Αντώνης Κανάκης Hard Talk

Με τον Αντώνη Κανάκη δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, δεν τον γνώριζα ως άνθρωπο κι ό,τι μου έβγαζε, το είχα μέσα από το γυαλί, το παραμορφωτικό γυαλί της ξελογιάστρας τηλεόρασης.  Απ’ όσα κατάλαβα, ο τύπος δεν είναι ζεν πρεμιέ -κι ούτε το «παίζει» έτσι-, γουστάρει τη ζωή και θέλει να είναι καλά με τον εαυτό του, δεν φοβάται να πει «όχι», πιστεύω δε ότι είναι πολύ προσεκτικός στις συνεντεύξεις του με τους δημοσιογράφους και γενικότερα με τα Μ.Μ.Ε. Κάναμε μια ανοιχτή κουβέντα κι ο Αντώνης ως έξυπνο παιδί απέφευγε -ή προσπαθούσε να αποφύγει- τις κακοτοπιές στη συνέντευξη. Τελικά, εκτιμώ ότι κατάφερα να του αποσπάσω κάποιες απαντήσεις που φανερώνουν το χαρακτήρα του. Τσογλάνι; Καλό παιδί; Ισχυρογνώμων; Ξερόλας; Μάγκας; Πονηρός; Ευφυής; Παρτάκιας; Φιλαράκι;… Τα συμπεράσματα, δικά σας!

 

Καλώς σε βρήκαμε, Αντώνη μου.

Τάσο, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω αλήθεια, έχω βαρεθεί να σε βλέπω στην τηλεόραση μεταμεσονύκτια.

Πρώτα απ’ όλα πέσαμε και σε συγκυρία φοβερή: Δ.Ν.Τ.

Ναι, είδες παραδώσαμε τα κλειδιά που λέγαμε. Τα αφήσαμε κάτω από το χαλάκι με ένα σημείωμα. Κοίταξε, είναι βέβαια μάλλον το σχόλιο πικρό αλλά και τόσο καιρό που είχαμε εμείς τα κλειδιά στα χέρια μας, τι κάναμε;

Εγώ το βρίσκω πολύ αισιόδοξο αυτό που γίνεται. Νομίζω ότι ζούσαμε σε μια πλασματική πραγματικότητα εδώ στην Ελλάδα. Κάναμε αστεία πράγματα. Mόνο συνταρακτικά γεγονότα θα μας έκαναν να καταλάβουμε ότι πρέπει να τελειώσει αυτό το πάρτι. Αν και βέβαια είμαστε ακόμα στα πρώτα βήματα, γιατί νομίζω ότι το σημαντικότερο βήμα προόδου θα είναι να καταλάβουμε ότι το κράτος είμαστε εμείς, οι πολίτες. Γιατί έχουμε μια σχέση με το κράτος λίγο αποστασιοποιημένη. Νομίζουμε ότι είναι κάτι άλλο το κράτος και κάτι άλλο εμείς, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και είμαστε εξυπνάκηδες αν μπορούμε να λεηλατούμε το κράτος σε όποια ευκαιρία. Αν ξεπεράσουμε κι αυτή τη νοοτροπία νομίζω ότι θα πάνε καλά τα πράγματα. Εγώ μόνο θετικά πράγματα βλέπω για το μέλλον. Δηλαδή θα σοβαρευτεί λίγο αυτή η χώρα σε μερικά θέματα, που είχε την ανάγκη να σοβαρευτεί.

Στη «δίνει» όταν βλέπεις μερικές φορές ανθρώπους γνωστούς μας -γιατί όλοι έχουμε- που είναι στο Δημόσιο, δεν πατάνε το πόδι τους κι όμως πληρώνονται;

Ξέρεις τι μου τη «δίνει» περισσότερο; Μου τη «δίνει» ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τη συνείδηση ότι κάνουν κάτι κακό εκείνη τη στιγμή. Αντιθέτως έχουν τη συνείδηση ότι έτσι είναι τα πράγματα, ότι ο οποιοσδήποτε αν ήταν στη θέση τους και μπορούσε να τα παίρνει και να μην δουλεύει καθόλου, αυτό θα έκανε. Η λογική του ότι «κάνω το φυσιολογικό». Αυτή είναι που με ενοχλεί περισσότερο.

Πάμε λίγο στην εκπομπή. Αντώνης Κανάκης ή αλλιώς ελβετικός σουγιάς.

Πολύ σουγιάς… (γέλια)

Σκηνοθέτης, παραγωγός, παρουσιαστής. Όλα εκτός από floor manager.

Ναι, ο floor manager είναι ο Κωστάκης μας.

Ήταν πάντα έτσι η κατάσταση;

Ναι, πάντα ήταν έτσι. Με την τηλεόραση ασχολήθηκα στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης και αυτά που τότε φαίνονταν ως προβλήματα -ήταν λίγο ανοργάνωτα τα πράγματα, δεν είχε πολύ προσωπικό και έπρεπε να τα κάνεις όλα μόνος σου- ήταν ό,τι καλύτερο για εμένα. Οπότε έστηνα την κάμερα, έκανα το μοντάζ, έκανα τα πάντα. Εκείνη την περίοδο με ενοχλούσε αυτό. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε όμως ιδιαίτερα ευεργετικό. Είμαι ένας άνθρωπος που μ’ αρέσουν πάρα πολύ κι αυτές οι διαδικασίες, έτσι κι αλλιώς. Μου αρέσει η τηλεόραση πίσω από τις κάμερες. Στο «Α.Μ.Α..Ν.», για παράδειγμα, έκανα τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, την παραγωγή, την αρχισυνταξία, έγραφα κείμενα κι έπαιζα.

Τα πάντα. Μάθε τέχνη κι άσ’ τηνε, δηλαδή. Ξαφνική επιτυχία, όμως, ειδικά στο νεανικό κοινό. Η εκπομπή που κάνετε, το «Ράδιο Αρβύλα», προάγει την παιδεία;

Πιστεύω πως ναι, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Όχι με την έννοια των εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.

Πώς γίνεται να προάγει την παιδεία, όταν ουσιαστικά ανακυκλώνει πράγματα που δεν αφορούν στους νέους; Τι εννοώ; Η Τζούλια, ο πατέρας Άνθιμος, η Μαρία η Μπεκατώρου ουσιαστικά δεν τους ενδιαφέρουν. Τους νέους τους ανησυχούν άλλα πράγματα που δεν αναφέρονται στην εκπομπή.

