Bon viveur – Η υπόσχεση της τελευταίας νύχτας…
Κλείνω τα μάτια, ανοίγω τ’ αυτιά μου και μυρίζω τις στιγμές που πέρασαν… Παρέα με τις μεγάλες αδυναμίες μου: μουσική από τους IL DIVO και κόκκινο πολυποικιλιακό χιλιανό κρασί Borobo 2002. Γράφω για την τελευταία νύχτα 2 παραστάσεων το ίδιο βράδυ στην Αθήνα.
Κυριακή στις 21:00 στο γεμάτο από αρχοντιά και «άρχοντες» Θέατρο Παλλάς. Η κα Χάρις Αλέξιου «είχε βρει» την αγάπη και μας τη μετέδιδε με τη συνοδεία μιας εξαιρετικής, ολιγομελούς και συνάμα πολυτάλαντης ορχήστρας. Η κα Αλεξίου πλημύρισε με το ειδικό της βάρος τη σκηνή του Παλλάς και η συγκίνηση της τελευταίας παράστασης ξεχείλισε την ικανοποίηση των φίλων της σε αυτήν τη μοναδική νύχτα.
Και πώς να μην πνιγείς από τη συναισθηματική φόρτιση που καλλιεργούν οι δημιουργίες της για 10+10+10+10 χρόνια, όπως η ίδια προσπάθησε να μετριάσει τα 40 και πλέον χρόνια συνεισφοράς της στην ευφορία όλων μας. Η τιτάνια αναφορά της στην ευγνωμοσύνη της στον «τεράστιο» Θ. Μικρούτσικο, όπως με δέος μας αποκάλυψε, αποδεικνύει ότι για να γίνει κάποιος γίγαντας πρέπει να στηριχτεί σε πλάτες γιγάντων. Πριν το τελευταίο τραγούδι αναφωνεί με αναστεναγμό… «και εγώ τι θα κάνω αύριο το βράδυ χωρίς εσάς;» κι ένα δάκρυ της μπορεί και να ακούστηκε από το μικρόφωνο. Το παρατεταμένο χειροκρότημα έγινε ο βατήρας για να μας υποσχεθεί ότι σύντομα θα έχουμε τη νέα «παράσταση» και όλοι βουτήξαμε σε ένα πέλαγος από χαμόγελα.
Μ’ αυτή την ωραία διάθεση από την πρώτη εκ των δύο παραστάσεων που θα έγραφαν το φινάλε τους εκείνη τη βραδιά κατηφορίσαμε στον Αντώνη Ρέμο, ο οποίος μετά από 2 συνεχόμενες χρονιές με την ίδια πολυάριθμη και φαντασμαγορική ομάδα, θα μας χάριζε το ύστατο Love Story. Μπαίνοντας στο Διογένης Palace ένιωθες μια θετική αύρα. Οι παρευρισκόμενοι, σχεδόν μόνο πραγματικοί φίλοι του καλλιτέχνη και των συνεργατών του. Ο ίδιος μας «τελείωσε» με το τρομερό κέφι του. Όλος ο κόσμος μια παρέα, μια πανέμορφη χαοτική χορογραφία. Με φωτογραφικές μηχανές και κινητά τηλέφωνα λες και απαθανάτιζαν ακατάπαυστα την αποφοίτηση μιας «πανεπιστημιακής» ομάδας που απαρτιζόταν από μέλη της «Εθνικής» Η.Π.Α., Καναδά, Ρωσίας, Κύπρου και φυσικά Ελλάδας.
Ήρθε η ώρα της τελευταίας γουλιάς Borobo, που μέσα της έκρυβε ένα μείγμα από Syrah, Cabernet Sauvignon, Carmenere, Pinot Noir & Merlot και ξεκινώ την αποκωδικοποίηση του χαρμανιού της τελευταίας νύχτας. Οι καλλιτέχνες είναι χωρίς άγχος και πρωταγωνιστούν για την πάρτη τους. Τα αδαή Μ.Μ.Ε. αδιαφορούν, άρα και οι «μαϊντανοί» της πρεμιέρας ξεκουράζουν το επώνυμο τους. Ήρωες της βραδιάς οι φίλοι και θαυμαστές των καλλιτεχνών που θέλουν να λάβουν τον τελευταίο ασπασμό και να υποκλιθούν όλοι μαζί στη μαγεία της αυθεντικής διασκέδασης. Το πρόγραμμα φαίνεται να τελειώνει πιο γρήγορα, αλλά ξαναρχίζει, γιατί το χειροκρότημα είναι πιο δυνατό από τους δείκτες του ρολογιού. Αυτό το χαρμάνι κάνει την τελευταία νύχτα να μυρίζει θέλξη και προσμονή για τη νέα σεζόν. Σαν την τελευταία γουλιά… τη σέβεσαι, την απολαμβάνεις, την απομνημονεύεις γιατί κρύβει την υπόσχεση. Κρύβει την καλύτερη διαφήμιση. Σας προκαλώ! Μην στριμωχτείτε πρώτο τραπέζι πίστα στην επόμενη πρεμιέρα. Διαλέξτε εξώστη στην τελευταία παράσταση! Θα γλιτώσετε και από τις ανέραστες «γλάστρες» που φυτρώνουν εκεί στα «χαμηλά»!
Δημήτρης Μιχόπουλος