Κόλαφος ο Αιμίλιος Χειλάκης: «Έχουμε πρόβλημα αν ακόμα μιλάμε για το εάν η ομοφυλοφιλία είναι υγεία ή όχι» (video)
«Οι συνθήκες για να υιοθετήσουμε πριν 10 χρόνια ήταν αποτρεπτικές, ένιωθα κάποια στιγμή λες και μου δίνουν αμάξι»
Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε ο Αιμίλιος Χειλάκης στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα», όπου βρέθηκε καλεσμένος.
Ανάμεσα σε όσα είπε, αναφέρθηκε στο νομοσχέδιο που αφορά τον γάμο και την τεκνοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια, λέγοντας:
«Πρέπει να μιλήσουν για αυτό οι ειδικοί. Η υιοθεσία ή τεκνοθεσία δεν έχει να κάνει με τη δική σου ζωή αλλά με του παιδιού. Δεν πρέπει να γίνει της μόδας και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με τα ομόφυλα αλλά και τα ετερόφυλα ζευγάρια. Θα πρέπει να είσαι συνεπής στο ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη κάποιου άλλου. Εάν είναι του ίδιου φίλου δεν έχω κανένα πρόβλημα. Πόσα παιδιά μένουν στα ιδρύματα, γιατί δε δίνονται σε υιοθεσία; Τώρα, αν ακόμα μιλάμε για το εάν η ομοφυλοφιλία είναι υγεία ή όχι, τότε έχουμε πρόβλημα».
Μάλιστα, ο ίδιος με τη σύζυγό του, Αθηνά Μαξίμου, είχαν προσπαθήσει προ δεκαετίας να υιοθετήσουν παιδί, κάτι που δεν κατάφεραν.
«Πριν από 10 χρόνια που κάναμε κινήσεις για να υιοθετήσουμε παιδί ήταν αποτρεπτικές για εμάς. Δεν μπορέσαμε να αντέξουμε το βάρος. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Πριν 10 χρόνια μας έλεγαν πως εάν θέλουμε ένα παιδάκι που έχει πρόβλημα τότε μπορούμε να πάρουμε αμέσως, αλλά εάν θέλουμε ένα υγιές παιδί θα το πάρουμε σε 5-6 χρόνια. Ένιωθα κάποια στιγμή λες και μου δίνουν αμάξι, και εάν είναι μεταχειρισμένο θα είναι πιο εύκολο να το πάρω.
Δείτε επίσης: Αιμίλιος Χειλάκης για τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών: «Η αγάπη είναι η μόνη υγεία σε μια οικογένεια» (video)
Οι αρμόδιοι φορείς μας έλεγαν ‘’λυπάμαι αλλά έτσι είναι τα πράγματα’’. Σκέψου δύο ανθρώπους να πηγαίνουν σε ένα ίδρυμα, να τους συμβεί κάτι με αυτό το παιδί και να μην μπορέσουν ποτέ να το υιοθετήσουν», είπε και πρόσθεσε:
«Εμείς κάποια στιγμή σταματήσαμε να το σκεφτόμαστε και πολύ ώριμα είπαμε να γίνουμε τα παιδιά που δεν κάναμε, δεν πειράζει. Φερθήκαμε ο ένας στον άλλον με την αγάπη που θα δίναμε σε ένα παιδί. Τώρα πια νομίζω πως δε μας λείπει το παιδί, δεν είναι το θέμα της ζωής μας.
Γνωρίζουμε πια τι είναι το πένθος της απώλειας. Ο πρώτος άνθρωπος που με πήρε όταν μπήκε νοσοκομείο ο πατέρας μου ήταν η Αθηνά. Αυτή την φροντίδα δεν μπορείς να τη βρεις εάν δεν έχεις παραδοθεί ο ίδιος».