Πρώτα απ’ όλα, θέλω να διορθώσω το εξής: πιστεύω ότι η χρήση του «ανακυκλώνω» είναι λανθασμένη για τις σατιρικές εκπομπές. Οι σατυρικές εκπομπές δεν ανακυκλώνουν, παίρνουν τις στιγμές της τηλεόρασης -είτε όταν έχουν σκοπό να ασχοληθούν με την τηλεόραση, είτε με την επικαιρότητα από τις ειδήσεις- ως αφορμή για να σατιρίσουν αυτό το πράγμα και να το σχολιάσουν. Αυτό δεν είναι ανακύκλωση. Ανακύκλωση είναι αυτό που κάνουν οι εκπομπές κατά τη διάρκεια της ημέρας, που παίρνουν κομμάτια από άλλες εκπομπές και τα αναπαράγουν. Δεύτερον, πιστεύω ότι τα πράγματα που ανέφερες δεν συνιστούν τη μοναδική θεματολογία της εκπομπής.

Απλώς καταλαμβάνουν έναν μεγάλο όγκο αυτής.

Δεν αποτελούν τη μοναδική θεματολογία της εκπομπής, σίγουρα όμως καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος. Δεν νομίζω ωστόσο ότι ισχύει αυτό που είπες, ότι δηλαδή δεν ενδιαφέρουν τους νέους ανθρώπους ή γενικά τους ανθρώπους. Όταν κάτι σε βομβαρδίζει από την τηλεόραση ασταμάτητα, το αποδομείς έτσι, όπως κάναμε εμείς για παράδειγμα στην περίπτωση της Τζούλιας και γενικότερα σε όλο αυτό το κομμάτι της τηλεόρασης.

Δεν το κάνεις πιο ισχυρό; Δεν τους κάνεις διαφήμιση;

Όχι. Το εμφανίζεις σε όλη του την πραγματική διάσταση, σε όλη του τη γελοιότητα. Επειδή ο μεγαλύτερος κίνδυνος της κακής πλευράς της τηλεόρασης και ειδικά της πολύ ελαφριάς πλευράς της, είναι να αρχίσει ο κόσμος να την παίρνει στα σοβαρά -να ξεχάσει δηλαδή, να μην έχει συνείδηση ότι εκείνη την ώρα σκοτώνει κάποιες ώρες από το χρόνο του-, βρίσκω ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμο να έρχεται η σάτιρα και να υπενθυμίζει στον κόσμο πόσο γελοία είναι όλα αυτά τα οποία παρακολουθεί.

Σε τι όγκο όμως;

Εξαρτάται την περίοδο.

Ξέρετε πόσο χρόνο έχετε παίξει τηλεοπτικά την Τζούλια στο «Ράδιο Αρβύλα»; Μπορεί και να έχετε αφιερώσει και ώρες ολόκληρες.

Δεν τις έχω μετρήσει, αλλά ξέρεις κάτι; Όλο αυτό το πράγμα με την Τζούλια, εγώ δεν το βρίσκω τόσο ασήμαντο. Αντιθέτως, το βρίσκω πολύ σημαντικό για να το γελοιοποιήσεις…

Για μένα είναι η πρώτη φορά που βλέπω μια -είτε ηθελημένη, είτε ασυνείδητη- συνεννόηση και συμμαχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης με κάποιους ανθρώπους που έστησαν μια απάτη. Τα κανάλια με τις κουτσομπολίστικες εκπομπές βοηθούν την Τζούλια και τη συμμορία να πουλήσουν το dvd, να κάνουν αρπαχτή. Έτσι οικονομάει η παρέα και τα κανάλια μαζεύουν τηλεοπτικό χρόνο.

Δεν φοβάσαι μήπως κατηγορηθείς κι εσύ που παίζεις τόσο Τζούλια;

Και πρακτικά να το δεις, δεν περιμέναμε την Τζούλια για να έχουμε την τηλεθέαση. Ακόμα και όσες εκπομπές κάνουμε χωρίς το γεγονός της Τζούλιας δεν έχουν κάποιο τέτοιο πρόβλημα.

Πάντως να ξέρεις, πως το κόλπο δεν έπιασε! Πουλήθηκαν μόνο 85.000 dvd στα 200.000. Ρώτησα το πρακτορείο Άργος. Όλο αυτό το πράγμα έγινε για 85.000 dvd, όχι 200.000 που έλεγαν.

Έλεγαν ψέματα; Δεν το ξέρω αυτό. Πάντως αποδεικνύεται πως ο λαός τελικά δεν μάσησε και δεν είναι ηλίθιος. Κατάλαβε τη μούφα και δεν τσίμπησε.

Θέλεις να σου πω τη γνώμη μου; Αν δεν είχε ασχοληθεί το «Ράδιο Αρβύλα» τις τελευταίες δύο εβδομάδες με αυτή τη γυναίκα, πιστεύω ότι θα είχε τελειώσει το θέμα. Αυτή τη στιγμή η συγκεκριμένη δεν πουλάει πουθενά αλλού.

Όχι, δεν την αποδέχομαι αυτή την ευθύνη.

Μα δεν είναι ευθύνη. Εσύ το κάνεις από τη δική σου τη μεριά, εγώ προσπαθώ να το δω ως πολίτης…

Δηλαδή όταν βγάζουμε τη μήνυση της Τζούλιας στον Παπανδρέου, στον Ομπάμα και στο Θεό ή το διάγγελμα στο ανθρώπινο είδος και το καινούργιο κόμμα…

Αυτό είναι χαβαλές…

Σάτιρα, χαβαλές. Νομίζω ότι γελοιοποιεί τόσο πολύ το γεγονός, ώστε επιτυγχάνεται πιο γρήγορα ο στόχος της απόλυτης απαξίωσης του προσώπου και του γεγονότος.

Θα μπορούσατε όμως να έχετε μια ίσως πιο ουσιαστική κοινωνική παρέμβαση μέσα από την εκπομπή, με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Δηλαδή ακούγονται συγκλονιστικά πράγματα που, αν τα παίζατε εσείς, το νεανικό κοινό -που δεν βλέπει τις ειδήσεις και όλους αυτούς τους πολιτικούς που κάνουν τους καραγκιόζηδες- θα έβλεπε εσάς και έτσι θα μπορούσατε να περάσετε πολλά πράγματα.

Τάσο κοίτα, νομίζω ότι εδώ κι εσύ λίγο -ίσως και άθελά σου- μας αδικείς. Θέλω να πω ότι υπάρχουν αυτά τα στοιχεία που λες μέσα στο «Ράδιο Αρβύλα» -μην πάρουμε τώρα τις εκπομπές και δούμε τα θέματα ένα προς ένα- μπερδεμένα με τα υπόλοιπα, απλώς τα υπόλοιπα μπορεί να κάνουν περισσότερη φασαρία, περισσότερο θόρυβο, με αποτέλεσμα να επισκιάζουν λίγο κάποια άλλα πράγματα. Αλλά υπάρχουν· και για θέματα τρομοκρατίας και πολιτικά έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές, αλλά φέτος έχουμε και μια μεγαλύτερη διάθεση να διασκεδάσουμε.

