12 Δεκεμβρίου: Διεθνής Ημέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης

Η Διεθνής Ημέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης, που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ, τιμάται κάθε χρόνο στις 12 Δεκεμβρίου.

Στόχος της ημέρας αυτής είναι η ευαισθητοποίηση, κυρίως των κυβερνήσεων των κρατών-μελών του ΟΗΕ, για τη σημασία της δημιουργίας ισχυρών και ανθεκτικών συστημάτων υγείας που διασφαλίζουν καθολική υγειονομική κάλυψη για όλους τους πολίτες.

Διαβάστε επίσης: «Καμπανάκι» του ΕΟΔΥ για την ιογενή γαστρεντερίτιδα στη χώρα – Πώς μεταδίδεται;

Ο ΟΗΕ υπογραμμίζει ότι η πρόσβαση σε οικονομικά προσιτή και ποιοτική υγειονομική περίθαλψη αποτελεί θεμελιώδη προτεραιότητα για τη διεθνή ανάπτυξη και την ευημερία όλων.

Στο μήνυμά του ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες αναφέρει: «Απαντώντας στην πανδημία, έχουμε δει ταχείες και καινοτόμες προσεγγίσεις για την παροχή υπηρεσιών υγείας και μοντέλα φροντίδας, και πρόοδο στην ετοιμότητα. Πρέπει να μάθουμε από αυτήν την εμπειρία. Για την Διεθνή Ημέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης, ας δεσμευτούμε να τερματίσουμε αυτήν την κρίση και να χτίσουμε ένα ασφαλέστερο και υγιέστερο μέλλον επενδύοντας σε συστήματα υγείας που μας προστατεύουν όλους – τώρα».

Πώς έγινε η αρχή στην Ελλάδα, το ΙΚΑ και το ΕΣΥ

Στον δέκατο ένατο αιώνα, με το ελληνικό κράτος να έχει πρόσφατα ιδρυθεί, το 1833 καθιερώθηκε ο θεσμός του τότε «νομιάτρου», με σημερινές αρμοδιότητες νομιάτρου και ιατροδικαστή. Ένα χρόνο αργότερα ιδρύθηκε το Ιατροσυνέδριο, μια γραμματεία του τότε Υπουργείου Εσωτερικών η οποία λειτουργούσε ως γνωμοδοτικό όργανο. Το 1836 ιδρύθηκε το πρώτο νοσοκομείο, το Πολιτικό Νοσοκομείο, και το πρώτο δημόσιο ταμείο ασφάλισης, το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1861. Το ίδιο έτος ιδρύθηκε το Ταμείο Συντάξεων Δημοσίων Υπαλλήλων ενώ το επόμενο έτος δημοσιεύθηκε ο Νόμος ΨΜΒ΄ (1862) «Περί συστάσεως φρενοκομείων».

Στην προπολεμική περίοδο, η κυβέρνηση Βενιζέλου από το 1910 ως το 1915 ξεκίνησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο σύστημα υγείας της χώρας, όπως ο Νόμος 3934 του 1911 ο οποίος υποχρεώνει τους εργοδότες στην ασφάλιση των εργαζομένων, ο Νόμος 281 του 1914 ο οποίος θέσπισε το επίδομα τοκετού και έδωσε τη δυνατότητα ίδρυσης ταμείων αλληλοβοήθειας, και ο Νόμος 551 του 1915 ο οποίος προβλέπει την υποχρεωτική αποζημίωση πιθανού εργατικού ατυχήματος. Το 1922 ιδρύθηκε το Υπουργείο Υγιεινής και Πρόνοιας. Έναν χρόνο αργότερα η χώρα διαιρέθηκε σε πέντε Υγειονομικές Περιφέρειες και για κάθε νομό συστάθηκε ένα Συμβούλιο Υγείας. Το 1925 εισήχθηκε ο θεσμός των Λαϊκών Ιατρείων. Βάσει του Νόμου 6298 του 1934 ιδρύθηκε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Ι.Κ.Α.) το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1937. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 965 του 1937 τα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας έλαβαν τη μορφή Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.).

Στην μεταπολεμική περίοδο, με τον Νόμο 2592 του 1953 καθιερώθηκε η αποκέντρωση του συστήματος, υπήχθησαν όλες οι μονάδες υγείας στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας και επιχειρήθηκε η αναλογική κατανομή των νοσοκομειακών κλινών. Με τον Νόμο 1316 του 1983 ιδρύθηκε ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.), η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία και η Κρατική Φαρμακαποθήκη.

Με τον Νόμο 1397 του 1983 ενοποιήθηκε και ονομάστηκε ως τέτοιο το Εθνικό Σύστημα Υγείας και δημιουργήθηκαν τα Κέντρα Υγείας. Μέχρι τότε λειτουργούσαν ογδόντα ασφαλιστικά ταμεία υγείας με 6 κλίνες /1000 κατοίκους και 103 υγειονομικούς/100.000 κατοίκους.

Το 2001 με τον ν.2889/2001 συγκροτούνται δεκαέξι Υγειονομικές Περιφέρειες με υπαγωγή στο ΠΕΣΥ (Περιφερειακό Σύστημα Υγείας). Το 2005, με τον ν.3329/2005 συγχωνεύθηκαν σε επτά.