Σοφία Αλιμπέρτη: Τολμώ!

Η Σοφία έχει το πιο γλυκό και αθώο χαμόγελο στην ελληνική τηλεόραση. Είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και από τους πιο σοβαρούς και ειλικρινείς επαγγελματίες. Αυτό το κορίτσι ένα πράγμα δεν ανέχεται, το ψέμα, την ατιμία και τη χειραγώγηση. Είναι καλή μαζί σου μέχρι εκεί που θα τολμήσεις να πιστέψεις ότι την ελέγχεις και την καθοδηγείς. Είναι το σημείο μηδέν. Το μάτι γυρίζει και δεν έχεις καταλάβει τι σου έχει συμβεί. Πριν κάνουμε τη συνέντευξη της εξήγησα ότι θα μιλούσαμε για όλους και τα πάντα και την παρακάλεσα να μου μιλήσει χωρίς φόβο, με ειλικρίνεια και δίχως να μασάει τα λόγια της. Δεν χρειαζόταν καν να της το πω. Η συνέντευξη ήταν χείμαρρος και περισσότερο αποκαλυπτική από την kinky φωτογράφηση. Μιλάει για όλους και για όλα. Από τα παιδικά της χρόνια μέχρι και το σήμερα. Για πρώτη φορά μου λέει πως γνώρισε τον Πάριο, τι συμβαίνει με το Λιαδέλλη, πώς είναι με τα παιδιά της, πώς βλέπει το μέλλον.

Extreme  φωτογράφηση. Και sexy και μοιραία και γαλήνια…  Πώς γίνεται κάθε φορά που εμφανίζεσαι να δείχνεις τόσο νέα και λαμπερή; Υπάρχει συνταγή;

Αγαπώ τη ζωή και κοιμάμαι πολύ. Άρα, δεν έχω άγχος. Όποιος το κάνει θα βγει κερδισμένος. Τώρα όσο για τη φωτογράφηση, τι να πω… Μου βγήκε αυθόρμητα. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, πρωτοπόρο, εναλλακτικό και επαναστατικό. Νομίζω ότι μέσες άκρες το πετύχαμε. Ο κόσμος θα δει μια διαφορετική Σοφία.

Καλό αυτό. Κέρκυρα…

Με το Ποντικονήσι…

Δύσκολα χρόνια;

Όχι, ίσα – ίσα. Κέρκυρα σημαίνει απάγκιο.

Ηρεμία…

Ναι, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή η Σοφία ως παιδάκι είχε ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ. Κάθε χρόνο αλλού σχολείο. Έτσι έτυχε, δεν ξέρω να σου πω τώρα το γιατί. Δηλαδή θυμάμαι την πρώτη χρονιά την έκανα στα Τουρκοβούνια, στου Γκύζη, μετά έφυγα, πήγα στο Παγκράτι, μετά έφυγα πήγα στο σχολή Καλπάκα, μετά κάπου αλλού, ούτε διπλωμάτες να ήταν οι γονείς μου. Εν πάσει περιπτώσει, ένιωθα τρομερή ανασφάλεια ως παιδί. Δεν προλάβαινα να οικειοποιηθώ ένα χώρο, ξέρεις να κάνω παρέες, φίλους. Στην Κέρκυρα λοιπόν, όπου φεύγουμε με παππού και γιαγιά, εκεί πια υπάρχει μια σταθερότητα στη ζωή μου για πρώτη φορά, μένουμε κάποια χρόνια, οπότε εγώ αφήνομαι, αποκτώ φίλους,  δημιουργώ σχέσεις και η Κέρκυρα για εμένα είναι η πρώτη πατρίδα.  Γι’ αυτό και συνήθιζα να λέω ότι είμαι από την Κέρκυρα. Η Κέρκυρα με μεγάλωσε με ένα τρόπο. Με έκανε με ένα τρόπο αυτό που είμαι.

Εκεί ήταν και ο πρώτος έρωτας;

Ναι, ο πρώτος πλατωνικός έρωτας.

Αυτό είναι μια καλή πάσα για άλλη μια ερώτηση που θέλω να σου κάνω. Θα στην έκανα στην πορεία αλλά μιας και το λες θα την κάνω τώρα. Υπάρχει στη ζωή σου ο ανεκπλήρωτος έρωτας ή ήρθε και πέρασε; Μάλλον να το πω διαφορετικά, στη ζωή σου ο έρωτας ήρθε, σε ακούμπησε και έφυγε ή ακόμα τον ψάχνεις;

Όχι, τον έζησα.

Αυτό που λέμε καρδιοχτύπι, στομάχι…

Αυτό που λέμε πάθος, που το πάθος συνεπάγεται και καταστροφή. Το έζησα και ευχαριστώ που το έζησα και λυπάμαι όταν βλέπω στα πρόσωπα ανθρώπων να μην το έχουν ζήσει αυτό. Βέβαια αυτό έχει και ένα τίμημα.  Από εκεί και πέρα δεν μπορείς να συμβιβαστείς με οτιδήποτε μέτριο.

Άρα, οτιδήποτε έχει έρθει στη ζωή σου από εκείνο το σημείο και μετά είναι μέτριο…

Πιο κάτω. Είναι λίγο πιο κάτω από αυτό που έχεις ζήσει. Γιατί αυτό το πάθος δεν το συναντάς συνέχεια. Δεν γίνεται να το συναντάς συνέχεια. Ευτυχώς!

Τι εννοείς, ότι μπορεί να σε σκοτώσει κιόλας.

Είναι καταστροφικό.

Άρα αυτή τη στιγμή δεν περιμένεις να σου ξαναέρθει αυτό ή απλά δεν το ψάχνεις;

Αυτή τη στιγμή δεν το ψάχνω. Αυτή τη στιγμή δεν πιστεύω πια σε αυτό το παραμύθι.

Μάλιστα, καλά θα επανέλθουμε σε αυτό και αργότερα.

Καλά δεν τελειώνει αυτό και ποτέ. Μην νομίζεις.

Μάλιστα. Πότε έκανες τα «Τσακάλια»;

Δεκατεσσάρων.

Δεκατεσσάρων ετών; Απίστευτο.

Ναι, δώδεκα έκανα τους «Απέναντι». Δεκατεσσάρων ήμουν στα «Τσακάλια».

Πώς έγινε; Πώς σε βρήκαν;

Κατά λάθος.

Δηλαδή;

Όλα αυτά έγιναν κατά λάθος. Είχα κάνει τους «Απέναντι» όπου εκεί γνώρισα το Γιώργο το Πανουσόπουλο σε ένα διαφημιστικό σποτάκι που κάναμε.

