Μεγαλείο ψυχής: Ο 20χρονος ποδοσφαιριστής με την ιδιομορφία στο χέρι που συγκίνησε όλη την Ελλάδα (PHOTOS)

Έχεις αναρωτηθεί τι πραγματικά είναι πρόβλημα στη ζωή σου; Αν όχι, τότε κάτσε κι άκουσε τι έχει να σου πει η ιστορία αυτού του σπουδαίου πιτσιρικά. Ναι, δεν είναι ο πρώτος που γεννήθηκε με κάποια δυσπλασία στο σώμα, όμως ο τρόπος ζωής του κι ο δρόμος που ακολουθεί αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Για μένα, για σένα, για τον καθένα…

Τον λένε Αντώνη Τζανετέλλη, σε περίπου 20 μέρες θα κλείσει τα 18 χρόνια του και είναι αρκετά πιθανό να μας απασχολήσει –και- ποδοσφαιρικά τα επόμενα χρόνια. Το σημαντικότερο όμως; Πρόκειται για ένα παιδί που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από την πρώτη κιόλας μέρα της ζωής του, δεν το έβαλε ποτέ κάτω, πείσμωσε και δεν προσπέρασε απλά, αλλά… ισοπέδωσε ένα ισχυρό εμπόδιο που βρήκε μπροστά του. 

Ο νεαρός άσος, αγωνίζεται στην Κ20 της Καλλονής, με την οποία μάλιστα αντιμετώπισε την Κυριακή τον Ολυμπιακό, στο ματς όπου οι πιτσιρικάδες των «ερυθρολεύκων» σφράγισαν τον τίτλο. Ποιος όμως θα θυμάται το τελικό 8-2, μπροστά στο μήνυμα που έστειλε με την παρουσία του ο Αντώνης…

«Η δυσπλασία υπάρχει εκ γενετής. Εντάξει, σε πιο μικρή ηλικία αισθανόμουν κάπως περίεργα όταν έβγαινα στον δρόμο. Σκεφτόμουν το πώς μπορεί να με βλέπουν οι άλλοι. Ημουν κι εγώ πιο πιτσιρικάς, οπότε επηρεαζόμουν περισσότερο. Οσο περνούσαν τα χρόνια όμως το ξεπερνούσα, το έκανα μέρος της καθημερινότητάς μου. Πλέον μου φαίνεται σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό, δεν το σκέφτομαι καν. Ούτε στο ποδόσφαιρο αποτελεί εμπόδιο, πιστεύω ότι παίζω όπως θα έπαιζα αν ήμουν σαν όλους τους όλους. Νιώθω εξάλλου σαν όλους τους άλλους, αλλά παίρνω και δύναμη μέσα από το ποδόσφαιρο. Μέσα στο γήπεδο νιώθω απόλυτα απελευθερωμένος. Είμαστε μόνο εγώ, η μπάλα και ο κόσμος που μας βλέπει… (φυσικά και οι συμπαίκτες μου…). Αυτό με βοηθάει ακόμα περισσότερο για να μη νιώθω διαφορετικός…», λέει στο SDNA ο 18χρονος μέσος της ομάδας της Μυτιλήνης. 

Κυνηγώντας το όνειρο στη Λέσβο 

Η καταγωγή του Αντώνη δεν είναι βέβαια από τη Μυτιλήνη. Οι γονείς του, δάσκαλοι και οι δύο στο επάγγελμα, μένουν στη Λήμνο. Ο ίδιος όμως θέλησε να κυνηγήσει το όνειρό του στο ποδόσφαιρο και δεν δίστασε να αφήσει το σπίτι του γι’ αυτό. Εντάξει, δεν πήγε κι άγνωστος… μεταξύ αγνώστων στη Μυτιλήνη, εκεί βρισκόταν ήδη ο αδερφός του όπου σπουδάζει. Από τον  Κεραυνό Αγίου Δημητρίου λοιπόν, αποφάσισε να δοκιμαστεί στις ακαδημίες της Καλλονής, έπεισε κι από πέρυσι αποτελεί μέλος της ομάδας. 