Ένας φίλος μού είπε: «πες στον Αντώνη, όταν τον συναντήσεις, ότι μιλάει πολύ. Να προσέξει να μην γίνει ο Παπαδάκης της νυχτερινής ζώνης». Αυτό είναι αλήθεια; Τελικά το παίρνεις όλο επάνω σου;

Κοίτα… Νομίζω ότι αυτό που λέει ο φίλος σου γινόταν έντονα πιο πριν. Πριν δέσει καλά η ομάδα, πριν βρούμε το ρυθμό, συνέβαινε πολύ περισσότερο. Είναι φανερό ότι έχω το συντονισμό της εκπομπής, δηλαδή τη ροή -το πώς θα κυλήσει, το πώς θα πάει είναι μέσα στον εγκέφαλό μου-, αλλά είμαι playmaker: θα μοιράσω όλες τις πάσες. Από εκεί και πέρα, ξέρω ακριβώς πότε ο Γιάννης θέλει να πάρει το λόγο και με το που θα πάρει ο Γιάννης το λόγο υπάρχει πλέον συντονισμός· είναι λοιπόν καθαρά θέμα συντονισμού.

Δεν φοβάσαι όμως ότι, όταν κάποια στιγμή εσύ κουραστείς, αυτό θα γυρίσει μπούμερανγκ; Δηλαδή, αν δεν τραβήξει ο Κανάκης, πώς θα τραβήξει η εκπομπή;

Νομίζω ότι, αν κουραστούμε γενικότερα, μάλλον θα εγκαταλείψουμε την εκπομπή.

Αυτή είναι κι η επόμενη ερώτησή μου. Παρατηρείται ότι, όταν κουράζεστε από κάτι, το αφήνετε. Μετά το peak του -κι η συγκεκριμένη εκπομπή έχει φτάσει στο peak- αρχίζει η «κοιλιά». Η επιτυχία σε κάνει και λες: «όπα, φτάσαμε μέχρι εδώ».

Πότε το κάναμε αυτό; Γιατί με το «Α.Μ.Α.Ν.» ήμασταν επί δέκα χρόνια σε μια πίεση απίστευτη ακριβώς για να μην συμβεί αυτό, όταν νιώσαμε ότι απλώς δεν μπορούμε να το ανεχτούμε άλλο…

Το αφήσατε.

Το σταματήσαμε.

Αυτό λέω.  Άλλες αντοχές έχεις όταν είσαι 25, άλλες όταν είσαι 40.

Το «Ράδιο Αρβύλα» είναι αδιανόητα κουραστικό, και γι’ αυτό είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί. Νομίζω πως δεν θυμάσαι ποτέ να έχει μπει καθημερινή εκπομπή στο prime time και ειδικά με αυτές τις επιδόσεις.

Το «Αρβύλα» είναι μέρος του συστήματος, αφού ανακυκλώνει το σύστημα; Με βάση τα δικά σου λόγια το λέω αυτό.

Ναι, φυσικά είναι μέρος του συστήματος. Το σύστημα όμως πώς το εννοείς; Δεν πιστεύω στην πλήρη ενοχοποίηση του συστήματος. Πιστεύω στο κακό κομμάτι του συστήματος και σε ένα υγιές αυτού. Είναι σαφώς μέρος του συστήματος με τη δική του όμως άποψη, τη δική του προσωπικότητα.

Δεν φοβάσαι μήπως γίνει «fast food»; Εσύ το έχεις πει κι αυτό. Ξέρεις κάθε μέρα το ίδιο, το ίδιο, σιγά σιγά τελειώνει…

Πιστεύω ότι η «Αρβύλα» βασίζεται στους ανθρώπους. Στους ανθρώπους που είναι από τη μια μεριά της κάμερας και από την άλλη, τους ανθρώπους δηλαδή που παρακολουθούν. Είναι για μένα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη εκπομπή. Έχει να κάνει περισσότερο με την επικοινωνία, με την αλήθεια, με τον αυθορμητισμό εκείνης της στιγμής και νομίζω ότι αυτό δεν μπορεί να μετατραπεί σε «fast food», μιας και δεν είναι ένα προϊόν το οποίο προγραμματίζεται στη λεπτομέρειά του.

Ρε συ Αντώνη, κάθε μέρα Μπεκατώρου, Τζούλια, Άνθιμος. Μπουχτίσαμε με αυτούς τους τύπους. Άλλα πρόσωπα δεν υπάρχουν;

Να σου πω κάτι. Η Μαρία είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και ως tv persona και ως άνθρωπος. Επίσης οι καλλιτέχνες που φιλοξενεί η Μαρία πιστεύω πως επίσης είναι άξιοι προσοχής. Αν σου απαντήσω, φοβάμαι μήπως ακουστεί λίγο σαν να περιαυτολογώ, αλλά θεωρώ ότι έχω το ένστικτο να αισθάνομαι πότε κάτι έχει αρχίσει να κουράζει και νομίζω ότι πάρα πολλές φορές οι άνθρωποι που έχουν επαγγελματική σχέση με την τηλεόραση, όπως κι εσύ, είστε πιο αυστηροί και βιαστικοί.

Πάμε στον ίδιο τον Αντώνη Κανάκη. Από αυτά που έχω διαβάσει κι από αυτά που έχουν συζητηθεί, θεωρώ ότι είσαι μια διφυής προσωπικότητα. Δηλαδή ότι είσαι ένας άνθρωπος που θες να κάνεις πράγματα, αλλά στην πορεία ή δεν μπορείς ή τα αφήνεις. Ενώ έχεις όλη την τάση να το πας προς τα εκεί, μετά το αφήνεις.

Πες μου λίγο γι’ αυτό, γιατί με ενδιαφέρει.

Εγώ πιστεύω ότι διαθέτεις δύο προσωπικότητες. Από τη μια, θα ήθελες να τα σπάσεις όλα, δηλαδή να βγεις στο δρόμο και να επαναστατήσεις, να ανατινάξεις κανένα κτήριο -είχα διαβάσει και σχετικό σου άρθρο- και από την άλλη μεριά είσαι και μέρος του συστήματος και αυτό σε τρελαίνει, γιατί παλεύεις με τον εαυτό σου. Είναι έτσι;

Κοίτα, μέρος του συστήματος είμαστε όλοι. Δεν ξέρω αν αυτό θα αλλάξει. Πάντως δεν μου αρέσει καθόλου να φαίνομαι κάτι που δεν είμαι. Δεν νιώθω ότι είμαι κάποιος επαναστάτης ιδιαίτερος, ότι οφείλω να παίξω κάποιον ρόλο ενάντια στο σύστημα κ.λπ. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που με ενοχλούν, και τα οποία έχουν να κάνουν με νοοτροπίες, με κατάχρηση εξουσίας. Αυτά με τον τρόπο μου, με τη ζωή μου, τις προσωπικές επιλογές και τη δουλειά μου όσο μπορώ τα πολεμάω.

Διάβασα σε μια συνέντευξή σου στο περιοδικό Elle  θα έλεγα ότι είσαι τύπος που κινείται στα όρια του αριστερισμού, του αναρχισμού κ.λπ.

