Το φαράγγι του εφιάλτη… Από τον Δημήτρη Δανίκα

Μπορείς να προσπεράσεις κάποιον που µε µια µικρή φαλτσέτα κόβει τον πήχυ του χεριού του; Φυσικά δεν µπορείς. Θα µείνεις ενεός και θα καρφωθείς. Οπως περίπου συµβαίνει µε κάθε αυτοκινητικό δυστύχηµα. Οσο πιο αιµατηρό τόσο πιο καθηλωτικό. Ετσι και οι «127 ώρες» (127 hours) του Ντάνι Μπόιλ.

Το εξωφρενικό πουλάει τρελά!

Η αχαλίνωτη, αχόρταγη περιέργεια το εφαλτήριο των ριάλιτι σόου. Αυτό όµως δεν συνιστά κινηµατογραφικό γεγονός. Γι’ αυτό διαφωνώ µε την τοποθέτηση των «127 ωρών» στη λίστα για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Αν µαζί µ’ αυτό, δηλαδή το συµπυκνωµένο σε 94 λεπτά ριάλιτι σόουτων 127 ωρών, προσθέσω και την αισθητική του βιντεοκλίπ, τότε ο βρετανός µίστερ «Slumdog Millionaire» των οκτώ Οσκαρ έχει βρει φλέβα χρυσού. Το χρονικό που περιγράφει εντελώς αληθινό. Συνέβη τον Απρίλιο του 2003 σ’ έναν παράτολµο και µοναχικό ορειβάτη µε το όνοµα Αρον Ράλστον.

Ο τύπος έγινε πρωτοσέλιδο και σχεδόνήρωας κάθε sportsman. Με ελάχιστες αποσκευές. Μια µικρή µηχανή για να απαθανατίζει τα κατορθώµατά του, µε µισό λίτρο νερό και έναν µικρό σουγιά. Φορώντας κασκέτο, γυαλιά ηλίου, βερµούδα και φανελάκι. Μια ανθρώπινη σκιά σ’ ένα πρωτόγονο τοπίο.

Οπου διασχίζοντας το πανάρχαιο φαράγγι Κάνιον Λουζάν στη Γιούτα, σφηνώνεται ανάµεσα σε θηριώδεις βράχους.

Ιχνος ανθρώπινης παρουσίας.

Από πάνω του ο ήλιος να τον ψήνει. Από κάτω του το χάος.

Και αυτός να µην µπορεί να κάνει ρούπι. Το δεξί του χέρι σφηνωµένο σε µια µικρή σχισµή ανάµεσα σε δύο βράχια διαστάσεων βουνού. Το πρώτο που κάνει είναι να προσπαθήσει µε το σουγιαδάκι του να λειάνει τους βράχους. Τίποτα. Ταυτόχρονα απαθανατίζει µε τη µηχανή του την κατάστασή του. Ετσι, για να σκοτώσει το δράµα του, αρχίζει ναειρωνεύεται τη βλακεία του «µην αγοράζετε αυτά τα φτηνά κινέζικα πολυεργαλεία. Μόνο ελβετικούς σουγιάδες». Υστερα αρχίζει να φαντασιώνεται διαφηµιστικά σποτάκια µε παγωµένη Κόκα Κόλα. Οι ώρες περνάνε, η αγωνία του κορυφώνεται, το δράµα του ο απόλυτος εφιάλτης του. Για να κοροϊδέψει τη δίψα του αρχίζει να πίνει τα ούρα του. Το αίµα έχει πάψει να κυκλοφορεί στη δεξιά πλευρά του. Τότε συνειδητοποιεί πλήρως την κατάστασή του. Ολόκληρη ηδιαστηµική τεχνολογία του πλανήτη δεν µπορεί να τον βοηθήσει.

Μία η λύση. Να κόψει το χέρι του. Τώρα ένα κοµµάτι του σώµατός του όχι µόνο άχρηστο, αλλά ο µεγαλύτερος εχθρός του. Τώρα µ’ αυτό το σουγιαδάκι πρέπει να κόψει νεύρο το νεύρο και σάρκα τη σάρκα, τον πήχυ του χεριού του. Ο αυτοκανιβαλισµός η σωτηρία του. Ο αµείλικτος νόµος της επιβίωσης η µοναδική επιλογή του. Η ελευθερία του περνάει από τον θάνατο µέρους του σώµατός του!

Πώς να διαχειριστείς µια τέτοια ιστορία; Φυσικά µε όρους «εξωτερικής» σκηνοθεσίας. Τεµαχίζοντας το υλικό σε εκατοµµύρια µικρά κοµµατάκια. Πώς γίνεται µε τη φωτογράφηση των µοντέλων; Κάπως έτσι. Χιλιάδες, αλλεπάλληλες φωτογραφικές στιγµές για να κρατήσεις τη µία και καλύτερη. Ολα διά της τεχνικής καιτης µονταζιέρας. Οπως µε το βιντεοκλίπ. Γι’ αυτό η ερµηνεία του Τζέιµς Φράνκο δεν είναι ακριβώς δραµατική. Κι αυτή ενταγµένη στο ίδιο πλαίσιο της ίδιας τεχνικής. Μέρος και ο ηθοποιός της ίδιας «εξωτερικής;» διαδικασίας. Με έναν λόγο, το «θέµα» ανατριχιαστικό. Το αποτέλεσµα το καλύτερο από συστάσεως ριάλιτι σόου. Και πού ‘σαι. Οταν πας για ορειβασία, το κινητό να το δένεις στον λαιµό σου. Ποτέ δεν ξέρεις!

Πηγή: www.tanea.gr