Έκανες εσύ διαφημιστικό σποτάκι; Πώς; Σε πήγαν οι γονείς σου;

Ναι, πήγα σε σχολή μανεκέν και μετά από εκεί και πέρα στη Δρακοπούλου. Όλα αυτά εξαιτίας της Κέρκυρας. Ξέρεις, έπαθα κατάθλιψη με το που έφυγα από το νησί και προσπαθούσαν οι δικοί μου να με απασχολούν με διάφορες δραστηριότητες προκειμένου να ξεχνιέμαι. Τέλος πάντων, δούλευα με τη Μαίρη Δρακοπούλου – δούλευα πάρα πολύ καλά Τάσο – εξαιρετικά καλά για την ηλικία μου και για εκείνα τα χρόνια, είχα κάνει όλες τις σχολικές ποδιές – δεν υπήρχε σχολική ποδιά που να μην την έχω κάνει (γέλια) και νομίζω ότι τότε με το Γιώργο κάναμε το «Ρετσίνα Κουρτάκη». Νομίζω αυτή η διαφήμιση ήταν η αφορμή που τον γνώρισα και μου είπε «Κάνω μια ταινία μήπως θα ήθελες;». Εγώ δεν κατάλαβα τη διαφορά τότε για να είμαι ειλικρινής, τι ταινία τι διαφήμιση, και λέω «ναι». Βεβαίως ήταν μεγάλη τύχη να δουλέψω με το Γιώργο με Τσεμπερόπουλο, με Περράκη, γιατί όλοι αυτοί τότε ήταν μια παρέα, μια ομάδα. Σαφώς με την Μπέττυ Λιβανού την οποία και λάτρεψα και μετά από εκεί και ενώ δεν το είχα καθόλου στο νου μου ότι θα το συνεχίσω, στα δώδεκά σου τι να σκεφτείς, τι επαγγελματικό προσανατολισμό να έχεις; Ακόμα παίζεις με τις κούκλες. Θυμάμαι σε αυτή την ταινία είχα γνωρίσει το Τζώνυ το Θεοδωρίδη. Ο Τζώνης λοιπόν είχε ακούσει ότι ο Δαλιανίδης κάνει οντισιόν για μια καινούργια ταινία και  μου λέει «δεν πάμε να με βοηθήσεις;», ε, και λέω «δεν πάμε να σε βοηθήσω» και ο Γιάννης επέλεξε εμένα.

Μάλιστα. Σκληρή κριτική δέχτηκαν αυτές οι ταινίες στη συνέχεια ως χαμηλού επιπέδου…

Εμπορικές. Αυτός είναι ο τίτλος που τις χαρακτήριζε.  Μου ‘σπαγαν τα νεύρα κάθε φορά που το άκουγα αυτό γιατί δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω γιατί μια εμπορική ταινία αποκλείεται να είναι ποιοτική; Ή όταν κάνεις μια ταινία δεν θέλεις να είναι εμπορική;  Δεν θέλεις να βγάλεις τα λεφτά σου αν μη τι άλλω;

Κριτική σκληρή όμως τότε  για τον κόσμο.

Καλέ θυμάμαι είχα πάει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τη «Σκιάχτρα» μετά από χρόνια και μόλις έπεσε το όνομά μου στους τίτλους με γιουχάρανε όλοι, όλο το σινεμά.

Και ήσουν μέσα στο σινεμά;

Και ήμουν στο σινεμά και τσαντίστηκα τόσο πολύ που είπα «εγώ θα ξαναέρθω εδώ και δεν θα πει και κανείς κουβέντα»  και ξαναπήγα με «Τα παιδιά της χελιδόνας» και ήταν όλα μια χαρά.

Τώρα διαβάζεις κριτικές;

Όχι, γιατί προλαβαίνεις εσύ να διαβάσεις; Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις, ακούς να λένε για εσένα, να μιλάνε για σένα, να σε κρίνουν, να σε επικρίνουν.

Αυτές οι κακιούλες που ακούγονται από δήθεν κριτικούς ή αν θέλεις και από τύπους που το παίζουν κριτικοί, θεωρείς ότι έχουν μέσα τους κι ένα κομμάτι…  είχε πει ο Φρέντυ Γερμανός ότι έτσι λίγο «ανθρωποστερημένοι»;

Συμφωνώ απολύτως μαζί του και θα το μεγεθύνω κι άλλο. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις ζωές των άλλων δεν έχουν δική τους ζωή. Υπάρχει στέρηση στην προσωπική τους ζωή γι΄ αυτό και αρέσκονται στο να ασχολούνται με τις ζωές των άλλων.

Στο σέξ, στην αγάπη…

Παντού, παντού, είναι άνθρωποι που κάτι τους λείπει. Κάποιο κομμάτι τους δεν το έχουν ικανοποιήσει γι’ αυτό και εντοπίζουν μόνο το κακό.

Μήπως το κακό πουλάει;

Έλα τώρα πουλάει, γιατί έχουμε δοκιμάσει και το άλλο; Όχι, εγώ θεωρώ ότι αυτό δεν είναι τηλεόραση και δεν είναι και καθόλου ψυχαγωγική τηλεόραση και δεν είναι και μια τηλεόραση η οποία θα εκπαιδεύσει το κοινό της, θα το εξελίξει, θα το πάει παραπέρα, θα το βοηθήσει αν μη τι άλλω, γιατί για εμένα η τηλεόραση αυτό το ρόλο έχει. Δεν έχει το ρόλο της αποχαύνωσης.

Πώς και δεν καβάλησες το καλάμι με τόσο μεγάλη επιτυχία και από τόσο μικρή ηλικία;

Ακριβώς γιατί μου συνέβη όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή.

Και θεωρείς φυσική συνέχεια της ζωής σου όλο αυτό το κομμάτι;

Το θεώρησα ένα υποκατάστατο, δηλαδή, αντικατέστησα το παιχνίδι της γειτονιάς με τη δουλειά.

Σαν παιχνίδι το έβλεπες δηλαδή.

Εντελώς. Πώς μπορείς να το δεις αν είσαι δεκατέσσερα, δεκαπέντε, δεκαέξι;

Φεύγουμε από τα παιδικά χρόνια και από αυτό το κομμάτι και  πάμε στη δεύτερη περίοδο της ζωής σου, την περίοδο της σχέσης  σου με το μεγάλο σου έρωτα, τον Πάριο.

Ο Πάριος ήταν για εμένα ότι ήταν προφανώς για όλη την Ελλάδα. Του είχα μια τρελή αδυναμία. Θυμάμαι, πριν τον γνωρίσω, έλεγα στη μάνα μου ότι αν πάθει κάτι αυτός να ξέρεις ότι θα πάθω κι εγώ μετά θα πεθάνω.

Φανατική τόσο πολύ;.

