Αν ο Κόμης Μόντε Κρίστο γυριζόταν στο Hollywood δε θα υπήρχε καν ερώτημα για τα Οσκαρ

Με τα «αν» δεν μπορείς να γράψεις καμία ιστορία. Είναι γεγονός της ζωής και δεν πρόκειται να αλλάξει. Μερικές φορές, όμως, βασιζόμενοι στα γεγονότα, που έχουν πραγματικά συμβεί, έχει τη δική του γοητεία να κάνεις αυτή την κουβέντα. Ειδικά από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι, ότι μερικές φορές μένουμε στα στερεότυπα, προκειμένου να αντιληφθούμε την αξία μιας προσπάθειας, όταν αυτή απλά… αλλάζει τοποθεσία. 

Το περασμένο Σάββατο (14/9) βρεθήκαμε σε έναν από τους κινηματογράφους της Αθήνας και παρακολουθήσαμε μία ακόμη μεταφορά του «θρυλικού» μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά, του Κόμη του Μόντε Κρίστο. Ενα από τα κορυφαία έργα στην ιστορία της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, που έχει τα πάντα. Ερωτες, ζήλεια, φθόνο, ίντριγκες, αδικίες, εκδίκηση, πολιτικές αναμείξεις σε όλα αυτά, όλα όσα κάνουν ένα βιβλίο ή μια ταινία επιτυχημένη. Δύσκολα, όμως, ένα έργο έχει τέτοια διαχρονικότητα, όπως το συγκεκριμένο, που δημιουργήθηκε πριν από ακριβώς 180 χρόνια, εν έτει 1844, από το συγγραφέα, που μεταξύ άλλων έχει γράψει και τους Τρεις Σωματοφύλακες.

Οι Γάλλοι, λοιπόν, το πήραν σοβαρά μετά την τελευταία μεγάλη παραγωγή της ταινίας το 2002, με πρωταγωνιστές σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Τζιμ Καβίζελ και ο Γκάι Πιρς, δαπανώντας δεκάδες εκατομμύρια για να δείξουν, ότι ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος μπορεί να πραγματοποιήσει μεγάλες παραγωγές. Με μπάτζετ κοντά στα 45 εκατομμύρια ευρώ και πάνω από 6 εκατομμύρια κομμένα εισιτήρια στις πρώτες κιόλας εβδομάδες σε Γαλλία και Βέλγιο, μαζί με την τεράστια προώθηση της ταινίας, και ακόμη περισσότερο του πρωταγωνιστή, Πιερ Νινέ, σε μεγάλη μορφή της, είναι λογικό για όποιον λατρεύει το σινεμά, μα και το συγκεκριμένο διήγημα, να θέλει να την παρακολουθήσει.

Μια ταινία κληρονομιάς για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο

Το αποτέλεσμα, για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. Σκηνικά ονειρικά, βγαλμένα από τα πιο όμορφα ανθρώπινα όνειρα για ειδυλλιακές τοποθεσίες, φτάνοντας στο να μας κάνει να λατρέψουμε ακόμη και το μέρος, όπου ο Εντμόντ Νταντές φυλακίστηκε 14 χρόνια, στη μέση του ωκεανού. Μια μεταφορά μέσω εικόνων και κοστουμιών εξαιρετική και ακριβής για την εποχή, όπου τα πάντα στη Γαλλία αφορούσαν την εποχή του Ναπολέοντα, χωρίς ωστόσο να υπάρξει υπερβολική αναφορά στην πολιτική κατάσταση της εποχής στην χώρα, μιας και δεν ήταν αυτό το κεντρικό της θέμα.

Αφήσαμε όλα τα υπόλοιπα, για να έρθουμε σε αυτό, που πολύ περισσότερο θέλησαν να δείξουν οι δύο σκηνοθέτες, Ματιέ Ντελαπόρτ και Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ. Τον πρωταγωνιστή μας, τον άνθρωπο που βλέπει τα πάντα να του έρχονται ιδανικά στη ζωή, γενόμενος ο καπετάνιος στο πλοίο του κι έτοιμος να παντρευτεί τη γυναίκα των ονείρων του, τη Μερσεντές. Ενας συνδυασμός του φθόνου εναντίον του για όσα υπέροχα του συμβαίνουν από όσους ενοχλούνται με τις εξελίξεις αυτές, μαζί με ορισμένες πολιτικές προεκτάσεις, που σχετίζονταν με την κατάσταση της εποχής, από όσους θέλησαν να δείξουν πίστη στο βασιλικό καθεστώς της εποχής, τον στέλνουν στην φυλακή για 14 χρόνια. Και όταν δραπετεύει και μαθαίνει, ότι η οικογένειά του ολόκληρη διαλύθηκε από τους εχθρούς του, αλλά και ότι η γυναίκα των ονείρων του παντρεύτηκε τον άνθρωπο, που θεωρούσε πιο κοντινό του, αντιλαμβανόμενος παράλληλα το ποιος τον έστειλε στην φυλακή, βάζει ως μόνο σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί, έχοντας για σύμμαχό του τον τεράστιο θησαυρό, που τον κάνει τον πιο πλούσιο άνθρωπο στον κόσμο. 

