Ένας διαφορετικός Γιώργος Μπαρτζώκας: «Μέχρι τα 9 μου ο πατέρας μου ήταν εξορία – Ο γιατρός του Ολυμπιακού έχει πει για τις αντιδράσεις μου…»
Η εξομολόγηση του προπονητή του Ολυμπιακού που μίλησε για όλα
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προχώρησε σε μια ξεχωριστή εξομολόγηση στην Nova και την εκπομπή Monday FC και μίλησε εφ’ όλης της ύλης με πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, όντας άλλωστε ένας άνθρωπος με μια ξεχωριστή άλλη πλευρά του εαυτού του εκτός παρκέ.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού μίλησε για την τοξικότητα στον ελληνικό αθλητισμό, για τις ήττες που μοιάζουν με μικρές κηδείες, για τα Τέμπη και τις μεγάλες κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών αλλά και για το προνόμιο να μπαινοβγαίνει μικρός στα σπίτια σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως ο Μανώλης Γλέζος και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η συνέντευξη του Γιώργου Μπαρτζώκα
«Ένα παιχνίδι μπάσκετ σημαίνει ότι έχεις προπόνηση το πρωί του αγώνα, στη συνέχεια έχεις ξενοδοχείο με τους παίκτες, έχεις meeting, συνεντεύξεις πριν, στο ημίχρονο και μετά, συναναστρέφεσαι χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο και στην τηλεόραση. Λόγω υπερέντασης γυρνάς και κοιμάσαι αργά το πρωί.
Έχει φοβερή μοναξιά, ενώ είσαι με τόσο κόσμο το αποτέλεσμα και ιδίως την ήττα, το γεύεσαι βαθιά μέσα σου. Έχει μεγάλη φθορά στην κοινωνικότητα μου. Αν παίζουμε 2-3 παιχνίδια την εβδομάδα και την επόμενη μέρα δε μπορώ να μιλήσω σε άνθρωπο, μοιραία η κοινωνική μου ζωή έχει πάει κατά διαόλου.
Θυμώνουμε πολύ την ώρα του αγώνα. Την επόμενη μέρα θα το έχω ξεχάσει. Με θυμώνει πολύ το υπερεγώ. Όταν βάζει κάποιος την ομάδα κάτω από τον εαυτό του επειδή θέλει να κάνει νούμερα. Είναι διαφορετικό να εκδηλώνεις το ταλέντο σου και διαφορετικό να μη σέβεσαι τον συνεργάτη μου, τον κόσμο της ομάδας. Να νιώθεις τόσο καλά με τον εαυτό σου που όλοι οι άλλοι να είναι ασήμαντοι.
Όταν χάνουμε κλαίμε τον πεθαμένο, φεύγουμε από το γήπεδο 3,4 το βράδυ. Είναι μια μικρή κηδεία. Είναι πολύ δύσκολο να φύγεις κατευθείαν και να πας σπίτι σου χωρίς να συζητήσεις με αυτούς που βίωσαν την ίδια “οδύνη”. Όταν γυρνάω σπίτι βλέπω ΝΒΑ κι άλλα κανάλια και την άλλη μέρα κάνω μια βόλτα με το σκυλί μου και κάνω 5-6 χιλιόμετρα.
Δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα μου, πώς να μου αρέσει; Έχω κάποιες τεχνικές για να το βελτιώνω, κάποιες φορές τα καταφέρνω. Όταν με βλέπετε σε ένταση έχω πρόβλημα με την ομάδα μου, όχι με τον αντίπαλο».
«Άμα βλέπω τελείως λάθος προσέγγιση από την ομάδα μας, θυμώνω αρκετά. Πιο πολύ απελπισία είναι, όπως μου έχει πει ο γιατρός της ομάδας, παρά θυμός. Στο παρελθόν, στην πρώτη μου απόπειρα στην Α1, στην Ολύμπια Λάρισας, όλοι λέγανε για την ολύμπια ψυχραιμία μου. Γύριζα σπίτι, μέτραγα την αρτηριακή πίεση: 9 με 15. Όσες φορές εξωτερίκευα την ένταση μου, η πίεση ήταν 11 με 7. Είναι καλό για την υγεία σου να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου, αλλά όχι για την εικόνα σου.
Την ώρα της έντασης πρέπει να ακούσει από μένα το οτιδήποτε και να ακούσω κι εγώ το οτιδήποτε. Υπάρχουν παίκτες που κάνουν γκάμπλινγκ, ενώ έχουν σίγουρη πάσα. Αυτός ο παίκτης σε προκαλεί.