Φανατική, ναι. Εντελώς φανατική. Και μάλιστα θα σε πάω πιο πίσω. Για να καταλάβω στα παιδικά μου χρόνια αν κάποιος ήταν πραγματικά ερωτευμένος μαζί μου έπρεπε να ακούει Πάριο. Έπρεπε να τον φέρω στο σημείο να ακούει Πάριο και να κλαίει (γέλια), αλλιώς δεν καταλάβαινα αν είναι ερωτευμένος. Εν πάσει περιπτώσει, προκύπτει μια ταινία που είχαμε κάνει τότε με το Στάθη Ψάλτη, με το Σταμάτη Γαρδέλη κλπ., όπου ο Μάκης – ένα φίλος από την Πάρο – ήθελε να κάνει μια επίσημη πρεμιέρα στον κινηματογράφο της Πάρου και μου λέει «Θα έρθεις;». ΟΚ παιδιά θα έρθω με μια βασική προϋπόθεση, να μου γνωρίσετε τον Πάριο.

Άρα τον κυνήγησες τον Πάριο.

Τον κυνήγησα… δεν κουράστηκα (γέλια). Και θα σου πω και το εξής. Ήταν το μοναδικό one night stand  που έχω κάνει στη ζωή μου και επειδή μου προέκυψε παιδιά και 10 χρόνια η σχέση μου, είπα δεν θα το ξανακάνω αυτό στη ζωή μου, ασ’ το (γέλια). Το μοναδικό!

Πώς έγινε;

Λοιπόν, αυτό είναι για πρώτη φορά που το λέω στη ζωή μου, και αισθάνομαι λίγο περίεργα. Θα σου πω όμως γιατί έτσι  μου βγαίνει και το νιώθω. Με το που πήγα στην Πάρο λέω σε μια φίλη μου, «εγώ σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση θα το κάνω με τον Πάριο». Η κολλητή μου  πέφτει από τα σύννεφα, με λέει τρελή, και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, αλλά ήμουν από παιδάκι ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο. Σκέφτηκα λοιπόν, θα το κάνω, δεν θα το ξέρει κανένας και σιγά μην τον ξαναδώ. Έτσι και έγινε. Με το που γνωριστήκαμε, το ίδιο βράδυ, υπήρξε μια αμοιβαία έλξη και ένα απίστευτο ερωτικό πάθος. Τη συνέχεια την ξέρεις. Σχεδόν μεγάλωσα με αυτόν τον άνθρωπο.

Δύο παιδιά. Ευτυχισμένη ζωή ή κλεισμένη σε ένα χρυσό κλουβί;

Είναι δύσκολο να είσαι πίσω από έναν τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη. Η αλήθεια είναι, κι ας μην το καταλαβαίνει ο κόσμος, ότι στερείσαι πολλά.

Εγώ έχω γράψει ότι σε φαντάζομαι να πιάνεσαι από τα ταβάνια. Να τρως τοίχους.

Στερείσαι πολλά. Και στερείσαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι, αυτού του βεληνεκούς οι καλλιτέχνες, ανήκουν στο κοινό τους. Καλώς ή κακώς δεν μπορούν να  ανήκουν σε έναν άνθρωπο.

Αυτού του διαμετρήματος καλλιτέχνες. Και οπότε δεν μπορούσες να έχεις τον Πάριο, ένιωθες έτσι;

Μα δεν τον είχα. Δεν τον είχα το Γιάννη. Ήταν πολύ με τη δουλειά του, κάτι το οποίο ζήλευα δεν σου κρύβω, δεν θα μπορούσα και να το κάνω. Ο Γιάννης δεν υπάρχει χωρίς τη δουλειά του. Αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει.

Οπότε, η πρώτη προτεραιότητα λογικά αυτού του ανθρώπου ήταν η δουλειά του. Και όχι η ζωή του.

Ναι, γι’ αυτό και είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει. Είναι σπουδαίος ο Γιάννης.

Εσύ δεν το έχεις ποτέ αυτό; Να βάλεις πρώτα τη δουλειά σου και μετά τη ζωή σου;

Όχι, ποτέ. Να έχω βάλει πρώτα κάποιον άλλο, τον Γιάννη ας πούμε, ναι. Αλλά όχι εμένα ούτε τη δουλειά μου. Και δεν σου κρύβω ότι ζώντας μαζί του και βλέποντάς τον πώς δούλευε, πόσο ερωτευμένος ήταν με αυτό μου έκανε, αποφάσισα συνειδητά να απέχω από τη δουλειά μου για 4 χρόνια. Γιατί συνειδητοποίησα ότι αυτό που κάνω εγώ είναι πολύ λίγο και αυτό που κάνει εκείνος δεν θα το φτάσω ποτέ. Ειδικά όταν τον είχα ζήσει στην Αμερική σε συναυλίες. Εκεί είπα δεν υπάρχει περίπτωση.

Ήταν κοινή απόφαση να τελειώσετε ή ήταν δική σου απόφαση με το σκεπτικό ότι κατάλαβες ότι σου τελείωνε αυτό το κομμάτι της ζωής οπότε δεν ήθελες να κάνεις κάποιο λάθος που θα τον στεναχωρούσε κι εκείνον, θα στεναχωρούσε και εσένα;

Το λάθος δεν θα το επέτρεπα και θεωρώ  ότι ειδικά σε έναν τέτοιο άνθρωπο δεν του αξίζει κάτι άλλο…

Υπήρχε ένα σπίτι όμως στην Πάρο. Το πούλησες. Με αυτόν τον τρόπο έκλεινες και ένα κεφάλαιο;

Κοίταξε, ναι, κλείνει ένας κύκλος – έτσι όπως το είπες είναι. Από την άλλη όμως ένα σπίτι, τη θέση του αν θες, την Πάρο, την λάτρεψα. Είναι η δεύτερη πατρίδα η Πάρος. Αλλά αυτό το σπίτι Τάσο πια δεν μπορούσα να το χαρώ. Δεν μπορούσα να βγω έξω από το σπίτι χωρίς να υπάρχουν φωτογραφίες, άνθρωποι που περνούσαν και βιντεοσκοπούσαν.

Δηλαδή σαν αξιοθέατο ήταν το σπίτι.

Ναι, ναι, εντελώς. Και έπιασα τον εαυτό μου,  τον τελευταίο χρόνο, μέχρι να πέσει ο ήλιος μέσα σε ένα αίθριο. Δεν μπορούσα να βγω από αυτό το αίθριο. Οπότε πια δεν το χαιρόμουν. Δεν είχα ούτε μια ιδιωτική στιγμή. .

