Μυρτώ Αλικάκη: Η Αθήνα που αγαπώ & μισώ

Είναι μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής. Έξυπνη και με τύπο, μέσα από τη δική της καθημερινότητα, η Μυρτώ Αλικάκη, ένα από τα πιο Υπέροχα Πλάσματα της Αθήνας μάς μιλάει για την πόλη που αγαπά και μισεί.

Μου αρέσει…

Να πίνω καφέ στη Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Είναι από τις περιοχές που αγαπάω πάρα πολύ.

Το Κόκκοι Καφέ, στη γωνία Διδότου και Ασκληπιού, είναι ένα από τα αγαπημένα μου στέκια.

Να τρώω παϊδάκια στον Πεζόδρομο, στο Θησείο.

Να κάνω βόλτα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα.

Να πηγαίνω το καλοκαίρι σε θερινούς κινηματογράφους.

Το σινεμά Αττικόν το χειμώνα έρχεται πρώτο στις επιλογές μου.

Να οδηγώ το πρωί στην Αττική Οδό και να ακούω μουσική.

Να κάνω βόλτες στον Ελευθερουδάκη. Όταν βρίσκω λίγο χρόνο, πάντα τρέχω στην Πανεπιστημίου για να κοιτάξω βιβλία.

Η ατμόσφαιρα του λιμανιού του Πειραιά το καλοκαίρι. Το να περιμένω καράβι για κάποιον προορισμό διακοπών είναι τέλειο συναίσθημα.

Η Ερμού. Είτε για ψώνια, είτε απλά για να περπατήσω.

Δεν μου αρέσει…

Όταν έχουν απεργία οι υπάλληλοι του δήμου και υπάρχουν παντού στοίβες με σκουπίδια.

Η αγένεια των οδηγών στην Αθήνα. Ειδικά απέναντι στους πεζούς.

Οι μετανάστες που ζουν μαζεμένοι στη Σοφοκλέους και κανείς δεν κάνει τίποτε γι’ αυτό.

Η υπερβολική παρουσία των αστυνομικών στην Αθήνα.

Που κάθε προεκλογική περίοδο στην Αθήνα, οι δρόμοι γεμίζουν με αφίσες και χαρτομάνι. Δαπάνη χαρτιού για το τίποτα…

Το μέτρο για το κάπνισμα. Αυτή την εποχή, που τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα στη ψυχολογία του Έλληνα, το χειρότερο που μπορεί να του κάνει κάποιος είναι οι επιπλέον απαγορεύσεις. Κακό timing, λοιπόν.

Ότι είναι μια πολύ αφιλόξενη πόλη για τα παιδιά. Δεν έχει αρκετά πάρκα και τα πεζοδρόμια είναι καβαλημένα με αμάξια, κάνοντας την κατάσταση πιο επικίνδυνη.

Το αιώνιο πρόβλημα του μποτιλιαρίσματος.

Ο ρατσισμός πολλών ανθρώπων σε αυτή την πόλη σε όλες του τις μορφές.

Ότι δεν υπάρχει αρκετό πράσινο, ούτε καν μια διέξοδος για να μπορέσουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.