Έφταναν τη λίμπιντο στα ύψη: Αυτά ήταν τα “αλάνθαστα” αφροδισιακά φαγητά των Αρχαίων Ελλήνων για ερωτική διάθεση στο “κόκκινο”

Μπορεί η σύγχρονη σεξολογία να μην παίρνει στα σοβαρά τα διάφορα γιατροσόφια του έρωτα, ωστόσο αρκετά χρόνια πριν οι Αρχαίοι Έλληνες ορκίζονταν σε αυτά για αυξημένη λίμπιντο και αντοχή στην ερωτική αρένα. Μέχρι και οι Ολύμπιοι θεοί είχαν το δικό τους τελετουργικό πριν από κάθε ερωτική πράξη, το οποίο στην ουσία αποτελούσε ένα δείπνο γεμάτο με τροφές του πάθους και της ηδονής, που άνοιγαν την όρεξη…στο κρεβάτι. Με την ευκαιρία, δείτε την ηλεκτρονική συσκευή που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες και δεν λείπει από κανένα σπίτι.

«Γεύονται την αμβροσία και το νέκταρ που τους κρατά δυνατούς, ακάματους και αθάνατους. Ο Δίας, πατέρας των θεών και του έρωτα, μεταμφιέζεται και κατεβαίνει στη γη. Τρέχει στις μαγικές πηγές, που τις φυλάνε οι Νύμφες κι είναι άγνωστοι στους θνητούς. Πίνει το νερό της Νιότης και απολαμβάνει τις ερωτικές χαρές…», γράφει στο βιβλίο του Ηow did sex begin o Ρόναλντ Μπρας. «Ο έρωτας και το φαγητό συνυπήρχαν στους αρχαίους Έλληνες, όπως και στους Ρωμαίους. Ξάπλωναν στα ανάκλιντρα, τάιζαν ο ένας τον άλλο, κουβέντιαζαν κι έκαναν έρωτα. Στα αρχαιοελληνικά συμπόσια σπάνια υπήρχαν γυναίκες, εκτός από εταίρες. Έτρωγαν πολύ κι έπιναν πιο πολύ. Μοιράζονταν γλυκό κρασί από κοινή κούπα κι έτρωγαν με τα χέρια καρπούς, σταφύλια και σύκα, όσπρια, ψητό κρέας και διπυρίτη άρτο (άζυμο ψωμί, ψημένο στον ήλιο). Κάτι ξεχωριστό που προσφερόταν, αγαπητό σε όλους, ήταν κάποιο φίλτρο. Ήταν ποτό με βάση το μέλι, ανακατεμένο με άγνωστα συστατικά, που προκαλούσε ερωτική ευφορία…».

Ένα ακόμη αφροδισιακό που αγαπούσαν οι αρχαίοι ήταν τα φασόλια. Σύμφωνα με το μύθο μάλιστα ο Πυθαγόρας δεν επέτρεπε στους μαθητές του να τα τρώνε, καθώς όπως υποστηρίζει ο Αριστοτέλης «οι καρποί αυτοί παροτρύνουν σε ερωτική διέγερση», πράγμα ανεπίτρεπτο για τους οπαδούς του. Απ’ ό, τι φαίνεται καλά έκανε, καθώς τα όσπρια αυτά είναι όντως αφροδισιακά, καθώς περιέχουν ντοπαμίνη, η οποία αποτελεί ευεργετική ουσία.

Ανατριχιαστική αποκάλυψη για τον βιασμό στην Αρχαία Ελλάδα – Θα σας πέσουν τα μαλλιά όταν μάθετε πως τον αντιμετώπιζαν 

Οι περισσότεροι αρχαίοι νόμοι βασίζονταν στη λογική του lex talionis – δηλαδή οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Οι κοινωνίες στην αρχαιότητα ήταν πατριαρχικές και ιεραρχικά δομημένες ο άνδρας είχε περισσότερα δικαιώματα απο μια γυναίκα ή ένα σκλάβο.

Οι σκλάβοι και οι γυναίκες δεν ήταν παρά αντικείμενα του πατέρα ή του συζύγου. Ο νόμος όφειλε να να τα προστατεύει απο όσους τα απειλούσαν.