Ο Πάριος στενοχωρήθηκε γι’ αυτό που συνέβη;

Μα τι τον νοιάζει; Γιατί να τον νοιάζει; Και εν πάση περιπτώσει, έχουν περάσει και 13 χρόνια, ας το συνειδητοποιήσουν κάποιοι αυτό. Ούτε αυτός χρειάζεται την άδειά μου για να κάνει κάτι στη ζωή του, ούτε εγώ χρειάζομαι τη δική του. Δεν μας δένει τίποτα άλλο πια εκτός από τα δυο παιδιά μας.

Σου έχει κάνει κριτική ο Πάριος, επειδή έχεις δυο παιδιά μαζί του, τα έχεις μεγαλώσει και τα μεγαλώνεις ακόμα, σου έχει κριτική για την παρουσία σου σε αυτά τα περιοδικά τα λεγόμενα ελαφριάς ψυχαγωγίας;

Μα είναι κάτι που το υφίσταται και ο ίδιος! Έχουν γραφεί για εκείνον, έχουν ειπωθεί. Ότι λέγεται για εμένα λέγεται και για εκείνον. Κοίταξε, μοιραία, κάποιοι θέλουν ακόμα να μας δένουν και να μας θέλουν μαζί. Δεν ισχύουν αυτά στην προσωπική μας ζωή. Έχουν διαχωριστεί τα πράγματα. Ο καθένας έχει τη ζωή του. Υπήρξαμε δυο άνθρωποι – σε όλους συμβαίνει – που αγαπήθηκαν, που έμειναν μαζί, εμείς φέραμε και δύο παιδιά στον κόσμο, αυτό έχει τελειώσει υπάρχει σεβασμός, αλλά δεν υπάρχει θέση ο ένας στη ζωή του άλλου. Δεν υπάρχει αυτό.

Κλείνουμε το κεφάλαιο αυτό. Ανοίγουμε το κεφάλαιο τηλεόραση. Πρώτη στο πρωινό του Σαββατοκύριακου με επιτυχία, μετάβαση μετά στον Antenna, Fame Story κλπ. Εκεί ειπώθηκε ότι από τη μετάβασή σου από τον Alpha στον Antenna  υπερεκτιμήθηκες σαν παρουσιάστρια και από φίλους σου, από ανθρώπους που σε γνωρίζουν.

Ναι, τι θέλεις να απαντήσω εγώ.

Ο Περρής είχε πει δεν γίνεται να πηγαίνεις στο Fame Story, να έχεις πάρει τόσα χρήματα από μια παραγωγή και να είσαι αδιάβαστη, χαλαρή.

Δεν το έχω εγώ αυτό του Μικρούτσικου, το ήξερε ο Antenna αυτό όταν με έβαζε σε αυτή τη θέση και προφανώς δεν ήθελε τη συγκεκριμένη περίοδο τον Ανδρέα το Μικρούτσικο. Αλλιώς θα τον είχε, προφανώς. Δεν το έχω αυτό, δεν ταιριάζει στην προσωπικότητά μου, απλά δεν είμαι.

Δεν μπορείς το gossip, να κάνεις το ανακάτεμα.

Σε καμία περίπτωση. Μα πώς να το κάνει ένας άνθρωπος που το έχει υποστεί ο ίδιος;  Μπορεί να το κάνει; Και επειδή αυτή η περίοδος ήταν πολύ άδικη και πολύ άδικοι οι άνθρωποι απέναντί μου για το Fame Story έχω να σου πω ότι δεν υπήρξαν τα λεφτά αυτά που ειπώθηκαν, δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Δεν έπαιζε το σενάριο. Το Fame Story ήταν μια άλλη συμφωνία με το σταθμό.

Ναι έχω ακούσει ότι είπες κάποτε ότι «θέλανε να βάλουνε μια παρουσιάστρια και τους έκλεισα και αυτή την τρύπα. ΟΚ, το έκανα».

Αυτό έγινε γιατί ξεκινούσε και έπρεπε να βάλουνε κάποιον. Εμένα η συμφωνία μου και η δουλειά μου θα ξεκίναγε το Σεπτέμβρη με το πρωινό.

Εκεί στο πρωινό, που έχω έρθει και ως καλεσμένος, έβλεπα ότι μερικές φορές ψιλοβαριόσουν κάποιους καλεσμένους. Ήσουν λίγο αλλού.

Δεν σου έχει τύχει γιατί δεν έχεις καλεσμένους, γιατί δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι  σου έρχεται ο άλλος και να μην έχει καμία διάθεση να μιλήσει. Αυτό είναι τραγικό. Εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ, να πάω σε μια εκπομπή και να μην μιλήσω και δεν καταλαβαίνω γιατί να έρθεις από τη στιγμή που δεν έχεις τη διάθεση να μιλήσεις.

Αυλές καλλιτεχνών; Τους καταστρέφουν;

Εννοείται. Το καμαρίνι κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά.

Εσύ Σοφία αντιλαμβάνεσαι το γλείψιμο τώρα πλέον;

Ναι. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορείς – όσο κι αν φαίνεται ότι μπορείς – τελικά δεν μπορείς να με χειριστείς, δεν μπορείς να με πείσεις για κάτι αν αυτό δεν συμφωνεί με αυτό που έχω εγώ μέσα στο κεφάλι μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου την πατάνε γιατί νομίζουν ότι μπορούν να με χειριστούν.

Ή τους αφήνεις το περιθώριο να σε χειριστούν.

Έτσι νομίζουν. Το παίρνουν από μόνοι τους προφανώς γιατί αν κάποιος παρατηρήσει τη ζωή μου και είναι λιγάκι έξυπνος θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να με χειραγωγήσει.

Στην Ελλάδα έχουμε λίγο το σύνδρομο της Μαντόνας. Ηθοποιοί, καλλιτέχνες; Δηλαδή ότι μοναδικοί είμαστε εμείς και άλλος δεν είναι και δεν πάμε πουθενά;

Καβαλάμε λίγο εύκολα. Και αυτό το έχουμε αντιμετωπίσει με καλεσμένους, με ανθρώπους δηλαδή που κάνουν το πρώτο τους σουξέ και μετά ξαφνικά δεν έρχονται, δεν βγαίνουν. Δεν βγαίνουν όχι μόνο στη Σοφία, πουθενά, μόνο Χατζηνικολάου θέλουνε. (γέλια) Ναι, δεν βγαίνουν, δεν βγαίνουν και μετά δεν υπάρχουν. Είναι σπάνια τα φαινόμενα που αντέχουν έτσι με αυτή τη συμπεριφορά. Πρέπει να είσαι εξαιρετικό ταλέντο. Ο κόσμος έχει ανάγκη να σε ξέρει. Για να σε αγαπήσει πρέπει να σε γνωρίσει. Πρέπει να σε αισθανθεί δικό του.