Με βοήθησες. Αυτό που ήθελα να πως είναι ότι πάντα στο επίκεντρό μου είναι ο άνθρωπος. Δεν έχω πολιτική ιδεολογία με την έννοια του αριστερά, δεξιά, κέντρο και πάει λέγοντας. Δεν τα έχω αυτά τα πράγματα. Για μένα νούμερο ένα είναι ο άνθρωπος. Να είναι εντάξει οι άνθρωποι, τα δικαιώματά τους, η ποιοτική ευημερία τους, οι ψυχές τους, να μην γίνονται πράγματα εις βάρος ανθρώπων. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει. Αυτό είναι το επίκεντρο.

Στο επίκεντρο ο άνθρωπος! Όπως και να το πεις εσύ, περίπου στα ίδια κινούνται ο αναρχισμός και οι αριστεριστές. Απλώς εσύ δεν μιλάς για βία. Στο Κολωνάκι όμως πέρσι είχες ταχθεί υπέρ των τύπων που έσπασαν τις βιτρίνες.

Δεν είναι τόσο απλό. Δεν είχα ταχθεί υπέρ αυτών των ανθρώπων που έσπασαν τις τζαμαρίες. Προσπαθούσα να εξηγήσω ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όχι τόσο στείρα, του τύπου «α! οι κακοί που σπάνε τις τζαμαρίες, α! οι καλές τζαμαρίες». Προσπαθούσα να εξηγήσω ότι ένα γεγονός όπως εκείνο -ένα πάρα πολύ σημαντικό γεγονός για μια κοινωνία που ούτως ή άλλως ζει σε τόσο απάνθρωπους ρυθμούς, είναι τόσο καταπιεσμένη και τόσο απομακρυσμένη από τα πράγματα που πραγματικά την κάνουν ευτυχισμένη-, μπορεί να αποτελέσει μια σπίθα για μια προσωρινή ίσως αντίδραση, εξέγερση (όπως θες πες το) και να πω την άποψή μου πόσο υγιής θεωρείται αυτή η εξέγερση για μια κοινωνία, διότι σημαίνει ότι η κοινωνία αυτή δεν έχει παραδοθεί στον καταναλωτισμό και στο απίστευτο μούδιασμα -που από μόνο του βέβαια δεν είναι κακό·  κακό είναι το να μην έχουμε ισορροπίες.

Οπότε έγινε μια επαναστατική γυμναστική εκεί στο Κολωνάκι;

Όχι, στο Κολωνάκι ξεχύθηκε -έστω άκομψα ή άστοχα- ένα καζάνι που έβραζε. Και το «εν βρασμώ ψυχής» ακόμα και τα δικαστήρια το προβλέπουν για να αιτιολογήσουν κάποιες λανθασμένες ενέργειες. Το ιδανικό θα ήταν φυσικά να μην υπάρχει βία, αλλά αυτό δεν γίνεται. Ας καθίσουμε λίγο να δούμε γιατί μεγαλώνουμε πια τους νέους ανθρώπους με έναν εντελώς απάνθρωπο τρόπο, γιατί όχι με τον τρόπο που ακόμα κι εμείς ευτυχώς προλάβαμε, γιατί τους απομακρύνουμε από οτιδήποτε μπορεί να τους κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Αποτέλεσμα είναι να μην ξέρουν γιατί είναι τόσο τρελαμένοι, σε μια εποχή όπου η νούμερο ένα μάστιγα είναι η κατάθλιψη στον πλανήτη -ακόμα κι από την εφηβεία. Κάπου και με κάποιον τρόπο θέλουν να ξεσπάσουν, κι όταν γίνεται ένα τέτοιο γεγονός, είναι φυσικό να υπάρχουν τέτοιες συνέπειες.

Άρα δικαιολογείς και την ενέργεια που έγινε στο δικό σου αυτοκίνητο; Θα τους συγχωρούσες;

Δεν έχει σχέση. Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό και θα σου εξηγήσω γιατί -φαντάζομαι ότι θα το καταλάβεις δημοσιογραφικά. Ο λόγος που δεν θέλω να ασχοληθώ καθόλου με αυτή την υπόθεση είναι γιατί η οποιαδήποτε ανάδειξη του θέματος αυτού, νομίζω ότι ικανοποιεί τα πραγματικά κίνητρα αυτών των ανθρώπων.

Αυτό που έκαναν κι οι άλλοι στο Κολωνάκι δηλαδή.

Όχι ρε, μην το μπερδεύεις.

Γιατί να μην το μπερδέψω; Έσπασαν τις βιτρίνες στο Κολωνάκι για να ακουστούν και να ξεσπάσουν, έσπασαν το αυτοκίνητο του Κανάκη για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Εκείνο είναι τελείως κοινωνικό. Εγώ δεν μιλάω για μια Αθήνα, για μια Ελλάδα που οι κυρίες από τα super markets έβριζαν τους αστυνομικούς στο δρόμο. Δεν μιλάω για τις τζαμαρίες υποχρεωτικά. Μιλάω για μια ολόκληρη κοινωνία η οποία είχε ενοχληθεί πάρα πολύ κι ο καθένας μας ανάλογα με το χαρακτήρα του έδειχνε αυτή του την ενόχληση. Είναι δύο τελείως διαφορετικά γεγονότα.

Δεν σου περνάει καθόλου από το μυαλό ότι μπορεί να αποτελέσεις εσύ στόχο για τέτοιες συμπεριφορές βίας;

Δεν ξέρω, δεν μου έχει συμβεί.

Φαντάσου να μπουν στο μαγαζί, στον ραδιοφωνικό σταθμό που έχεις και να κάνουν κατάληψη για έναν μήνα π.χ.

Ναι, αυτό έχει γίνει στο παρελθόν. Για έναν μήνα, δεν νομίζω, αλλά έχουν κάνει κατάληψη στο παρελθόν για να πουν τα αιτήματά τους.

Ευτυχώς δεν προέβησαν σε βιαιοπραγίες.

Κάποιοι άνθρωποι είχαν φέρει μια κασέτα και τους είπαμε: «ρε παιδιά, τι να την κάνετε την κασέτα», η οποία, εκτός των άλλων, ήταν γραμμένη σε απόλυτα ξύλινο λόγο. Τους είπαμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουν κατάληψη. Τους καλέσαμε να καθίσουν, για να συζητήσουμε και να πουν ό,τι θέλουν. Αλλά σε αυτό που λέγαμε πριν για την κοινωνία, θέλω να προσθέσω και το εξής: Αν παρομοιάσουμε την κοινωνία με το σώμα μας, το σπυρί είναι κάτι που μας ενοχλεί. Αλλά σκέψου πόσο χρήσιμα είναι τα σπυριά, γιατί σε ειδοποιούν ότι κάτι κάνεις λάθος στη ζωή σου, ότι τρως κάτι άσχημο και πρέπει να το διορθώσεις. Ε, αυτά λοιπόν τα σπυριά είναι εκείνα τα γεγονότα και γι’ αυτό είναι πάρα πολύ χρήσιμα.

