Bαγγέλης Άλκιμος: Ο διεθνούς φήμης τρομπετίστας αποκαλύπτεται

Πες μου καταρχήν λίγα πράγματα για σένα. Πώς ξεκίνησες;

Γεννήθηκα στην Άρτα και απο μικρός μου άρεσε να ασχολούμαι με τον κλασικό αθλητισμό και την κλασική μουσική. Σε μικρή ηλικία πήγαινα με τον πατέρα μου και έβλεπα τη φιλαρμονική και με συνέπαιρνε. Επέλεξα εξ αρχής την τρομπέτα, ήθελα να μάθω αυτό το όργανο. Ξεκίνησα στη φιλαρμονική, έκανα ένα ξεκίνημα και στη συνέχεια μετακόμισα στην Αθήνα.

Και εδώ ποιά ήταν η πορεία σου;

Ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Ωδείο Αθηνών. Μου άρεσαν οι καλλιτέχνες όπως ο Μοrisa Press, o Miles Davis, Louis Armstrong από τον οποίο εμπνέυστηκα το να τραγουδάω μαζί με την τρομπέτα. Μαζί με τα μαθήματα μουσικής βγήκε και το τραγούδι. Όταν κάνεις τρομπέτα ή πνευστό όργανο, πρέπει να χρησιμοποιείς τα αυτιά σου, το διάφραγμά σου.

Η τρομπέτα είναι ένα δύσκολο όργανο;Ποιές είναι οι ιδιαιτερότητές της;

Είναι ένα αρκετά δύσκολο όργανο, χρειάζεται πολλές ώρες μελέτης.Είναι σα να είσαι αθλητής. Πρέπει κάθε μέρα να κάνεις practice, να εξασκούνται οι μύες σου, η «μάσκα» σου, τα δάχτυλά σου. Σε πολύ λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πρέπει να κάνεις πολλές κινήσεις. Το μυαλό , τα αυτιά και οι αισθήσεις πρέπει να είναι σε εγρήγορση.

Και οι εμφανίσεις; Ποια ήταν η πρώτη που θυμάσαι

Θυμάμαι πολλές εμφανίσεις. Η καλύτερη ήταν πριν πολλά χρόνια εδώ στην Αθήνα σε ένα μικρό χώρο που έπαιξα για πρώτη φορά τρομπέτα και έγινε συνδυασμός τραγουδιού και μουσικής. Εκεί ξεκίνησα να τραγουδάω σε πολλές γλώσσες.

Το στυλ σου δηλαδή είναι να παντρεύεις μουσικές και κουλτούρες;

Moυ αρέσει να πειραματίζομαι. Προσπαθώ να έχω ακούσματα από όλο τον κόσμο. Θα τραγουδήσω π.χ Lucio Dalla αλλά θα το φέρω στα δικά μου μέτρα, με πειραγμένη μουσική και ενορχήστρωση. Θα έχει και ένα update. Aσχολούμαι πολύ με τη μεσογειακή μουσική και έχει μια αύρα κοσμοπολίτικη, αρκετή μουσικότητα και ευαισθησία.

Γιατί πιστεύεις οτι αναπτύχθηκε η τρομπέτα περισσότερο από την άλλη μεριά του Ατλαντικού;

Πιστεύω οτι ήταν τυχαίο. Τους άρεσε ο ήχος, τον ανέπτυξαν και έκαναν σπουδαία πράγματα οι αφροαμερικανοί τρομπετίστες.

Μίλησέ μου για την Αμερική…

Ήταν ένα όνειρο ζωής πάντα. Από μικρός έβλεπα το Manhattan σε φωτογραφίες και έλεγα οτι εγώ θέλω να ζήσω εκεί. Για να καταλάβεις όταν έφτασα εκεί αισθάνθηκα οτι απλώς έλειπα καιρό και επέστρεψα. Με αγκάλιασε η πόλη, πήγα σχετικά μεγάλος. Ξεκίνησα αρχικά βλέποντας νέα σχήματα και αναζητώντας τον «ήχο» της Νέας Υόρκη. Χρειάστηκε ένα διάστημα για να γνωρίσω μουσικούς και στη συνέχεια άρχισα να παίζω μαζί τους. Είχα δέσει με την ιταλική κουλτούρα και αυτό το στυλ το μεσογειακό μου έχει ανοίξει πολλές πόρτες.

Σε τι χώρους σου αρέσει να εμφανίζεσαι;

Moυ αρέσουν τα clubs, bar restaurants, ή σε μεγάλους χώρους συναυλιακούς. Έκανα και κάποιες εμφανίσεις στο Miami για 3 μήνες αλλά δε μου αρέσει και πολύ. Τώρα προσπθω να οργανώνω events επιλεκτικά που να συνδυάζουν το ευρωπαικό-μεσογειακό με το αμερικάνικο στυλ.

Πώς βλέπεις την Αθήνα μουσικά;

Η πόλη έχει αρχίσει και το ψάχνει σιγά σιγά.Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο περιορισμένα πλέον ο κόσμος θα δει και μια πιο ψαγμένη παράσταση. Η Αθήνα θα έπρεπε να είναι μητρόπολη του κόσμου για θέατρο μουσική και τέχνη, να βλέπουν τις καλύτερες παραστάσεις του κόσμου στη χώρα μας. Είμαστε ακόμα λίγο απαίδευτοι, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε κάτι πιο ξεχωριστό ακόμα κι αν η Ελλάδα βρίσκεται σε τόσο κομβικό σημείο.

Ποια είναι τα σχέδιά σού;

Kυνηγάω να κάνω κάποιες εμφανίσεις εδώ, εκτός από αυτές που δυστυχώς ακυρώθηκαν με τη Λία Βίσση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Βέβαια πρέπει να ταιριάξει ο χρόνος, ο χώρος, οι άνθρωποι που θα συνεργαστώ γιατί θέλω να γίνει σωστά. Θέλω να ξεκινήσω στην Αθήνα με μια guest εμφάνιση και μια δυναμική είσοδο στο ελληνικό κοινό με κάτι προσεγμένο.

Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

Moυ αρέσουν πολύ τα extreme sports ανάλογα με την εποχή τους. Πεζοπορία, ορειβασία, bungee jumping. Μου αρέσει να κυκλοφορώ και στην Αθήνα. Μπορεί ο κόσμος να σφίγγεται αλλά το παλεύει. Δεν ξέρω αν σε άλλη χώρα συνέβαιναν αυτά και ο κόσμος παρόλα αυτά να αντιδρούσε με αισιοδοξία. Δε βγαίνω πολύ στην Αθήνα πρόσφατα πήγα στη Μαρινέλλα και δυστυχώς δεν ενθουσιάστηκα. Κι εγώ θα έπαιζα σε ένα τέτοιο προσεγμένο σχήμα αλλά όχι να υπάρχει μελαγχολία και μιζέρια. Θέλω να είναι happy…

Ποιούς Έλληνες θαυμάζεις;

Mου αρέσει πολύ ο Πάριος, τραγουδάει με την ψυχή του.Η φωνάρα του είναι δεδομένη αλλά καλλιτέχνης είναι αυτός που δίνει κομμάτι από την ψυχή του, δεν αρκεί δηλαδή να είσαι απλώς τεχνικά άρτιος, δεν αγγίζεις το κοινό.