Επιβλητικό και μεγαλειώδες: Το εκκλησάκι που βρίσκεται σαν αετοφωλιά σε έναν απόκρημνο βράχο
Πού είναι κρυμμένο;
Ένα εντυπωσιακό τοπίο αντικρίζει κανείς εάν επισκεφθεί αυτή τη μικρή εκκλησία έξω από το Ναύπλιο. Κι αυτό γιατί, το επιβλητικό και μεγαλειώδες εκκλησάκι, κρέμεται κυριολεκτικά από έναν απόκρημνο βράχο σαν αετοφωλιά.
Πιο συγκεκριμένα, λίγα χιλιόμετρα από την Αργολική πρωτεύουσα και πολύ κοντά στην παραλία Καραθώνα, στην άκρη ενός απόκρημνου βράχου, σε ένα επιβλητικό σημείο, βρίσκεται η Παναγία των Βράχων ή Παναγία η Κατακεκρυμμένη.
Η εκκλησιά εικάζεται πως χτίστηκε περί τον 15ο αιώνα και είναι από τα παλαιότερα ασκητήρια της περιοχής. Στο εσωτερικό του Ναού υπάρχει αγιογραφία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή που φέρει ημερομηνία 1609 μχ. Παράλληλα, αυτό είναι το πευκόφυτο εκκλησάκι του Απόστολου Παύλου στην Αθήνα.
Σύμφωνα με μαρτυρίες των παλαιότερων κατοίκων της περιοχής, ο ναός αποτελούσε μετόχι της Ιερής μονής Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που βρίσκεται σε κοντινή περιοχή. Εκεί κατέβαιναν οι μοναχοί για να προστατευθούν από διάφορες επιδρομές ληστών και πειρατών. Για αυτόν τον λόγο το εκκλησάκι διαθέτει πολεμίστρες και μοιάζει με μικρό κάστρο.
Λέγεται ότι πίσω από το ιερό υπάρχει μία στενή σήραγγα η οποία καταλήγει στην άλλη πλευρά του βουνού, ενώ σε κρύπτη εντός του ιερού έχουν βρεθεί παλιές εικόνες αλλά και μια κασέλα με οστά ενός μοναχού που διέμενε στο ασκητήριο.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια την εκκλησία την συντηρούσαν οι υποδηματοποιοί του Ναυπλίου. Με την πάροδο του χρόνου το επάγγελμα εξαφανίστηκε κι έτσι η συντήρηση της εκκλησίας πέρασε στον ιερό ναό Ευαγγελίστριας Ναυπλίου.
Δείτε το βίντεο
«Τρύπια εκκλησία»: Το ξωκλήσι της Ανάληψης σε σπηλιά της Αττικής που λίγοι γνωρίζουν
Ακόμη και αν μένεις χρόνια στην Αθήνα και έχεις κάνει πολλές βόλτες στην Αττική, πιθανόν να υπάρχουν ακόμη μέρη ανεξερεύνητα που όταν τα ανακαλύπτεις όπως η «Τρύπια εκκλησία», η έκπληξή σου είναι μεγάλη. Το ξωκλήσι της Ανάληψης βρίσκεται κρυμμένο σε σπηλιά και λίγοι είναι αυτοί που το γνωρίζουν.
Το ίδιο θα συμβεί και με αυτό το εκκλησάκι το οποίο σου παρουσιάζουμε και το οποίο βρίσκεται στην Αττική, πιο κοντά σου από ό,τι πιθανόν φαντάζεσαι. Είναι η λεγόμενη «τρύπια εκκλησία» ή η εκκλησία στο βράχο όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν. Πρόκειται για το ξωκλήσι της Ανάληψης το οποίο βρίσκεται στον Υμηττό. Παράλληλα, αυτό είναι το πευκόφυτο εκκλησάκι του Απόστολου Παύλου στην Αθήνα.
Μια εκκλησία μέσα σε μια σπηλιά με μεγάλη ανοιχτή είσοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι την αποκαλούν «Τρύπια εκκλησία». Με το που φτάνεις εκεί και την βλέπεις εντυπωσιάζεσαι από το δημιούργημα αυτό και το σημείο προσευχής κυριολεκτικά μέσα στο δάσος. Η ανάληψη στον Υμηττό είναι ένας ναός από αυτούς που σπάνια συναντάς και τραβάει σίγουρα τα βλέμματα. Μια επίσκεψη στην Αττική που πρέπει να κάνεις. Θα σε αφήσει άφωνο…
Το εξωκλήσι της Ανάληψης του Ιησού είναι στην πραγματικότητα ένα ανοιχτό εκκλησάκι σε μια σπηλιά κοίλη ή αλλιώς η «Tρύπια εκκλησία». Είναι πάντα πολύ περιποιημένο και καθαρό και σου δίνει την αίσθηση ότι κάποιος το προσέχει. Και έτσι ακριβώς γίνεται μιας και φροντίζουν να διατηρείται σε αυτή την κατάσταση οι κάτοικοι της περιοχής που το προσέχουν. Η κατασκευή του είναι τέτοια ώστε είναι πάντα ανοιχτό σε όλους όλες τις μέρες και τις ώρες, όλες τις εποχές του χρόνου. Μπορείς να πας οποιαδήποτε στιγμή σε αυτό το ησυχαστήριο και να προσευχηθείς.
Είναι ένα πραγματικό θαύμα το πώς δημιουργήθηκε ένα τέτοιο εκκλησάκι μέσα στην πέτρινη στοά του δάσους. Δεν επιλέχθηκε τυχαία όμως το σημείο. Λέγεται ότι εκεί που βρίσκεται το ιερό σήμερα, κάποτε κατέληγε και ανέβλυζε νερό το οποίο προερχόταν από ένα υδραγωγείο το οποίο ήταν κατασκευασμένο πιο ψηλά. Μάλιστα, αυτό το νερό οι κάτοικοι της περιοχής το αποκαλούσαν αγιασμένο νερό και το θεωρούσαν επίσης θεραπευτικό.
Τρύπια εκκλησία: «Το Θαύμα της Καισαριανής»
Αν έχει τύχει να διαβάσεις το διήγημα «Το Θαύμα της Καισαριανής» του μεγάλου και σπουδαίου πεζογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θα καταλάβεις ότι υπάρχει και εκεί αναφορά στο συγκεκριμένο εκκλησάκι αλλά στην λαϊκή παράδοση για το αγιασμένο και θαυματουργό νερό. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ήταν μια σπηλιά ωραία, στον βράχο τον θεόρατο, με χρώμα σταχτερό, που έσταζε δροσιές ολόγυρα. Μοσχοβολούσε ο τόπος από θυμάρια, σχοίνους και αγριοδυόσμους. Κόσμος ένα πλήθος, γυναίκες ένα σωρό, άντρες πολλοί και παιδιά ένα μελίσσι, άλλοι ορθοί, άλλοι καθισμένοι, μερικοί άρρωστοι από διάφορες ασθένειες, μισεροί και σακατεμένοι, βρίσκονταν εκεί και έκαναν το σταυρό τους. Το νερό ήταν δροσερό, γλυκό νερό, αγίασμα. Είχε μια μοσχοβολιά, που δεν ξαναέγινε…».