Αλλιώς «γεια σας».  Έχεις να μου πεις κάποιον συνεντευξιαζόμενο καλό ομιλητή – γιατί δεν σε ρωτάω από τακτ να μου πεις τους χειρότερους – αλλά, υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν στην εκπομπή σου και ήταν πολύ καλοί συνεντευξιαζόμενοι; Ήταν ανοικτοί στο να πούνε τα πάντα;

Ου, και βέβαια έχει συμβεί αυτό και έχουμε χαζέψει. Εγώ, ειδικά στον Alpha τότε που ήταν και οι πρώτες μου εκπομπές, έμεινα…

Το ζεις…

Ναι, δηλαδή αυτό που  λες εσύ βαριότανε και φαινότανε, sorry δεν μπορώ να το κρύψω. Ή και τα νεύρα μου. Δεν μπορώ να τα κρύψω. Ναι, υπάρχουν πολλοί. Θυμάμαι ο Βαλτινός ήταν μια συγκλονιστική εκπομπή, ο Βούρος επίσης, είχαμε γίνει όλα πρόβατα, εκεί που μπορεί να είχανε νεύρα ας πούμε, μια συγκλονιστική κυρία που δεν έβλεπε, αυτή, αυτή τη γυναίκα δεν θα τη ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Έχω να το λέω, ποτέ άνθρωπος δεν με κοίταξε πιο βαθιά από ότι εκείνη που δεν έβλεπε. Έχω να το λέω. Δηλαδή στο λέω και μου σηκώνεται η τρίχα. Εσύ, με τα ταξίδια σου, που σε σιχαίνομαι, σε μισώ, που μου έσπαγες τα νεύρα και σε ευχαριστώ δημόσια ακόμα και για τις φορές που δεν ήρθες και παίζαμε το υλικό σου.

Στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι οι καλλιτέχνες δεν τσαλακώνονται ιδιαιτέρως.

Όχι, είναι δέσμιοι της εικόνας τους.  Φοβούνται λίγο, η αλήθεια είναι αυτή.

Να πάμε σε ένα άλλο κομμάτι. Τελικά στην τηλεόραση γελάμε με το Λαζόπουλο ή γελάμε με τα πρόσωπα που βγάζει ο Λαζόπουλος; Δηλαδή την ανακύκλωση των σκουπιδιών της τηλεόρασης ουσιαστικά;

Εγώ μετά λύπης μου θα σου πω ότι είχα την αίσθηση – ένα βράδυ που είχα βγάλει το σκύλο μου βόλτα – και έπαιζε ο Λαζόπουλος εκείνη την ώρα και δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος, ψυχή, αλλά εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα ότι δυστυχώς δεν τον ακούει κανείς. Απλά γελάνε. Και πιστεύω ότι ο Λάκης ο Λαζόπουλος είναι ένας άνθρωπος ευφυής και έχει συγκλονιστική πένα, αυτά που λέει είναι πολύ σημαντικά και είναι άξια προσοχής.

Ναι, αλλά είδες δεν τον ακούνε όμως. Γελάνε, σε πολλές περιπτώσεις και με τα χάλια τους, και μένουν για να δουν τα «σκουπίδια» να ανακυκλώνονται.

Σε αυτό το κομμάτι δεν φταίει ο Λάκης. Είναι το επίπεδο και η καλλιέργεια του Έλληνα. Ο Λάκης είναι μια φωνή που προσπαθεί να ακουστεί και καλό θα ήταν να τον ακούσουν κάποιοι. Τώρα, από εκεί και πέρα επιλογή σου. Υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μιλάει, θα επιλέξεις εσύ αν θα τον ακούσεις ή όχι. Ευτυχώς βέβαια υπάρχει μια φωνή.

Τώρα βλέπω τον ακολουθούν και άλλοι. Δηλαδή, τα παιδιά από το Antenna, στο Ράδιο Αρβύλα, προσπαθούν να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Εμένα αυτό μου κάνει λίγο ότι οδηγούμαστε στην απόλυτη γελοιότητα της τηλεόρασης. Δηλαδή όταν τα προγράμματα καθημερινά και μια φορά την εβδομάδα ανακυκλώνουν σε τέτοιο επίπεδο τα λεγόμενα σκουπίδια της τηλεόρασης, Θώδη, Μπάστα, Αλεξανδράτου – δεν εννοώ τους ανθρώπους, εννοώ τον τρόπο που βγαίνουν – δεν οδηγούμαστε σε μια προβληματική τηλεόραση;

Μα είναι προβληματική, τι οδηγούμαστε; Είμαστε σε τέλμα!

Μα θεωρούνται ποιοτικές αυτές οι εκπομπές. Το Ράδιο Αρβυλα, όχι ο Λαζόπουλος, ότι παράγουν πολιτισμό.

Κοίτα, και το Ράδιο Αρβύλα λέει πράγματα. Εγώ την παρακολουθώ την εκπομπή και με έβαλε ο γιος μου σε αυτό το τριπάκι. Απευθύνεται σε ένα κοινό που παίρνει την προσοχή τους και επειδή το έβλεπε ο Μιχαήλ και μου έλεγε είναι καταπληκτικοί έχω μπει στο τριπάκι και τους παρακολουθώ.  Λένε πράγματα. Πάλι κάνουν όμως αυτό που κάνει ο Λάκης. Για να με δεις πρέπει να λίγο να πετάξω αυτό το κομμάτι για να τραβήξω λίγο την προσοχή σου. Γιατί επαναλαμβάνω έχει εκπαιδευτεί το κοινό σε αυτό. Όταν ανοίγεις την τηλεόραση καθημερινά και βλέπεις την τηλεόραση να ασχολείται με τα πρόσωπά της, ΟΚ χέσε με, δεν είναι τηλεόραση αυτό.

Ξέρεις, αυτή η συνταγή είναι εύκολη. Δηλαδή άμα παίρνεις 20 βίντεο και τα παίζεις στην εκπομπή σου θα έχει επιτυχία.

Ναι, αλλά έτσι δεν πάμε παραπέρα. Δεν εξελισσόμαστε σαν λαός, σαν άνθρωποι. Εγώ πιστεύω ότι η τηλεόραση αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνει τεράστια ζημιά στο επίπεδό μας, στην αισθητική μας  και δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτή είναι η αισθητική ενός λαού.

Σε talent show θα γινόσουν κριτικός;

Όχι. Δεν το έχω. Είμαι και ένας άνθρωπος πολύ καλοπροαίρετος. Μπορείς εύκολα να με τουμπάρεις. Να λυπηθώ…

Αυτό όμως Σοφία δεν είναι το τραγικό που έχουμε στην Ελλάδα; Ότι δηλαδή η κριτική επιτροπή είναι οι πρωταγωνιστές των talent show; Εγώ δεν ξέρω κανέναν καλλιτέχνη, ξέρω όμως όλα τα μέλη των κριτικών επιτροπών.

