LoLeK – Sound of the New Age

Ο κόσμος αποκάλεσε το Alone αριστούργημα. Πλέον, ποια είναι η δική σου άποψη για το δίσκο; Έμεινες ευχαριστημένος;

Είναι πολύ τιμητικά τέτοιου είδους σχόλια. Προσωπικά έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα την περίοδο που το έγραψα και είμαι πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό μου και όλους τους συνεργάτες μου. Τους είμαι ευγνώμων που με εμπιστεύτηκαν και με άφησαν να δουλέψω ελεύθερα και με τόσο ευνοϊκές συνθήκες. Δεν θα άλλαζα τίποτα στο δίσκο.

Από πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ασχολείται με τη μουσική;

Στην ηλικία των 12 θέλησα να αγοράσω τον πρώτο μου δίσκο, οπότε θεωρώ πως τότε ήταν που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική. Στην ίδια ηλικία κατά σύμπτωση ξεκίνησα τα μαθήματα ακορντεόν.

Η πρώτη σου επαγγελματική απόπειρα ήταν με ένα γκρουπ που είχες δημιουργήσει, τους Μafia Μaggots. Τι ακριβώς παίζατε εκείνο τον καιρό;

Δεν ήταν επαγγελματική απόπειρα, όπως και τίποτα από αυτά που έχω κάνει στη μουσική δεν είναι. Είναι απλώς απόπειρες. Ξεκινήσαμε το 1999· μόλις είχα μάθει να παίζω τύμπανα και ήταν η πρώτη φορά που έγραψα δικά μου τραγούδια. Οι Μafia Μaggots όπως και οι Τouched στη συνέχεια αποτελούνταν από στενούς φίλους και παίζαμε rock και punk.

Κοντά σου ήταν και ο Bolek, ο Αλέξανδρος. Γιατί χώρισαν οι δρόμοι σας;

Ήταν καθαρά θέμα επιλογών του καθενός. Προσωπικά ήθελα να κυκλοφορήσω ένα δίσκο, που θα ήταν αποτέλεσμα μόνο δικής μου προσπάθειας. Αυτό ήταν και το κίνητρο που με έκανε να ρισκάρω και να προσπαθήσω όσο μπορούσα απέναντι σε ρόλους που με φόβιζαν και δεν είχα δοκιμάσει πριν, όπως π.χ. το να τραγουδήσω. Πριν από 2 χρόνια ένιωθα εξαιρετικά άβολα, όταν με μια παρέα έπρεπε και εγώ να τραγουδήσω μαζί τους κάποιο τραγούδι.

Ακούγοντας κανείς τα τραγούδια σου μπορεί να διακρίνει πολυμορφικά στοιχεία, από Leonard Cohen μέχρι Χατζιδάκι. Ήταν ζητούμενο αυτό για το δίσκο ή ήταν κάτι που προέκυψε με τη δημιουργία του;

Τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο. Όλα προέκυψαν στο στούντιο. Ήταν πρόκληση για μένα το αν θα καταφέρω να δημιουργήσω μια συμπαγή αίσθηση του δίσκου, περιλαμβάνοντας μέσα κομμάτια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους σε κάθε επίπεδο, όπως για παράδειγμα το «Τhese guns» σε σχέση με το «Valse of a true Romance».

Ποιά είναι η άποψή σου για τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή;

Νομίζω πως έχουμε ανάγκη από νέους δημιουργούς που θα γράφουν στα ελληνικά. Χρειαζόμαστε τέτοιου είδους τραγούδια που θα ενώσουν τους νέους. Όχι άλλα αναμασήματα και φοβισμένα τραγουδάκια, με φόντο καριέρα και τα τοιαύτα. Μόνο έτσι νομίζω θα καταλάβουν και οι «δεινόσαυροι» ότι θα πρέπει να αποσυρθούν, για να μη γελοιοποιούνται άλλο.