«Δεν ήταν η πιο εύκολη απόφαση, αλλά πάντα σε ό,τι έκανα είχα τη στήριξη των γονιών μου. Πήγα αρχικά στην Κ17 της Καλλονής κι από φέτος βρίσκομαι στην Κ20. Είμαι από τους πιο μικρούς στην ομάδα, καθώς αγωνίζονται παιδιά του 96’ ως 98’. Παρ’ όλα αυτά έχω πάρει αρκετές συμμετοχές για την ηλικία μου. Δεν θυμάμαι ακριβή αριθμό, αλλά είμαι ικανοποιημένος», λέει ο Αντώνης Τζανετέλλης.
 
Παρ’ ό,τι βέβαια εκ των «βενιαμίν» της ομάδας, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ο νεαρός άσος αγωνίζεται με το Νο10 στην πλάτη. Σημαίνει κάτι για τον ίδιο αυτό; «Δεν νομίζω πως έχει σημασία ο αριθμός της φανέλας. Δεν ήμουν εγώ αυτός που τη ζήτησα. Απλά όταν τις μοίραζαν, μου την έδωσαν, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο», μας εξηγεί. 

Οσο για τη θέση στην οποία αγωνίζεται, είναι αυτή του επιτελικού μέσου και ως δεξιός χαφ, λόγω και της ταχύτητάς του, ενώ όπως εκμυστηρεύεται προτιμάει να τροφοδοτεί τους συμπαίκτες του, παρά να σκοράρει ο ίδιος. Αυτός άλλωστε είναι κι ένας από τους λόγους που δέχεται τα πειράγματα του αδερφού του, αλλά πλέον τα έχει συνηθίσει…

Αριστούχος, αλλά σεμνός…

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για τον σπουδαίο πιτσιρικά της Καλλονής, είναι ότι τη στιγμή που δίνει αγώνα για να κυνηγήσει το όνειρό του στο ποδόσφαιρο, αριστεύει και στο σχολείο.  «Είσαι καλός μαθητής», τον ρωτήσαμε κι εκεί φάνηκε –ξανά- ο εξαιρετικός χαρακτήρας του και η σεμνότητα που τον διακρίνει. 

-«Εντάξει, τα πάω καλά», η πρώτη απάντησή του. 

-Δηλαδή;

-Ε δεν έχει σημασία, τα πηγαίνω καλά. 

Κι όμως, επιμείναμε, για να μας πει ότι: «Βγάζω 19»! 

Ε, δεν το λες κι “απλά καλά” έτσι… 

Παρ’ όλα αυτά οι στόχοι του δεν σταματούν μόνο στο ποδόσφαιρο, καθώς σε λίγο καιρό θα δώσει Πανελλήνιες. Όχι, δεν θέλει να μπει στην… ιατρική, όπως θα μπορούσαν να “μαρτυρούν” οι βαθμοί του, αλλά: «Θέλω να περάσω ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής. Σίγουρα το ποδόσφαιρο αποτελεί προτεραιότητα και θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά όμως προσπαθώ να μην παρατάω τα μαθήματά μου, ώστε να έχω και μία εναλλακτική επιλογή αν δεν τα καταφέρω να παίξω σε μεγαλύτερο επίπεδο». 

Πώς όμως γίνεται να συνδυαστούν σε αυτό το επίπεδο ποδόσφαιρο και μαθήματα; Κι όμως, για τον Αντώνη δεν είναι παρά η καθημερινότητά του. «Όταν βάζεις στόχους μπορείς. Εχω επιλέξει να ζω με τον αδερφό μου κι όχι με τα υπόλοιπα παιδιά της ακαδημίας, ώστε να μπορώ να προσηλώνομαι και να διαβάζω όπως πρέπει…». 

Οσο για την ομάδα που υποστηρίζει; «Βλέπω μόνο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Εδώ τι να δεις, μπάλα είναι αυτή; Είμαι φουλ Μπάρτσα! Βέβαια έχουμε τα χάλια μας τελευταία, έχει σκάσει η ομάδα…». 

Φυσικά δεν θα μπορούσε παρά να στείλει το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας σε κάθε παιδί εκεί έξω που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιο ανάλογο πρόβλημα… «Να μην το βάλουν ποτέ κάτω. Να προσπαθούν και να αγωνίζονται κάθε μέρα. Όταν θέλεις μπορείς να πετύχεις πάντα, δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει τα όνειρά σου»!