Τρόµος για τη «µαύρη µαγεία» του Τραµπ: Οι Δηµοκρατικοί βλέπουν τη διαφορά να εκµηδενίζεται
Η ώρα της κάλπης πλησιάζει στις ΗΠΑ
Πατάτες σε ένα κλειστό Mcdonald’s και η φωτογραφία του κυριαρχεί στα διεθνή ΜΜΕ. Κουνάει τα χέρια του στον ρυθµό της µουσικής επί 40 λεπτά αντί να απαντάει σε ερωτήσεις και τα πλήθη παραληρούν. Βρίζει την αντίπαλό του και οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι προηγείται οριακά, τουλάχιστον όσον αφορά τους τοµείς της οικονοµίας και της µετανάστευσης. Ο πρώην προσωπάρχης του τον αποκηρύσσει ως θαυµαστή του Χίτλερ µε σαφείς αυταρχικές τάσεις και σοβαροί δηµοσιογράφοι στήνουν ντιµπέιτ για το κατά πόσον είναι δόκιµος ο χαρακτηρισµός «φασίστας» εις βάρος του Ντόναλντ Τραµπ. Η Κάµαλα Χάρις εγκαταλείπει τη στρατηγική του γέλιου και της ανωτερότητας και υιοθετεί τον όρο. Και πάλι, όµως, ο τέως πρόεδρος είναι εκείνος που βγαίνει κερδισµένος.
Η τελευταία σφυγµοµέτρηση της Wall Street Journal τον εµφανίζει να προηγείται σε οµοσπονδιακό επίπεδο 47% έναντι 45% για την αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, ενώ σύµφωνα µε έρευνα των Financial Times το 44% των ψηφοφόρων τον εµπιστεύεται περισσότερο να χειριστεί την οικονοµία σε σχέση µε τη Χάρις (43%). Τέλος, προχθεσινή δηµοσκόπηση των New York Times εµφανίζει τους δύο µονοµάχους απολύτως ισόπαλους, ενώ έως τώρα έδινε οριακό προβάδισµα στη Χάρις.
Η ψυχαγωγική έλξη του Τραµπ φαντάζει ακαταµάχητη. Η αυθάδειά του, η έλλειψη αναστολών, το γεγονός ότι µιλάει συνειρµικά και αναφέρεται σε ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι (από τα ανατοµικά προσόντα ενός γκόλφερ και τις ειρωνικές αιχµές ότι ο υποψήφιος αντιπρόεδρος της Χάρις, Τιµ Γουόλς, «έχει περίοδο», έως τις απειλές πως θα χρησιµοποιήσει τον στρατό για να αντιµετωπίσει τον «εσωτερικό εχθρό»), τίποτα δεν είναι ικανό να πλήξει τη σαγήνη του στην κοινή γνώµη, εχθρική και µη. Οι επικριτές του πιστεύουν ότι ένας από τους λόγους της ανόδου του στην εξουσία είναι η διαρκής δηµοσιότητα που απολαµβάνει.
Ο φιλελεύθερος Τύπος πασχίζει να βρει τρόπους να αναλύσει το φαινόµενο. «Κάτι που έµαθα καθώς µεγαλώνω είναι πως τα ισχυρά χαρτιά κάθε ανθρώπου είναι και οι αδυναµίες τους. Η έλλειψη αναστολών είναι η κινητήρια δύναµη της επιτυχίας του Τραµπ. Είναι ένα είδος ισχύος. Είναι αυτό που τον κάνει γοητευτικό πάνω στη σκηνή. Του επιτρέπει να λέει πράγµατα που άλλοι δεν θα έλεγαν, να αναπτύσσει επιχειρήµατα που άλλοι θα απέφευγαν, να δοκιµάζει στρατηγικές που δεν θα αποτολµούσαν», ανέφερε ο δηµοσιογράφος των New York Times Εζρα Κλάιν. Το πρόβληµα είναι ότι στην πρώτη του θητεία υπήρχαν άνθρωποι γύρω του και θεσµικά αντίβαρα που φρόντισαν η παιδιάστικη συµπεριφορά του να µην έχει σοβαρές επιπτώσεις στην πολιτική των ΗΠΑ, στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς. Μια ενδεχόµενη δεύτερη θητεία, όµως, δεν θα είναι εξίσου αναίµακτη, αφού έχουν αποµείνει µόνο οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του στο πλευρό του, ενώ οι θεσµοί, όπως π.χ. το Ανώτατο ∆ικαστήριο, έχουν αλωθεί από ηµετέρους ή έχουν διαλυθεί. Η εκδίωξη ανεπιθύµητων δηµόσιων λειτουργών θα συνεχιστεί σε περίπτωση επανεκλογής του. Αυτήν την εβδοµάδα διεµήνυσε ότι αν βγει πρόεδρος θα απολύσει τον ειδικό εισαγγελέα Τζακ Σµιθ, που ερευνά κατά πόσον ο Τραµπ προσπάθησε να ανατρέψει το αποτέλεσµα των εκλογών του 2020, «σε δύο λεπτά».