Βέβαια, υπάρχει γραμμή. Το έχουν καταλάβει όλοι. Και ο τελευταίος δημοσιογράφος που ξεκινάει τώρα το ίδιο κάνει.  Όσο πιο κακός είσαι και όσο πιο μεγάλη κακία πεις, μια χαρά. Εγώ αναρωτιέμαι, τελικά, τα παιδιά που διαγωνίζονται τι ρόλο παίζουν. Εμένα μου κάνει ως το απαραίτητα αναλώσιμο συμπλήρωμα για να μπορέσουν κάποιοι να πουλήσουν, να κάνουν καριέρα, να ανέβουν οι μετοχές τους. Έλεος πια!

Εννοείς τα περίφημα μέλη όλων των επιτροπών δήθεν που βαθμολογούν και κριτικάρουν παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα; Μουρατίδης, Καγιά, Θεοφάνους…

Τάσο μου, μη με βάζεις σε αυτό το τριπάκι. Ο κόσμος καταλαβαίνει. Δεν είναι ηλίθιος. Ούτε εγώ μπορώ να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Απλά, βλέπω, παρακολουθώ και έχω άποψη.    

Περιοδικά κλειδαρότρυπα. Έχει γίνει τελικά η δεύτερη φύση του Έλληνα η κλειδαρότρυπα;

Τάσο δεν έχω καταλήξει ακόμα σε αυτό. Δεν ξέρω αν είναι η δεύτερη φύση του Έλληνα ή του το έχουν επιβάλλει με ένα τρόπο γιατί ότι και να ανοίξεις – ακόμα και σοβαρές εφημερίδες – μην πας μακριά, η Real News έπαιζε φωτογραφίες από το σπίτι μου. Δηλαδή πώς το κάνεις αυτό; Είσαι η Real News γιατί το κάνεις; Γιατί πέφτεις σε αυτό το επίπεδο του Ciao, του Χάι κλπ.; Δεν είναι άσχημο;

Ήθελα να σε ρωτήσω αν θεωρείς ότι έχεις ένα μερίδιο μικρής ευθύνης;

Όχι, δεν θεωρώ και τσαντίζομαι πάρα πολύ και θυμώνω πάρα πολύ όταν βγαίνουν και λένε ότι τα προκαλούν, τα θέλουν, ότι ζουν μέσα από αυτό.

Έχεις προχωρήσει και σε μηνύσεις σε περιοδικά;

Ναι. Θα ήθελα να βρω ένα τρόπο να το σταματήσω αυτό. Δεν γουστάρω πια, δηλαδή τρελαίνομαι ότι μπορεί ο καθένας να εμπορεύεται και να βγάζει λεφτά από εμένα προσβάλλοντας την προσωπική μου ζωή, την προσωπικότητά μου. Θα ήθελα να σταματήσει. Δεν ξέρω πώς, θέλω να βρω έναν τρόπο να σταματήσει. Δεν μπορείς δηλαδή χωρίς να με ρωτάς να με κρεμάς σε ένα περίπτερο και να γράφεις ό,τι σου έρθει στο κεφάλι.

Σοφία, είσαι τόσα χρόνια στη show biz και κάποιος θα νομίζει ότι είναι ίσως λίγο κολακευτικό να ασχολούνται μαζί σου.

Όχι, δε με κολακεύει καθόλου, καθόλου! Και δεν με νοιάζει αν πάψουν αύριο να ασχολούνται. Σου μιλάω ειλικρινά.

Να εξαφανιστείς από παντού δηλαδή;

Ναι, δεν θα ήθελα. Δεν θέλω ρε παιδί μου να ασχολούνται με αυτό τον τρόπο. Δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος.

ΟΚ, αλλά πρόσεξε μην πάψουν να ασχολούνται μαζί σου – και δεν το λέω για εσένα, αλλά υπάρχουν τέτοια παραδείγματα ανθρώπων – που όταν έπαψαν να ασχολούνται μαζί τους άρχισαν τα ψυχοφάρμακα.

Πιστεύεις ότι είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος και αν είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος θα τολμούσα να μείνω εκτός δουλειάς, γιατί έμεινα οικειοθελώς, θα τολμούσα; Όχι, Τάσο, έχω τελειώσει με αυτή τη ματαιοδοξία.

Δεν είναι ένα κομμάτι της δουλειάς;

Όχι δεν είναι κομμάτι της δουλειάς μου αυτό, είναι κομμάτι της δικής τους δουλειάς. Τι τους πουλάει εκείνων. Εμένα δεν με αφορά αυτό.

Εσύ θέλεις να έχεις τη δική σου επιλογή να ορίσεις εσύ που θα βγεις…

Ναι. Και όταν το έκανα – γιατί κάποιοι θα βγουν και θα πουν όταν φωτογραφήθηκες, και το έκανα συγκεκριμένα με τον Αλέξανδρο, το έκανα όντως επίτηδες, δηλαδή πήρα τηλέφωνο την Αυγερινοπούλου και είπα «στείλε ένα φωτογράφο τώρα» για να προλάβω έναν άλλο παπαράτσι που τον είχα 2 μήνες έξω από το σπίτι μου. Με φωτογράφησε και είπα «δεν θα πουλήσεις εσύ χωρίς να με ρωτήσεις. Ας πουλήσουν οι άλλοι που είναι άνθρωποι και σέβονται τη Σοφία».

Πώς να ζήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Όχι παρασιτικά όμως. Είναι αναξιοπρεπές. Βρείτε κάτι άλλο να κάνετε. Υπάρχουν και παπαράτσι οι οποίοι είναι αξιοπρεπείς και έντιμοι. Θα έρθουν να σε ρωτήσουν «να σε βγάλω;». Υπάρχουν, ναι, σαφώς και υπάρχουν.

Δύσκολη η show biz αλλά όλοι θέλουν να είναι μέσα τελικά. Δεν μιλάω για εσένα, γενικά.

Όσο και να σου φαίνεται απίστευτο Τάσο, δεν το έχω αυτό το κομμάτι. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό. Αλήθεια σου λέω μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό. Δεν με αφορά αυτό. Ξέρεις τι με αφορά και μου αρέσει πάρα πολύ; Το ότι θα σε συναντήσει κάποιος στο δρόμο και θα μου πει μας λείπεις από την τηλεόραση, αυτό μου αρέσει. Ατό που έγινε τελευταία με το facebook και βγήκαν κάποιες φωτογραφίες μου και αυτά. Πόσα μηνύματα πήρα. Πόσα friend request δέχτηκα.