Σύμφωνα με το νόμο του Χαμουραμπί το 1780 π.Χ, ο πατέρας του οποίου η παρθένα κόρη βιαζόταν έπρεπε να πληρωθεί από το δράστη γιατί η ”τιμή” πώλησης της στο μελλοντικό σύζυγο έπεφτε. Εναλλακτικά αν ο βιαστής ήταν φτωχός μπορούσε να την παντρευτεί.. Αν ο πατέρας δε δεχόταν την παντρειά ή την πληρωμή τότε ο δράστης θανατωνόταν.

Ο νόμος αδιαφορούσε για την προσωπική δικαίωση των θυμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Αν ήσουν παντρεμένη γυναίκα στην Βαβυλωνία ήσουν ένοχη για τον βιασμό σου. Ο νόμος σε τιμωρούσε μαζί με τον βιαστή σου : Σε έδεναν μαζί του και σας πετούσαν σε ένα ποτάμι, ενώ ο μόνος που θα μπορούσε να σε σώσει ήταν ο σύζυγος σου εφόσον το επιθυμούσε. Με την ευκαιρία, δείτε πως γινόταν η προσθετική στήθους στην Αρχαία Ελλάδα.

Η αντιμετώπιση του βιασμού στην Αρχαία Ελλάδα

Γιατί μια παρθένα είχε διαφορετική μεταχείριση απο μια παντρεμένη στην Αρχαία Ελλάδα; Η απλή εξήγηση ήταν πως μια παρθένα δεν είχε ποτέ της σεξουαλική ζωή, άρα δε θα επιθυμούσε ποτέ να να βιαστεί ενώ μια παντρεμένη γνώριζε τις ηδονές της σάρκας και ίσως… να τον προκάλεσε η ίδια ώστε να απιστήσει.

Ο πρώτος μύθος του βιασμού : Η εμπειρία στη σεξουαλική πράξη καθιστούσε την γυναίκα αυτομάτως όχι θύμα, αλλά συνένοχη με το θύτη. Όσο πιο έντονη σεξουαλική ζωή είχες πριν τον βιασμό σου, τόσο περισσότερο πρέπει να πείσει τους άλλους πως δεν ”προκάλεσες” με την συμπεριφορά σου τον βιαστή σου.

Ένας ακόμα μύθος ο οποίος ξεκίνησε εκείνη την εποχή ήταν πόσο αντίσταση έπρεπε να φέρει το θύμα απέναντι στον βιαστή του. Αν δεν ήθελες να βιαστείς έπρεπε να παλέψεις με το βιαστή σου, να ουρλιάξεις, να εκλιπαρήσεις και να κλάψεις μπροστά του… Αν δεν τα έκανε όλα αυτά τότε μάλλον ήθελες να βιαστείς, με βάση τη λογική των νόμων περί βιασμού των Χετταίων το 1.500 π.Χ.

Μια γυναίκα που βιαζόταν σε αγροτική περιοχή αραιοκατοικημένη ήταν ευκολότερο να αποδείξει τον βιασμό της. Όσο και να είχε αντισταθεί κανείς δεν θα μπορούσε να την ακούσει και να την βοηθήσει. Μια γυναίκα που βιαζόταν όμως στην πόλη ή μέσα στο σπίτι της, πιθανώς ήταν ένοχη αφού αν είχε αντισταθεί αρκετά κάποιος θα την είχε ακούσει και σώσει.

Μέχρι και σήμερα ο μύθος αυτός της ”αντίστασης” και της συναίνεσης γίνεται η κύρια κατηγορία απέναντι στις βιασμένες γυναίκες… ”Αν είχες αντισταθεί αρκετά… Αν τον είχες κλωτσήσει… Ή φωνάξει αρκετά δυνατά ώστε να σε ακούσει κάποιος, τώρα μπορεί αν μην ήσουν βιασμένη…” ή ”Αφού δεν αντιστάθηκες αρκετά πάει να πει ότι σ’ άρεσε ..”

Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κατάσταση φόβου. Εύκολα κάποιος εκ του ασφαλούς μπορεί να πει ό,τι θέλει, αλλά κανείς δεν μπορεί αν ο/η ίδιος/ίδια βρεθεί σε παρόμοια θέση να ξέρει πώς θα αντιδράσει απέναντι σε αυτήν.