδει αξιοπρεπώς τον χαρούμενο, έντονο και προκλητικό χαρακτήρα τού Μότσαρτ. Ενδιαφέρουσα η προσπάθεια της Δανάης Σκιάδη να πλάσει μια ανέμελη Κονστάνζ-σύντροφο του συνθέτη, ενώ ο Γεννάδιος Πάτσης πλάθει ευκρινώς τις ανεπάρκειες του αυτοκράτορα Ιωσήφ του Δεύτερου.
Εξαιρετική η δουλειά της Εύας Νάθενα στα σκηνικά και τα κοστούμια. Εύγλωττη η επιλογή της για χάρτινες περούκες. Στο λιτό σκηνικό καθοριστικός είναι ο ρόλος μιας οθόνης που προβάλλει στατικές εικόνες αλλά και video art, μέσω των οποίων ο γκρίζος κόσμος του Σαλιέρι αντιπαρατίθεται στον «χρωματιστό» κόσμο του Μότσαρτ. Τα αποσπάσματα από τρεις όπερες του Μότσαρτ («Απαγωγή από το Σεράι», «Γάμοι του Φίγκαρο», «Μαγεμένος Αυλός») δίνουν την αφορμή για ισάριθμα video clips, που αποτυπώνουν την αντίθεση του «αγαπημένου του Θεού» με κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές της εποχής του. Ευχάριστη παράσταση, ακόμη κι αν δεν είστε fans του Παπακαλιάτη!