Υπάρχουν και τα σπυριά του ιού Έμπολα. Πέρα από τα αστεία.

(γέλια) Εντάξει.

Θα έκανες ποτέ off-shore εταιρεία;

Όχι, αλλά θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Υπήρξαν εποχές που το σκέφτηκα και για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, δεν είμαι 100% σίγουρος ότι οι λόγοι που το απέφυγα ήταν φορολογικής συνείδησης.

Καλά, αυτό συμβαίνει πάντα. Αυτούς που κλέβουν την εφορία τούς δικαιολογείς;

Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή. Από εδώ και πέρα, δεν θα τους δικαιολογώ.

Εσύ έχεις κλέψει ποτέ την εφορία;

Πολύ λίγο, στο παρελθόν.

Όπως έχουμε κλέψει λίγο όλοι μας.

Εγώ νομίζω ότι πρέπει να πληρώνω περισσότερη εφορία από τον Κόκκαλη, και το λέω αυτό βέβαια χαριτολογώντας.

Όχι μόνο εσύ, κι άλλοι Έλληνες.

Έχω κλέψει την εφορία με την έννοια του ότι υπήρξαν κάποιες ενέργειες στο παρελθόν -γιατί πραγματικά εδώ και πολλά χρόνια αυτά έχουν κοπεί μαχαίρι-, που έκανα δυο τρία πράγματα κι όταν πληρώθηκα δεν έκοψα τιμολόγιο· ήταν δηλαδή μια συναλλαγή χωρίς καθόλου παραστατικά.

Έχεις επισκεφθεί ποτέ ψυχίατρο;

Ναι, ψυχολόγο.

Πλάκα κάνεις.

Όχι, γιατί;

Επισκέφθηκες ψυχολόγο, γιατί δεν μπορούσες να ξεπεράσεις ένα πρόβλημα ή…

Επισκέφθηκα ψυχολόγο, γιατί είχα σπαστική κολίτιδα του εντέρου για πολλά χρόνια -που τώρα ευτυχώς με έχει αφήσει- και σε όποιους παθολόγους πήγαινα, όλοι μου έλεγαν να μην ασχολούμαι κι ότι είναι καθαρά θέμα ψυχολογικό… Έτσι επισκέφτηκα ψυχολόγο.

Οπότε όλα τα προβλήματα σού βγαίνουν στο στομάχι, σε σπαστικές κολίτιδες.

Εκεί μου έβγαινε τότε, ναι.

Και τελικά τι έφταιγε;

Το άγχος.

Γιατί είχες άγχος;

Γιατί είμαι ψυχασθενής. Γι’ αυτό.

Είχες ποτέ αγοραφοβία;

Ναι.

Φοβόσουν δηλαδή να βγεις από το σπίτι;

Όχι σε αυτόν το βαθμό. Αν κάπου είχε πολύ κόσμο, προτιμούσα να μην πάω, π.χ. έλεγα: «πάμε σινεμά μια μέρα, που θα έχει λιγότερο κόσμο».

Όνειρο ζωής· το έχεις εκπληρώσει ή είσαι στην πορεία του;

Τα όνειρα ζωής, που είχα στο παρελθόν, τα έχω εκπληρώσει όταν ήμουν πιτσιρικάς κι είχαν να κάνουν με επαγγελματικά και δημιουργικά πράγματα. Τώρα έχω καινούργια όνειρα, που σχετίζονται περισσότερο με την προσωπική μου ζωή.

Τελικά η προσωπική σου ζωή έρχεται σε δεύτερη μοίρα;

Μέχρι στιγμής, ναι.

Θα ατυχήσεις κι εσύ.

Τάσο σε ευχαριστώ (γέλια), γι’ αυτό το αισιόδοξο μήνυμα.

Αφήνουμε τα προσωπικά. Πάμε στην πολιτική. Σκοπιανό. Θέλω μια ξεκάθαρη γνώμη. Όχι  «γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης».

(γέλια) Τρελός είμαι;

Δυσκολεύεσαι να απαντήσεις. Να σε ρωτήσω με άλλον τρόπο, λοιπόν. Σε ενοχλούν να λέγονται οι γείτονες «Βόρειοι Μακεδόνες» ή όχι; Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί.

Ναι… Είναι ίσως το πιο δύσκολο θέμα. Αν μου λες ότι μιλάω πολύ για τα άλλα, θέλεις τρία κασετοφωνάκια για να σου αποτυπώσω πλήρως ποια είναι η θέση μου.

Τόσο δύσκολο είναι να πεις ότι συμφωνώ να λέγονται ή δεν γουστάρω να λέγονται έτσι και προτιμώ να λέγονται διαφορετικά; Πού βρίσκεται η δυσκολία;

Στην περίπτωσή μου είναι δύσκολο.

Σε μια παρέα, έχεις έναν φίλο από τα Σκόπια και σου λέει: «Γουστάρω να λέγομαι, ρε συ Αντώνη, Βορειομακεδόνας, ποιο είναι το πρόβλημά σου εσένα;». Θα του έλεγες: «άι χέσε μας»;

Όχι, δεν θα το έλεγα αυτό. Θα του άνοιγα πολύ μεγάλη συζήτηση. Δεν θέλουν να λέγονται Βορειομακεδόνες. Μακεδονία ονομάζεται η χώρα τους, σχεδόν σε όλον τον πλανήτη. Μόνο εδώ στην Ελλάδα, εθελοτυφλούμε.

‘Έτσι είναι και στα επίσημα έγγραφα, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά γίνεται και μια διαπραγμάτευση. Αυτοί δεν μπορούν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν τους πούμε εμείς το ΟΚ.

Ναι, αυτό είναι γνωστό.

«Μας έχουν ναρκώσει και δεν αντιδρούμε σε τίποτα. Τα κυρίως ναρκωτικά δεν είναι άλλα από το φόβο, με μπόνους έπαθλο ναρκωτικό τον καταναλωτισμό». Πώς κολλάει αυτό, που έχεις πει εσύ, με το Range Rover; Πώς κολλάει το ότι «ο καταναλωτισμός είναι το όπιο, που βγαίνει μέσα από το φόβο» και συγχρόνως το ότι είσαι ένας σούπερ καταναλωτής, διότι έχεις ένα αυτοκίνητο το οποίο είναι από τα πιο ακριβά της αγοράς. Το θέμα δεν είναι μόνο τα χρήματα, πρόσεξε· το θέμα είναι η κατανάλωση βενζίνης, το πράσινο περιβάλλον. Δεν θα έπρεπε να έχεις άλλη στάση;

Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω. Είναι χρήσιμο που το διευκρινίζεις αυτό. Άποψή μου είναι πως δεν πρέπει να διαιωνίζεις το χρηματικό κόμπλεξ. Είναι μεγάλο πρόβλημα.

Δεν μιλάω γι’ αυτό, μιλάω για στάση ζωής.

