«Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα»: Τα τελευταία λόγια του Κύπριου αγωνιστή, Ευαγόρα Παλληκαρίδη

 Ήταν 14 Μαρτίου 1957, όταν ο Κύπριος αγωνιστής Ευαγόρας Παλληκαρίδης είδε για τελευταία φορά το φως της ημέρας. Ήταν μόλις 19 ετών, όταν έγινε μάρτυρας για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Είναι κηδευμένος στα Φυλακισμένα Μνήματα, στη Λευκωσία.

Κάποια βιογραφικά στοιχεία:

Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Εμπλέχτηκε νωρίς στον αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού, από τα μαθητικά του χρόνια ειδικότερα. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο και στη συνέχεια την καταστρέφει. Το 1955, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ. Κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε παράνομη πορεία.

Διαβάστε επίσης: Χαρίτα Μάντολες: Η γυναίκα – σύμβολο της Κύπρου και ο ηρωικός αγώνας που δίνει μέχρι σήμερα – Το 1974 οι Τούρκοι σκότωσαν μπροστά της 12 συγγενείς της

Τον επόμενο χρόνο, στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.

Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Επιμένει σθεναρώς στις ιδέες του. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Είχε προλάβει να μεταλάβει. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο.

Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

Και ο Κυπριακός αγώνας αποκτά έναν νέο μάρτυρα που συνεχίζει να εμπνέει.