Οι σκηνοθέτες θέλουν να μας δείξουν, με απόλυτο τρόπο, το ποια είναι η θέση του, το δίκαιο του να αισθάνεται προδομένος και να ζητά δικαίωση, καθώς και το τι είναι πρόθυμος να θυσιάσει, για να πετύχει το σκοπό του, ακόμη και τους ανθρώπους που τον βοηθούν να πάρει εκδίκηση. Και διαλέγουν, όπως όλα έδειξαν, το ιδανικό πρόσωπο για να το καταφέρουν. Το υποκριτικό ταλέντο του Πιερ Νινέ, η έκφραση των συναισθημάτων του, η πλήρης εξήγηση του σχεδίου του για εκδίκηση, που πολύ έξυπνα προστέθηκε στο σενάριο, ο τρόπος που βρήκε για να πλησιάσει τους ανθρώπους, που θέλησε να νιώσουν όσα ένιωσε, οι εκπληκτικές του μεταμφιέσεις, μα κυρίως ο τρόπος που προσπαθούσε να μας δείξει πόσο μεγάλο είναι το δικό του δίκιο απέναντι σε κάθε θυσία, χαρακτήρισαν μαζί μια απίστευτη ερμηνεία από το Γάλλο ηθοποιό. 

Ο συγκεκριμένος ηθοποιός, βέβαια, μας είχε δώσει ισχυρά δείγματα γραφής εδώ και αρκετά χρόνια, και δη με το ρόλο του Yves Saint Laurent, που είχε υποδυθεί ακριβώς μια δεκαετία νωρίτερα, όμως αυτή την φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Σε μια παραγωγή, που ούτως ή άλλως ξεπέρασε τον εαυτό της, ενώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί αποτύπωσαν εξαιρετικά τη δική του θέση, όπως ο Φερνάν Μοντέγκο που είχε πληγωθεί από την αρχική επιλογή της Μερσεντές να τον παντρευτεί, με αποτέλεσμα να συνομωτήσει επίσης εναντίον του, η μετατροπή του Εντμόντ Νταντές σε Κόμη του Μόντε Κρίστο ήταν το απόλυτο αριστούργημά της.

Πολλοί, σίγουρα, σε αυτή τη μετατροπή θα είδαν τον εαυτό τους, τη δική τους ζωή, χώρια ότι πολλά σενάρια την είχαν ως έμπνευση στα επόμενα χρόνια, με κορυφαία, για παράδειγμα, τον Μπάτμαν πολλά χρόνια αργότερα, μετά την έκδοση αυτού του βιβλίου. Πρόκειται, άλλωστε, για το προφίλ του απόλυτου εκδικητή και ο Κόμης του Μόντε Κρίστο είναι η προσωπικότητα, που ουσιαστικά το «γέννησε» λογοτεχνικά και κινηματογραφικά, αργότερα.

Και ερχόμαστε σε αυτό το ερώτημα, που τίθεται από τον τίτλο. Αν η παραγωγή αυτή δε γινόταν στη Γαλλία, αλλά στο Hollywood, με πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα προσέγγισης τους αντίστοιχους πόρους και μέσα, που διατίθενται, μαζί με ένα αντίστοιχο cast επιτυχημένων ηθοποιών, ένα σενάριο πάνω κάτω ίδιο και, κυρίως, τη ματιά ενός σκηνοθέτη, όπως μας την έδωσε το δίδυμο αυτής της ταινίας, δε θα συζητούσαμε ήδη για ένα έργο που θα σάρωνε τα Οσκαρ; Σίγουρα η γαλλική παραγωγή του 2024 έχει ξεπεράσει την αμερικανική του 2022, με το σενάριο να είναι άλλωστε πολύ πιο κοντά στην αυθεντική διήγηση του βιβλίου και με πολύ όμορφη προσαρμογή.

Για τώρα, όμως, μπορείτε ακόμη να την απολαύσετε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Περιμένοντας και ελπίζοντας, όπως λέει στο τέλος ο πρωταγωνιστής στο τέλος για το ποια είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.