Η αγγλόφωνη σκηνή περιλαμβάνει πολλά συγκροτήματα που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην εμφάνιση και στο lifestyle, ξεχνώντας ότι η μουσική είναι το κυρίως ζητούμενο. Όλα τα άλλα υπάρχουν για να την υποστηρίζουν. Προφανώς τους αρκεί αυτό που κάνουν και προφανώς εμένα μου περισσεύει. Υπάρχουν αξιόλογες μπάντες, που χάνονται μέσα σε όλο αυτό το δήθεν νέο ρεύμα. Και λέω «δήθεν», γιατί δεν είναι ρεύμα. Είναι μια αμυδρή τάση την οποία κάποιοι θέλουν να εκμεταλλευτούν, παρουσιάζοντάς την ως ρεύμα. Οι αγγλόφωνες μπάντες βολεύουν σε αυτό: Αποτελούνται από νέους, με στυλ, που θέλουν να παίζουν live, και όλα αυτά χωρίς να επιδιώκουν να πληρωθούν. Έχουν συνηθίσει να παίζουν τσάμπα, χωρίς απαιτήσεις για καλό ήχο και αυτό βολεύει πολλά clubs και διοργανωτές, μιας και δεν χρειάζεται να βάλουν εισιτήριο ή να προμηθευτούν καλό εξοπλισμό, εξασφαλίζοντας βέβαια τα έσοδά τους από ποτά και χορηγούς. Έτσι έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση, όπου ο κόσμος πηγαίνει οπουδήποτε, χωρίς να περιμένει κάτι και χωρίς να δίνει τίποτα. Και δεν μιλάω μόνο για χρήματα. Μιλάω για στοιχειώδη ευγένεια απέναντι σε αυτόν που παίζει και κάποια ύπαρξη συνείδησης, που σου λέει ότι αν δε σου αρέσει αυτό που βλέπεις, μην ενοχλείς αυτόν που θέλει να το δει. Επίσης, αν ακούσουν για εισιτήριο της τάξεως €10-15, μάλλον δεν τους αφορά. Από την άλλη, δίνουν πολύ εύκολα €60 και €80, για να δουν μια μπάντα του εξωτερικού. Προσπαθώ να καταλάβω λοιπόν τί εντύπωση έχουν για τις εγχώριες αγγλόφωνες μπάντες, για ποιο λόγο πηγαίνουν στις συναυλίες τους και για ποια τέτοια σκηνή ακριβώς μιλάμε.

Πιστεύεις ότι τα αγγλόφωνα groups βρίσκονται σε μια περίοδο συνεχούς προβολής;

Είναι γεγονός πως προβάλλονται πολύ έντονα τελευταία. Νομίζω πως αυτό είναι αποτέλεσμα διάφορων παραγόντων, ο κυριότερος των οποίων είναι ότι κούρασε το έντεχνο, οι φοιτητοπαρέες κι οι κοτσίδες, και τώρα ψάχνουν παρηγοριά στις φράντζες και στα λίγο πιο περίεργα. Βέβαια όλα αυτά ως υποκατάστατο των γνωστών σχημάτων του εξωτερικού. Οι νεότεροι δεν αγοράζουν πλέον δίσκους, ούτε και πολλά από τα μέχρι πρότινος καθιερωμένα μουσικά περιοδικά. Κατεβάζουν δωρεάν από το internet, ακούνε διαδικτυακό ραδιόφωνο και διαβάζουν απόψεις «δημοσιογράφων του διαδικτύου», οι οποίοι είναι εν δυνάμει ο καθένας που θεωρεί ότι η άποψη του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Μια νέα πραγματικότητα που κουβαλάει παιδικές ασθένειες και θα χρειαστεί χρόνο για να ωριμάσει.

Παρόλο που έχεις δηλώσει ότι δεν ανήκεις σε κάποια μουσική σκηνή, κάποιοι επιμένουν να σε «βαφτίζουν» indie. Πώς εκλαμβάνεις την κίνηση πολλών να κολλούν ταμπέλες στους μουσικούς;

Θέλω να πιστεύω πως απλώς δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Αν όντως κάποιοι θέλουν να βαφτίζουν, είναι κρίμα να μην το κάνουν επαγγελματικά σαν τους παπάδες, ώστε να βγάζουν και κάτι…  Οι ταμπέλες έχουν κάτι το φωνακλάδικο. Αυτοί που αρέσκονται στο να τις βάζουν, συνήθως το κάνουν για να φέρουν τα πράγματα στα μέτρα τους.

Υπήρχε κάποιο τραγούδι από το δίσκο για το οποίο προβληματιζόσουν αν ο κόσμος θα μπορούσε να καταλάβει το νόημα του;

Νομίζω πως οι στίχοι του «Sand» δεν μπορούν να γίνει εύκολα κατανοητοί από κάποιον που δεν με γνωρίζει προσωπικά, αλλά αυτό δεν με προβλημάτισε ποτέ.

Ποιό ήταν το πιο όμορφο σχόλιο που άκουσες για τη μουσική σου; Είτε από κάποιον φίλο είτε από απλό θαυμαστή…

Το πιο όμορφο σχόλιο ήταν από κάποια γυναίκα σε μια συναυλία, που μου είπε ότι κάθε μέρα που ξυπνούσε έβαζε το δίσκο στο σπίτι και το άκουγαν όλοι μαζί οικογενειακώς, ενώ τα 2 μωρά παιδιά της χόρευαν με το «Valse of a True Romance».

Να περιμένουμε και δεύτερο δίσκο;

Ναι. Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω τα κομμάτια από συνθετική πλευράς, ώστε να μπω σύντομα στο στούντιο. Ο επόμενος δίσκος θα έχει ελληνικό στίχο.

Πού θα σε δούμε να εμφανίζεσαι φέτος;

Θα παίξω 19/05 στον Μύλο στη Θεσσαλονίκη, στο Synch Festival τον Ιούνιο και σε άλλες συναυλίες που δεν έχουν οριστικοποιηθεί ακόμα, αλλά θα γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες μέσα στο προσεχές διάστημα και θα τις αναρτήσω στην ιστοσελίδα μου, στο myspace (www.myspace.com/lolekspace).