Το Range Rover ήταν μια επιλογή. Νομίζω ότι μερικές φορές -επειδή ακριβώς έχεις μια στάση ζωής ή απόψεις ή λες ορισμένα πράγματα που έχουν αυτό το περιεχόμενο-, όλοι γίνονται πολύ αυστηροί μαζί σου. Σε καμιά περίπτωση δεν θα δει κάποιος το τι δεν κάνεις και τι θα μπορούσες να κάνεις, αλλά το ένα και μοναδικό πράγμα, που μπορεί να γουστάρεις και να απολαμβάνεις, όλοι σου το επισημαίνουν και στο χτυπούν. Νομίζω ότι αυτό είναι λίγο άδικο.

Ναι, σ’ αυτό έχεις δίκιο.

Δεν στο κρύβω ότι το θέμα κατανάλωσης βενζίνης μού δημιουργεί τύψεις και είναι το μοναδικό σημείο που με ενοχλεί σε όλη αυτή την υπόθεση. Σου υπόσχομαι ότι στην επόμενη επιλογή αυτοκινήτου θα φροντίσω να μην καίει τόσο πολύ. Το ψάχνω, αλλά τι να κάνουμε; Τα αυτοκίνητα είναι σαν τις γκόμενες. Σου αρέσουν με όλα τα ελαττώματά τους.

Μακάρι. Θα μπορούσες να ήσουν με το Range Rover, επαναστάτης στο οδόφραγμα; Να θέσεις το Range Rover στην υπηρεσία του λαού; Σε μια ιδανική κοινωνία όπου εξεγείρονται οι πάντες βέβαια.

Κοίτα -αφού βγάλουμε το Range Rover έξω από την ερώτηση- θα σου πω πως, αν ένιωθα ότι οποιαδήποτε ενέργεια έχει πραγματικά ουσιαστικό χαρακτήρα και αποτέλεσμα, θα συμμετείχα ενεργά, αλλά με τις προϋποθέσεις, που σου είπα, κι όχι με τυφλή βία.

Η επανάσταση έχει βία. Πάει. Τρώγονται κι αυτοί που δεν πρέπει να φαγωθούν.

Δεν πιστεύω σε αυτές τις επαναστάσεις. Νομίζω ότι η εποχή όπου οι επαναστάσεις είχαν αυτή τη μορφή, έχουν φύγει μια για πάντα.

Επανάσταση του «κώλου», χωρίς να έχεις κάνει επανάσταση του εαυτού σου, δεν υπάρχει. Δεν γίνεται να είσαι κομμουνιστής και να δέρνεις τη γυναίκα σου…

Αυτό που είπες είναι για εμένα το σημαντικότερο. Η προσωπική εσωτερική επανάσταση είναι η μοναδική μορφή επανάστασης που έχει πλέον αξία. Αυτή θα αλλάξει πραγματικά την κοινωνία.

Έλα όμως, που δεν γίνεται. Νιώθεις ότι έχεις παραχωρήσει κάτι, προκειμένου να αποκτήσεις θέση στην κορυφή της πυραμίδας;

Νομίζω, πως όχι. Τουλάχιστον, έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό που παραχωρώ είναι προσωπικό. Επειδή έχω προβληματιστεί με αυτό το θέμα μόνος μου, κάθισα και είδα ότι έκανα πράγματα που μου άρεσαν και με γέμιζαν και που πίστευα ότι θα είναι περήφανος γι’ αυτά. Έκανα μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση, μετά το Κομφούζιο -το οποίο το θεωρούσα πολύ καλή φάση-, μετά το «Α.Μ.Α.Ν.» και τώρα το «Ράδιο Αρβύλα». Έχω πει πάρα πολλά «όχι», σε πάρα πολλές προτάσεις. Πιστεύω ότι τα «όχι» είναι εξίσου σημαντικά -αν όχι πιο σημαντικά- από τα «ναι» μας και νομίζω ότι υπ’ αυτήν την έννοια δεν έκανα πράγματα μόνο και μόνο για να τα κάνω, για να φτάσω κάπου. Τάσο, να σου πω κάτι… Έχω πλήρη επίγνωση του πόσο καχύποπτοι είναι όλοι οι άνθρωποι -μάλλον όχι όλοι, ένα κομμάτι των ανθρώπων που κάνουν αυτή τη δουλειά. Έχω πλήρη επίγνωση και αλήθεια δεν τους κατηγορώ, αλλά δεν υπήρξε ποτέ κανένας στόχος να φτάσουμε κάπου, να πετύχουμε κάτι.

Πιστεύεις ότι υπηρετείς ένα κομμάτι του εαυτού σου ή και ένα κομμάτι της προσωπικής σου ματαιοδοξίας; Δηλαδή όλα αυτά τα κάνεις γιατί θέλεις να καρπωθείς την επιτυχία των χρημάτων ή μόνο την επιτυχία του ότι δημιουργείς κάτι; Ή μήπως αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί;

Τα χρήματα, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, είναι μια ευχάριστη συνέπεια.

Όσο πιο πολλά χρήμα οικονομάω, τόσο πιο δυστυχισμένος γίνομαι.

Καταλαβαίνω τι εννοείς. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όταν λέω ευχάριστη συνέπεια, δεν εννοώ ότι κάνουν τη ζωή μας πιο ευτυχισμένη. Εννοώ ότι έχεις και αυτή τη συνέπεια. Και αν θέλεις να σου πω κάτι -κι εσύ μάλλον θα το βιώνεις καλύτερα από εμένα-, είναι ότι αντιλαμβάνεσαι πλέον, ειδικά αν δεν είσαι του μπουζουκιού, του πολύ κουστουμιού, του πολύ ρολογιού και όλων των συναφών, ότι το χρήμα περισσότερο το έχεις για να το δώσεις στα παιδιά σου. Μπορεί να μην έχω καν παιδί, αλλά νιώθω ότι αν γίνεται κάτι σε σχέση με τα χρήματα από τη μεριά μου, γίνεται περισσότερο για να εξασφαλίσεις κάτι αύριο μεθαύριο -που κι αυτό λάθος είναι, μιας και αρχ@@@ θα εξασφαλίσεις στα παιδιά σου. Δεν είναι το χρήμα το σημαντικότερο που ψάχνουν τα παιδιά, αλλά το λέμε για να έχουμε ένα άλλοθι.

Πάμε τώρα σε ένα δυσάρεστο κομμάτι. Αυτό που λέγεται «κόντρες και εμμονές». Κάποιες φορές που βλέπω την εκπομπή σου, λυπάμαι Ευαγγελάτο και Τατιάνα γι’ αυτά που περνάνε. Θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά, αν υπάρχει κάτι βαθύτερο σε αυτή την κατάσταση ή είναι κάτι που απλώς γουστάρεις.