Να ανοίξουμε ένα άλλο κεφάλαιο. Σχέσεις. Δεν έχει γίνει λίγο σήριαλ, σε έχει κουράσει λίγο αυτή η ιστορία είναι με τον τάδε άνθρωπο, δεν είναι;

Καλέ, ξέρεις με πόσους είμαι εγώ που δεν ήμουνα ποτέ;

Αυτό το σήριαλ με το Λιαδέλλη δεν πρέπει να το κλείσεις;

Πώς να το κλείσω; Για πες μου.

Να πεις παιδιά δεν είμαι με αυτόν, τέλος.

Το είπα. Δεν με ακούει κανείς. Γιατί αυτό πουλάει. Εγώ βγήκα. Το έχω πει χιλιάδες φορές, δεν είμαι με κανέναν. Δεν πάω στο Alter,  δεν πάω στο Star.  Θέλω να κάτσω σπίτι μου. Όχι! Πάει στο Alter, μιλάει με το Star, είναι με το Λιαδέλλη. Και στο κάτω – κάτω της γραφής, να σου πω και κάτι; Κι αν είμαι κι αν δεν είμαι, είναι δική μου δουλειά και δεν αφορά κανέναν. Γιατί εγώ θα πρέπει να απολογηθώ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με ποιον κοιμάμαι; Με όποιον θέλω κοιμάμαι. Ήρθα εγώ στο σπίτι της κυρίας Κατίνας που παρουσιάζει την εκπομπή να τη ρωτήσω γιατί παντρεύτηκες με τον τάδε, γιατί πήγες για καφέ με τον δείνα κλπ. Έτσι μου έρχεται να κάνω μια εκπομπή και να σχολιάζω μόνο αυτούς που σχολιάζουν τους άλλους. Να δούμε, θα τους αρέσει;

Αυτοί λένε ότι ο κόσμος το ζητάει.

Ο κόσμος δεν ζητάει τίποτα. Ο κόσμος παίρνει αυτό που του δίνεις.

Τον γάμο τον έχεις πάρει λίγο από φόβο;

Δεν ήμουν ποτέ υπέρ του γάμου. Δεν ονειρεύτηκα ποτέ το νυφικό.

Έχεις τσακωθεί…

Είμαι συντροφικός άνθρωπος. Τα πρότυπά μου όταν ήμουν μικρή ήταν ο Τρέισι και η Χέμπορν. Ένα ζευγάρι που δεν παντρεύτηκε ποτέ αλλά παρέμεινε μαζί μέχρι τέλους. Ιστορίες ανθρώπων που δεν κατέληξαν σε γάμο, αλλά ήταν μαζί.

Κέρατο;

Τι εννοείς;

Αν σου έχουν ρίξει.

Ου, φαντάζομαι πολύ.

Πώς μπορείς να το φαντάζεσαι;

Έλα μωρέ Τάσο. Ποιος είναι αυτός ο άντρας που είναι μονογαμικός, που θα αντέξει  σε μια σχέση 7, 10 χρόνων και δεν θα κάνει; Τι λες τώρα; Όποια γυναίκα και να είναι. Η Μόνικα Μπελούτσι. Πιστεύεις ότι δεν έχει φάει κέρατο; Δεν υπάρχει. Αλλά δεν πιστεύω στο κέρατο. Δεν είμαι κτητική με τους ανθρώπους.  Ξέρεις τι θέλω; Μια αξιοπρέπεια και σε αυτό. Μην με κάνεις ρεζίλι στον κύκλο.

Σου έχει τύχει να διώξεις άνθρωπο επειδή σε κεράτωσε; Κατάλαβες ότι κάτι άλλο παίζει οπότε άει παράτα μας;

Ναι, μου έχει τύχει.

Δεν θα μας πει με ποιον.

Όχι βέβαια.

Χυλόπιτα έχεις φάει;

Εννοείται. Βεβαίως και έχω φάει. Πριν από 10 χρόνια με έφτυσε ένας τύπος που μου άρεσε απίστευτα. Πικράθηκα, στεναχωρήθηκα, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Φλερτάρεις εύκολα; Κάνεις δηλαδή εσύ το πρώτο βήμα;

Όχι, δεν μου αρέσει. Είμαι κλασσική γυναίκα. Δηλαδή θα το δω και από εκεί και πέρα ή θα δώσω πράσινο φως ή… Μου αρέσει ο άντρας κυνηγός. Μου αρέσει με την έννοια του να διεκδικεί.

Μέλλον;

Ποιος το ξέρει;

Έχω μάθει ότι κάνεις casting για πλαστικό χειρουργό; (γέλια)

Με άκουγες που το έλεγα προχθές. Ναι, casting όχι ρε παιδί μου, παίρνω πληροφορίες. Κάποια πράγματα έχω αρχίσει ήδη και τα βλέπω απλά είμαι πολύ φοβητσιάρα.  Όχι με το νυστέρι τόσο όσο με τη νάρκωση. Έχω ένα θέμα και ψάχνω ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό χωρίς ολική αναισθησία.

Δεν υπάρχει αυτό.

Δεν υπάρχει, ε; Γαμώτο. Άρα θα γεράσω έτσι νομίζω.

Συντροφικότητα. Άντρες άνω των 40 δεν σου κάνουν, μου φαίνεται.

Γιατί. Σαφώς και μου κάνουν αρκεί να έχουν λύσει τα προβλήματά τους. Οι άντρες άνω των 40 έχουν κάποια θεματάκια. Έχουν κρίση ηλικίας, κυνηγάνε τις πιτσιρίκες. Είμαι πολύ μεγάλη για άντρα άνω των 40. Πίστεψέ με. Είμαι μεγάλη. Κυνηγάνε τις πιτσιρίκες τις εικοσάχρονες, τις δίμετρες κουκλάρες.  Τι να με κάνουν εμένα;

Σε ζηλεύουν λένε οι γυναίκες που είσαι με μικρότερους άντρες. Είναι μια μόδα λέει από την Αμερική, τύπου Ντέμι  Μουρ.

Ε, δεν είμαι και με τόσο μικρότερους. Δεν έχω το κουράγιο της.

Θα το έκανες αυτό.

Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Γιατί έχεις παιδί;

Όχι, δεν μπορώ εγώ ως άνθρωπος. Τι να κάνεις, τι να πεις με ένα παιδί 26, 27 χρονών;

Τι να κάνεις έχεις, τι να πεις δεν έχεις.