Είναι φασισµός;
Η συζήτηση τις τελευταίες µέρες επικεντρώνεται στο κατά πόσον είναι ο Τραµπ «φασίστας» κι αν έχει νόηµα η χρήση του όρου ή απλώς συσπειρώνει τους υποστηρικτές του, οι οποίοι επίσης θεωρούν «φασίστες» τους αντιπάλους τους. Ο 92χρονος ιστορικός Ρόµπερτ Πάξτον, ειδικός στο θέµα του φασισµού, που έχει γράψει για το καθεστώς του Βισί, είχε επιστήσει κατά την πρώτη θητεία Τραµπ την προσοχή στην πληθωριστική χρήση της «τοξικής ταµπέλας». Αν και παραδεχόταν τότε ότι ο τέως πρόεδρος έχει πολλά µουσολινικά στοιχεία, προειδοποιούσε ότι η έννοια του φασίστα έχει χάσει πλέον τη δύναµή της και περισσότερο συσκοτίζει παρά φωτίζει ένα φαινόµενο. Μετά την 6η Ιανουαρίου 2021, όµως, όταν ο Τραµπ υποκίνησε την εισβολή του πλήθους των υποστηρικτών του στο Καπιτώλιο, ο ίδιος ο Πάξτον αναγνώρισε ότι έχει διαβεί την κόκκινη γραµµή και εµπίπτει ανοιχτά στο πεδίο της φασιστικής σκέψης και δράσης, κυρίως λόγω της χρήσης βίας. «Η ταµπέλα αυτή µοιάζει σήµερα όχι µόνον αποδεκτή, αλλά απαραίτητη».
Παρόλο που η Κάµαλα Χάρις προηγείται κατά πολύ σε επίπεδο δωρεών (τον Σεπτέµβριο συγκέντρωσε τριπλάσια χρήµατα, 221,8 εκατ. έναντι 62,7 εκατ. δολαρίων), οι δισεκατοµµυριούχοι επιστρέφουν στις αγκάλες του Τραµπ. Οπως γράφει η δηµοσιογράφος Σούζαν Γκλάσερ στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού New Yorker: «Οι ∆ηµοκρατικοί έχουν διατηρήσει ένα πλεονέκτηµα στις µικρές online δωρεές, ενώ οι Ρεπουµπλικανοί εξαρτώνται από ένα υψηλό ποσοστό µεγάλων συνδροµών. Εως τα τέλη Σεπτεµβρίου το 67% των δωρεών στο δίκτυο του Τραµπ προήλθε από µεγάλους δωρητές, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους ∆ηµοκρατικούς ήταν 59%. Με άλλα λόγια, ο Τραµπ έχει ανάγκη τους δισεκατοµµυριούχους του περισσότερο από την άλλη πλευρά. Η συγκέντρωση χρηµάτων από λιγότερους δωρητές είναι η στρατηγική του κόµµατός του». Σύµφωνα µε την Γκλάσερ, οι µεγιστάνες που χρηµατοδοτούν την καµπάνια του δεν φιλοδοξούν να εξασφαλίσουν µόνο επιρροή, αλλά άµεση πρόσβαση στον Λευκό Οίκο, ενδεχοµένως και συγκεκριµένα πόστα στην επόµενη κυβέρνηση.
«Ενα χέρι ξύλο»
«Κάποια στιγµή ο µπαµπάς πρέπει να γυρίσει σπίτι. Και είναι τσαντισµένος… ∆εν είναι εκδικητικός. Αγαπάει τα παιδιά του. Μπορεί να ήταν άτακτα, αλλά τα αγαπάει. Γιατί είναι παιδιά του. Ζουν στο σπίτι του. Είναι όµως πολύ απογοητευµένος από τη συµπεριφορά τους. Και θα τους το δείξει», προανήγγειλε σε οµιλία του αυτήν την εβδοµάδα ο πρώην δηµοσιογράφος του Fox News Τάκερ Κάρλσον, ο οποίος έχει γίνει τραµπικότερος του Τραµπ. «Οταν ο µπαµπάς γυρίσει σπίτι, θα δώσει στη χώρα ένα γερό χέρι ξύλο».
Οι δισεκατοµµυριούχοι που χρηµατοδοτούν την καµπάνια του τέως προέδρου δεν φιλοδοξούν να εξασφαλίσουν µόνο επιρροή, αλλά άµεση πρόσβαση στον Λευκό Οίκο.