Κοίταξε, επειδή πρέπει να σου ότι μέχρι στιγμής μου κάνεις μια ιδιαιτέρως σκληρή συνέντευξη -κι πρέπει επίσης να πω ότι αυτό μ’ αρέσει πάρα πολύ-, πρέπει εδώ να αναγνωρίσεις κι εσύ κάτι. Δεν συμμετέχω σε όλο αυτό το τσίρκο των εμμονών, δηλαδή προσπαθώ να υπάρχει μια αξιοπρέπεια σε όλη αυτή την υπόθεση. Εγώ μόνο μέσω της εκπομπής κάνω πράγματα και αυτά που κάνω έχουν πάντα έναν σατιρικό λόγο. Δεν μπορώ κάποια φαινόμενα τηλεοπτικά να μην τα σατιρίζω και να μην πω την άποψή μου. Από εκεί και πέρα, τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους δεν τους γνωρίζω καν, δεν έχω κανένα προσωπικό θέμα μαζί τους, δεν επικεντρώνω καν στο πρόσωπο παρά μόνο σε αυτά που εκφράζει ή εκπροσωπεί εκείνο, και αλήθεια δεν θέλω να συμμετέχω καθόλου σε αυτό το τσίρκο της κόντρας.

Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση -μπορείς αν θέλεις να μην απαντήσεις-, αλλά εγώ θα το πω. Θεωρώ ότι έχει παίξει ρόλο στους συγκεκριμένους ανθρώπους η γενικότερη στάση και η συμπεριφορά τους σε άλλους ανθρώπους. Και δεύτερον, έχει μετρήσει μέσα σου η στάση της Τατιάνας σε ένα θέμα που είχε προκύψει με τον Καλυβάτση, όπου απροκάλυπτα βγήκαν στη φόρα ονόματα, ιστορίες κ.λπ.

Σου το ορκίζομαι ότι δεν έχει καμιά σχέση με αυτό. Ο Νίκος Ευαγγελάτος εκπροσωπούσε για εμάς την καταστροφολογία, την κινδυνολογία κι όλη τη μιζέρια και το φόβο που εκπέμπουν τα δελτία ειδήσεων· ίσως ο Νίκος ως προσωπικότητα είχε μια τάση να γίνεται περισσότερο δραματικός. Το στοιχείο για εμάς -και για όλο τον κόσμο- σατιρικά είχε πολύ νόημα κι είχε να κάνει μόνο με τη δουλειά τους και με τίποτα άλλο.

Με τον Μάκη παρατήρησα μια κόντρα η οποία μου έκανε τρομερή εντύπωση…

Ποιον Μάκη;

Τον Τριανταφυλλόπουλο. Κάτι είπες εσύ για τον Μάκη και κάτι έγραψε αυτός για σένα στο «ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ». Έγραψε δηλαδή, «πρόσεχε, Κανάκη, τις αυθαιρεσίες σου και τις αποδείξεις που δεν δίνεις, γιατί θα σε σκίσω». Και ξαφνικά σταμάτησε όλη η ιστορία. Δεν ξέρω αν πήρες χαμπάρι αυτό που σου έγραψε.

Μπα, όχι, και γενικότερα δεν έχω δει τίποτα. Τάσο μου, δεν απαντάω. Δεν συμμετέχω σε όλο αυτό το πράγμα. Στο λέω με απόλυτη ειλικρίνεια.

Δεν υπάρχει προσωπικό θέμα σε όλο αυτό;

Όχι, δεν έχω προσωπικό με κανέναν. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην εκπομπή, που να τον σατιρίζουμε και να έχω κάτι προσωπικό μαζί του. Δεν απαντάω επίσης, δεν πέφτω σε αυτή την παγίδα.

Έχω ένα e-mail που λέει: «ο Κανάκης δεν γουστάρει τους gay, τους παπάδες, τους πολιτικούς,  άντε και τα μπουζούκια». Έχει όντως εμμονές με αυτές τις κατηγορίες;

Όσον αφορά στους gay, τι να πω… Κομφούζιο, μια εβδομάδα εκπομπή, αφιερωμένη στα δικαιώματά τους. Στο «Ράδιο Αρβύλα» είχαμε επί τρεις ημέρες το δήμαρχο της Τήλου και μαλώναμε με τους τηλεθεατές για τα δικαιώματα των gay. Έχω επίσης αρθρογραφήσει στο «Πρώτο Θέμα», καταθέτοντας την ψυχή μου για κάτι που θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινωνίας.

Γιατί μου απαντάς έτσι; Έχεις πάρει κι εσύ τέτοιες αντιδράσεις;

Όχι, δεν έχω πάρει. Να σου κάτι, ρε Τάσο. Είναι αυτό του internet. Βασιζόμαστε πάρα πολύ σε εντυπώσεις και τις περισσότερες φορές αυτές είναι μάλλον λανθασμένες. Ξέρεις, μου κάνει τρομακτική εντύπωση, όταν είσαι ένας άνθρωπος που ενοχλείται απίστευτα από τις διακρίσεις που γίνονται κατά αυτών των ανθρώπων -δηλαδή έχεις παλέψει-, και μετά από όλο αυτό, που το έχεις εκφράσει μέσω εκπομπών, άρθρων κ.λπ., έρχεται κάποιος και σου λέει είσαι κατά των gay.

Αποκλείεται να παρεξηγείται κάποιος όταν κάνεις χαβαλέ με τον Κωστάκη και τους gay; Μπορεί ο άλλος, που είναι gay, να ενοχλείται.

Είμαστε η μοναδική χώρα όπου το χιούμορ σε όλες τις εκφράσεις του ποινικοποιείται. Δεν καταλαβαίνουμε ότι το χιούμορ εξορκίζει το κακό. Λένε, για παράδειγμα, «σεξιστικό αστείο». Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όταν κάτι είναι σεξιστικό, δεν είναι αστείο, κι πως αν κάτι είναι αστείο, δεν είναι σεξιστικό.

Τον Ψωμιάδη δεν τον ακουμπάς; Είναι ο σερίφης εδώ; Του τα χώνεις;

Με κοροϊδεύεις τώρα; Θα με τρελάνεις;  Ο Ψωμιάδης ο ίδιος βγαίνει και λέει τι τραβάω από το «Ράδιο Αρβύλα». Αλλά ο Ψωμιάδης είναι μεγάλη περίπτωση ανθρώπου, δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.

Είναι μια σοβαρή περίπτωση, με την έννοια ότι τον ψηφίζει το 60%. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Μανωλίδου: Θα γούσταρες να γραφτείς στο group «Θέλω να χώσω μια μπουνιά στη Μανωλίδου»;

Υπάρχει τέτοιο group στο facebook;

Ναι, το «Θέλω να χώσω μια μπουνιά στη Μανωλίδου» με 1.850 άτομα. Δεν είναι υπερβολή όλο αυτό;

Γενικά ό,τι έχει να κάνει με βία, με βρίσκει αντίθετο.

Σωτήρης Καλυβάτσης. Πήρα τουλάχιστον δέκα ερωτήσεις γι’ αυτή την ιστορία. Ο κόσμος θέλει να μάθει γιατί τα «σπάσατε».

