ΑΡΧΙΚΗ MEDIA & TV

Σπύρος Παπαδόπουλος: Τέλος η περιπέτεια ήρθαν τα ευχάριστα νέα!

Χαμογελά και πάλι ο παρουσιαστής!

Ευχάριστα είναι τα νέα για τον Σπύρο Παπαδόπουλο ο οποίος ξεπέρασε την περιπέτεια με τα άσχημα νούμερα δείχνοντας τρομερή άνοδο!

AD: mytest

Κάθε Σαββατοκύριακο ο Σπύρος Παπαδόπουλος μας κράτησε συντροφιά με αγαπημένα τραγούδια στο ΣΚΑΙ. Ωστόσο χθες, ο παρουσιαστής ανέβηκε στα νούμερα της εκπομπής του κάτι που έδωσε μια μεγάλη ανάσα στο κανάλι!

Πριν από λίγα λεπτά ήρθαν στα χέρια μας τα ποσοστά της τηλεθέασης για όλα τα προγράμματα και όπως είδαμε το «Στην υγειά μας» είδε διαφορά +4,5% στα νούμερα.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχοντας καλεσμένους που είναι αγαπητοί στο κοινό, έκανε 16% σε τηλεθέαση, ενώ σε τέταρτο έφτασε το 19%!

Prime time

ALPHA: Αχ αυτή η γυναίκα μου 11,9

AΝΤ1: Ηλίας του 16ου 15,7

STAR: Η πύλη του πολεμιστή 10,9

ΣΚΑΙ: Στην υγεία μας ρε παιδιά 16,3

OPEN: Η ωραία των Αθηνών 7,1

Αναλυτικά τα τέταρτα

14,2
19
15,1
15,8
16,4
16,3
17,4
13,7
15,6
16,9
18,2
15,2
16,3
17,8

 

“Πάσχω από…” – Ανατριχιάζει ο Σπύρος Παπαδόπουλος!

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ο αγαπημένος ηθοποιός αλλά και παρουσιαστής έκανε μια εξομολόγηση εφ’ όλης τής ύλης και αποκάλυψε πολλά που αφορούν την προσωπική αλλά και την επαγγελματική του κατάσταση. Από τι πάσχει;

Μίλησε για το τι προτιμά,πως χειριζόταν το παρελθόν αλλά και πως ζει το τώρα. Δείτε παρακάτω τι είπε

«Προτιμώ τον εαυτό μου είκοσι χρόνια νεότερο. Αλλά αν είχα ένα κουμπί που, με το πάτημά του, θα μπορούσα να διαλέξω μια εποχή, θα πήγαινα πολύ πιο πίσω. Τότε που οι μπακάληδες και οι μαραγκοί είχαν το μολύβι πίσω από το αφτί. Πάσχω από παρελθοντολαγνεία.

Είμαι κολλημένος στη δεκαετία του 1960. Δεν ονειρευόμουν και δεν ονειρεύομαι. Είναι κατάλοιπο του αυτοσχεδιασμού όπου σου έλεγα ότι καταφεύγαμε πιτσιρικάδες για να επιβιώσουμε. Έχω μάθει να μην ασχολούμαι με το μέλλον. Διαχειρίζομαι το παρόν, την πραγματικότητα και – όσο και αν ακούγεται μοιρολατρικό – αφήνω τη ζωή να κάνει παιχνίδι. Ποντάρει η ζωή και εγώ λέω ‘‘μέσα’’ ή ‘‘πάσο’’.

Οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς δουλέψαμε σκληρά από μικρά παιδιά. Και το να μάθεις να δουλεύεις και να βάζεις στον εαυτό σου δύσκολα είναι μεγάλη προίκα ζωής. Πλέον, από δύο κουβέντες, μπορώ να καταλάβω αν κάποιος έχει δουλέψει πολύ. Οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει πολύ και σκληρά έχουν μια άλλη ματιά, μια άλλη γενναιότητα. Δεν τους περισσεύει χρόνος για να φοβηθούν. Κάναμε το λάθος, ακριβώς επειδή εμείς τραβήξαμε όλα αυτά, να κλείσουμε τα παιδιά σε ένα σελοφάν. Αλλά, εκεί έξω, ο στίβος δεν είναι έτσι. Θέλει τρέξιμο»