Υπήρχαν παίκτες που ήταν πολύ ευαίσθητοι. Είχαμε τον Κλαβέρ στην Λοκομοτίβ, ευαίσθητο παιδί. Αν του φώναζες, έσβηναν τα φώτα. Δεν του απηύθυνα ποτέ τον λόγο. Ο Λαρεντζάκης, με τον τρόπο του, θέλει να προκαλέσει την προσοχή του προπονητή. Χαίρεσαι να τον βλέπεις να παίζει με ψυχή, αλλά όταν έχει μια εντολή και κάνει κάτι άλλο, είναι σα να σε προκαλεί».
Πήγαμε με φίλους που είχαμε παλιά διαρκείας στο Καραϊσκάκη. Δεν ήξερα ότι με έπαιρνε αυτή η κάμερα. Πρέπει να έχω μια αποδεκτή συμπεριφορά, αλλά τόσα χρόνια έχουμε φάει στα γήπεδα, γιατί να μη ζήσουμε την χαρά ή την στεναχώρια αυτής της φάσης; Πόσα χρόνια μας μένουν στη ζωή; Ας το ζήσουμε. Από τότε έγινα πιο μισητός ίσως. Το βλέπω σε αρκετά γήπεδα πια. Δεν είμαι ο προπονητής μπάσκετ του Ολυμπιακού, αλλά κάποιος που τους αρέσει να μισούν».
«Ήμουν ένα παιδί που μέχρι τα εννέα του χρόνια δεν ήταν ο πατέρας του σπίτι. Ήταν εξορία, έκανε πολιτικό τουρισμό σε διάφορα νησιά. Λέρο, Αίγινα, Κέρκυρα, Γιάρο. Πήγα μια φορά στη Λέρο, είχα πάει τεσσάρων χρόνων με τη μάνα μου, έχω πολύ έντονα την εικόνα, επί χούντας. Ο πατέρας μου είχε διαλέξει αυτό τον τρόπο. Υπήρχε το κλασικό, αν υπογράψεις το χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, γυρίζεις πίσω. Οι περισσότεροι αριστεροί δεν το έκαναν. Αυτό είχε μεγάλη γενναιότητα. Από την άλλη είχε και μια μεγάλη οικογενειακή φθορά.
Ήμασταν δύο αδέρφια, με τη μητέρα μου αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα. Πέρασα πολύ έντονα αυτό το στάδιο του θυμού (που έβαζε τις ιδέες του πιο πάνω). Ας πούμε “δέκα χρόνια, πού ήσουν, γιατί δεν γύρισες πίσω;”. Είχα το προνόμιο σαν μικρό παιδί στο σπίτι μας να μπαινοβγαίνουν ή εμείς να μπαινοβγαίνουμε σε σπίτια μεγάλων στελεχών της αριστεράς. Προσωπικότητες σαν τον Μανώλη Γλέζο, σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, σαν τον Ηλία Ηλιού.
Να ακούς αυτούς τους ανθρώπους να μιλάνε είναι μεγάλη εμπειρία σαν παιδί. Αλλά υπάρχει και ο φόβος, μεγάλωσα με έναν φόβο. Όταν έμπαιναν ασφαλίτες σπίτι μας όταν ήμασταν μικροί, υπήρχε φόβος, φοβόμουν τους αστυνομικούς μικρός. Έμπαιναν στο σπίτι να ψάξουν τον πατέρα μας, όταν ήταν καταζητούμενος.
Όταν πήραμε την Ευρωλίγκα το 2013, γυρίζοντας με το πούλμαν, είχε χιλιάδες κόσμο που μας περίμενε. Είδα και τον πατέρα μου εκεί και έβριζα από μέσα μου. Μεγάλος άνθρωπος, θα τον ποδοπατούσαν. Ευτυχώς, τον βρήκαν κάποιοι άνθρωποι της ομάδας και τον φυγάδευσαν μέσα. Ήθελε κι αυτός, με κάποιο τρόπο, να ζήσει την χαρά την δική μου».
«Με συγκινεί. Έχω μεγαλώσει σε διαδηλώσεις. Η κοινωνική συμμετοχή στα δρώμενα τα τελευταία χρόνια μειώνεται, έχει σχεδόν εκλείψει. Η εξατομίκευση όλων των πραγμάτων έχει οδηγήσει τους πολίτες να κάθονται στον καναπέ και να τα δέχονται όλα αμάσητα.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να μας νοιάζει μόνο τι κάνουμε εμείς και όχι ο δίπλα. Τα social media το έχουν ενισχύσει αυτό. Οι οικογένειες των θυμάτων θέλουν να βρουν έναν υπεύθυνο, να τιμωρηθούν όσοι έχουν ευθύνες. Είναι πέρα από τα κόμματα. Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε σε όλη την Ελλάδα ένα τέτοιο κύμα συμπαράστασης. Όταν υπάρχει μαζικότητα σε κάτι, όλοι λαμβάνουν κάτι».