Σκέψου τώρα εγώ που σατιρίζω όλα αυτά τα κατινίστικα, να βγαίνω στα Μέσα -περιοδικά, τηλεοράσεις- και να μιλάω για τις προσωπικές μου σχέσεις με τους ανθρώπους. Ντροπή και ξεφτίλα. Δεν θα το κάνω ποτέ.

Δεν θα το πήγαινα ποτέ προς τα εκεί, αλλά ήθελα με βάση τη δική σου φιλοσοφία να σε ρωτήσω αν εκεί που μπλέκεται η δουλειά χαλάνε οι φιλίες.

Κοίτα, όταν μπλέκεται η δουλειά με τη φιλία είναι πολύ πιθανόν να χαλάσουν, αλλά αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι όταν μπερδεύονται αυτά τα δύο και δεν υπάρχει ανάλογη ωριμότητα για να διαχειριστείς τον ξεχωριστό σου ρόλο ως επαγγελματίας και τον ξεχωριστό σου ρόλο ως φίλος. Ο δεύτερος είναι -και μιλάω γενικότερα, δεν θέλω να περάσω πάλι τα ίδια και να μπερδευτούν αυτά που λέω- είναι όταν φανερώνονται πράγματα μέσα από τη δουλειά. Γιατί μερικές φορές γίνεται κι αυτός λόγος για να αποκαλυφθούν κάποια πράγματα.

Έχω 10 τελευταίες ερωτήσεις, extreme· οι άλλες ήταν πολύ χαλαρές, όπως παρατήρησες. Ποιο ήταν το χειρότερο πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου και ντρέπεσαι γι’ αυτό;

Είμαι περισσότερο του να μετανιώνεις για ό,τι έχεις κάνει, παρά για το αντίθετο.

Πότε καταπάτησες τις αρχές σου;

Αισθάνομαι ότι δεν τις έχω καταπατήσει σημαντικά μέχρι στιγμής.

Έχεις κοροϊδέψει ποτέ συνειδητά ή έχεις «ρίξει» φίλο σου;

Όχι.

Ασυνείδητα;

Όχι.

Ρε φίλε, άγιος είσαι;

Γι’ αυτό σου λέω, δεν θα τα πάμε καλά.

Έχεις κάνει σεξ με πόρνη;

Ναι.

Έχεις διαστροφές;

Δεν καταλαβαίνω καν την έννοια των διαστροφών! Όλα για εμένα είναι φυσιολογικά.

Δεν έχεις βρεθεί να θέλεις να σπάσεις μια γκόμενα στο ξύλο;

Να τη σπάσω στο ξύλο, για να τη στείλω στο νοσοκομείο, όχι. Άλλο το ξυλάκι της… αυτό δεν είναι διαστροφή. Θα μας τρελάνεις.

Ε, άμα ξεφύγει και σου πει η γκόμενα «ρίξε κι άλλο»;

Αφού ευχαριστείται η κοπέλα, τι να κάνουμε;

Έχεις παίξει μπουνιές;

Ναι.

Και; Έχεις χάσει;

Παλαιότερα.

Τώρα το σκέφτεσαι δύο φορές;

Τώρα, ναι.

Έτυχε δηλαδή να σου πει κάποιος κάτι, να κατέβεις από το αυτοκίνητο, για να τον πλακώσεις στο ξύλο;

Εντάξει, όχι και τόσο πολύ. Έπαιξα πιστεύω τις φυσιολογικές μπουνιές που πρέπει να παίξει ένα αγοράκι, ένας άντρας. Γιατί όταν γίνεσαι άντρας και μετά, μάλλον δεν παίζεις μπουνιές.

Έχεις ξεπεράσει ποτέ τα όριά σου; Εντελώς όμως;

Ποια όρια;

Σου έχει έρθει ποτέ μέσα στο μαγαζί σου να μπουγελώσεις κάποιον που δεν τον γούσταρες; Πολιτικό, παράγοντα;

Όχι, δεν μου έχει έρθει να μπουγελώσω κάποιον.

Σε έχουν προσβάλει ποτέ με τέτοιον αισχρό τρόπο, που να αναγκαστείς να κάνεις την κότα;

Όχι.

Αν το έκαναν, θα αντιδρούσες δημοσίως;

Ναι. Έχει να κάνει βέβαια και με το ποιος. Υπάρχουν άνθρωποι που για εμένα είναι ανάξιοι λόγου και δεν ενδιαφέρει να πουν ό,τι θέλουν.

Μεγαλύτερος φόβος;

Μεγαλύτερος φόβος είναι να μην βρω ηρεμία στη ζωή μου.

Τώρα δεν είσαι ήρεμος;

Δεν είμαι ήρεμος.  Ψάχνω να βρω την ηρεμία μου, τη γαλήνη μου.

Ενοχικό σύνδρομο;

Όχι, ιδιαίτερα.

Προσποιητή ευγένεια;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θα έλεγα περισσότερη μηχανική ευγένεια, μερικές φορές.

Πάρτι στο σεξ με πάνω από δύο άτομα;

(γέλια) Δεν θα ήθελα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση.

Την ψυχή σου την έχεις πουλήσει στο διάβολο ή τη διαπραγματεύεσαι ακόμα;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει διάβολος. Οπότε δεν υπάρχει αγοραστής.

Χασίς, «μαύρο», μπάφος κ.λπ.;

Ως άνθρωπος είμαι πολύ εναντίον των ναρκωτικών.

Δηλαδή, θες να πεις ότι δεν έχεις καπνίσεις ποτέ χασίς στη ζωή σου;

Είναι λίγο παράξενο δημοσιογραφικά να κάνεις μια ερώτηση σε έναν άνθρωπο για κάτι το οποίο καλώς ή κακώς είναι παράνομο. Περισσότερο δεν θέλω να απαντήσω για το τσίρκο, που θα γίνει, παρά για οτιδήποτε άλλο. Οπότε άστο.

Έχει τύχει ποτέ να έχεις μεθύσει τόσο και να έχεις ξυπνήσει δίπλα σε μια γυναίκα που να μην θυμάσαι πώς τη λένε;

Ναι.

Φτου σου, ρε ξεφτίλα. (γέλια)

Μου υπόσχεσαι ότι θα κλείσεις έτσι τη συνέντευξη; Σε παρακαλώ.

Τον Αντώνη δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι λένε όλοι οι άλλοι, τον ενδιαφέρει ο ίδιος να είναι καλά μέσα του. Τουλάχιστον, εγώ έτσι κατάλαβα. Για εμένα, ο Αντώνης Κανάκης είναι ένας ωραίος τύπος, στον οποίο η ζωή έδωσε την ευκαιρία να κάνει αυτό που γουστάρει. Η ίδια είναι που θα δείξει αν τελικά όλο αυτό θα το διαχειριστεί σωστά και μετρημένα, για να τα έχει πάνω απ’ όλα ο ίδιος καλά με τον εαυτό του.