Ούτε και να το κάνεις μπορείς. Οι γυναίκες είναι πιο εγκεφαλικές.  Θεωρώ ότι κάποιος πρέπει πρώτα να σου «πάρει» το μυαλό και μετά το σώμα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και οι σημερινοί άντρες είναι τόσο καλομαθημένοι που δεν κάνουν ιδιαίτερες προσπάθειες πάνω σε αυτό. Βέβαια, θεωρώ ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι γυναίκες που δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Δεν είναι ειλικρινείς και κουράζουν πολύ τις καταστάσεις με αποτέλεσμα ο κυνηγός άντρας να βαριέται και να αλλάζει στόχο.

Παιδιά; Προφανώς είναι ότι πιο σημαντικό έχεις στη ζωή σου. Στεναχωριούνται όταν ακούνε και διαβάζουν όλα αυτά που γράφονται για τη μάνα τους;

Τα δικά μου τα παιδιά είναι εκπαιδευμένα και μαθαίνουν πρώτα από όλα από τη μάνα τους όλη την αλήθεια. Για να καταλάβεις, κάναμε μαζί για το περιοδικό μια φωτογράφηση extreme, sexy, όπως θέλεις πες την. Τους έχω ενημερώσει και τους δύο πως η μαμά έκανε μια φωτογράφηση διαφορετική που όμως της άρεσε πολύ. Τους έδειξα μάλιστα και τις φωτογραφίες πριν δημοσιευθούν. Άρα, τους έχω απόλυτα ενημερωμένους. Ό,τι και να δουν ή να ακούσουν, θα ξέρουν να το αντιμετωπίσουν. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις φωτογραφήσεις, οι γιοι μου ξέρουν πρώτοι από όλους, αν είμαι με ένα σύντροφο ή όχι. Είμαι πάντα απόλυτα ξεκάθαρη μαζί τους, λέω πάντα την αλήθεια και έχω την ίδια απαίτηση και από τους δύο.

Έχει χρειαστεί να πας μέχρι τώρα σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο;

Πέρασα μια πολύ δύσκολη φάση στα 18 με 20, αλλά νομίζω ότι έγινα εγώ ο ψυχολόγος μου. Το ρύθμισα μόνη μου.

Έχεις φαντασιώσεις στο σεξ που δεν τολμάς όμως να εκμυστηρευτείς ούτε στο σύντροφό σου ούτε στον εαυτό σου;

Όχι, τις φαντασιώσεις μου προσπαθώ πάντα να τις πραγματοποιώ. Ειδικά με το σύντροφό μου που νοιώθω ασφαλής.

Ο πόνος σου προκαλεί διέγερση;

Καταρχήν πιστεύω ότι ο πόνος είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του ότι είσαι ζωντανός.

Άρα;

Πάρτο όπως θες.

Έχεις χαστουκίσει ποτέ κάποιον ή σε έχουν χαστουκίσει ποτέ;

Πάντα για το σεξ μιλάμε; Για το σεξ μπορώ να σου απαντήσω (γέλια).  Τώρα σοβαρά. Με έχει χτυπήσει κάποιος και με έχει στείλει στο νοσοκομείο, παραλίγο να κινδυνέψω πάρα πολύ σοβαρά. Ήταν εκτός εαυτού και με ένα απλό τράβηγμα μου άνοιξε το κεφάλι. Θα μπορούσα να είχα μείνει στον τόπο. Όταν ήμουν πολύ μικρή. Τον τρέλανε ο έρωτας και η αρρωστημένη ζήλεια του.

Σε έχουν προσβάλλει ποτέ τόσο πολύ που να θέλεις να το βάλεις στα πόδια;

Δεν νομίζω ότι θα εγκατέλειπα. Θα απαντούσα.

Έχεις κάνει τατουάζ;

Ναι, και θα ήθελα και άλλο.

Για κάποιον άνθρωπο που γούσταρες ή για την πάρτη σου;

Όχι καλέ. Για την πάρτη μου και μόνο. Και για κάποιους ανθρώπους που γουστάρω να κάνω και θα κάνω. Τα παιδιά μου και μόνο.

Θα κάνεις τατουάζ τα ονόματά τους;

Ναι, και έχω βρει και τα ονόματά τους και μου αρέσει πάρα πολύ.

Θα φαίνεται το σημείο αυτό;

Ναι, και θα είναι πολύ ωραίο, γιατί το ζωγράφισα εγώ και ήταν πολύ ωραίο και θέλω να πάω να το «χτυπήσω».

Εκτός από αυτά έχεις άλλα τατουάζ;

Έχω άλλα 6 τα οποία τα έκανα τα τελευταία 3 χρόνια. Και ξέρεις τι παθαίνεις. Άμα κάνεις ένα θέλεις κι άλλο, κι άλλο.

Αυτά σηματοδοτούν κάτι;

Ναι, δεν θέλω να πω. Τα τατουάζ είναι πάντα πολύ προσωπικά.

Θα πλήρωνες ποτέ για σεξ;

Όχι, ποτέ.

Θα δεχόσουν να σε πληρώσουν ποτέ για σεξ;

Ποτέ, να σου πω ότι δεν πάω ποτέ με έναν άνθρωπο αν η καρδιά μου δεν με ωθήσει. Πάω γιατί γουστάρω, γιατί έχω παραμυθιαστεί. Όχι όμως τίποτα πρακτικό, υλικό.

Μεγαλύτερος φόβος που έχεις ως άνθρωπος; Το χειρότερό σου;

Το χειρότερό μου… Τώρα με πετυχαίνεις και σε μια φάση που προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τους φόβους μου ή να αποβάλλω τους φόβους μου, αλλά θυμάμαι ότι από τότε που γέννησα ήταν μην αφήσω τα παιδιά μου ορφανά σε μια πολύ τρυφερή ηλικία. Μην τους αφήσω ερωτηματικά.

Σε τρομάζει που βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν, έχουν φτάσει σε μια ηλικία 15, 16 και σε λίγο καιρό ο μεγάλος σου γιος θα σου φέρει υποψήφια νύφη;

Τι να με τρομάζει; Προχθές είχα αϋπνίες και με χάιδευε.

Αϋπνίες εσύ; Μου φαίνεται  πολύ δύσκολο.

Τα βράδια δεν κοιμάμαι εγώ. Φυλάω τη γειτονιά (γέλια) Την ημέρα κοιμάμαι. Όχι, δεν με τρομάζει. Μ’ αρέσει, απλά ξέρεις τι, ίσως αυτούς να τους τρομάζει το γεγονός ότι εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω μεγαλώσει μαζί τους. Είπε ένας φίλος των παιδιών, ταξιτζής, ο κυρ. Γιάννης, του μίλαγα τις προάλλες και του έλεγα καλή χρονιά και μου λέει «Σοφία εμείς τώρα πια οι μεγάλοι μικραίνουμε και ομορφαίνουμε. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν». Αυτό κρατάω.

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.

Εγώ σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να βγάλω τον άλλο μου εαυτό. (γέλια)