Λίγο πριν το τέλος του Νίκου Κούρκουλου: «Τρώγαμε με τη Μαριάννα Λάτση στο σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου και…»

Λίγο πριν το τέλος ο Νίκος Κούρκουλος είχε δώσει μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Θανάση Λάλα και ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής για τη σχέση του με τη Μαριάννα Λάτση. Το άγνωστο περιστατικό στο σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου που περιέγραψε. Με την ευκαιρία, αυτή ήταν η πρώτη του σύζυγος.

– Από την ώρα που μπήκα στο σπίτι αυτό εδώ δεν σας κρύβω ότι μια ερώτηση στροβιλίζεται στο μυαλό μου: Πώς αφήνετε αυτή την άνεση και τρέχετε πρωί πρωί στην Αγίου Κωνσταντίνου να κάνετε τον διευθυντή του Εθνικού;

Τώρα θα νομίσεις ότι σου κάνω πλάκα, αλλά ποτέ δεν με εντυπωσίασε αυτό το πράγμα εδώ.

­- Εγώ δεν σας κάνω πλάκα… Ειλικρινά δεν σας πιστεύω… (γέλια)

Πρόσεχε… Όχι ότι δεν μου αρέσει η άνεση, αλλά ποτέ δεν είχα ονειρευτεί να ζω σε ένα τέτοιο σπίτι, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον… Ούτε τώρα που έτυχε να ζω έτσι με απασχολεί το μέλλον… Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει τίποτε στη ζωή μου αν δεν έχω όλα αυτά που έχω τώρα. Για να νιώσει κανείς ότι κάτι έχασε στη ζωή πρέπει να χάσει ό,τι κέρδισε μόνος του… Μόνο τότε νιώθει χαμένος.

Εγώ δεν θα ήθελα να χάσω τίποτε από αυτά που έχω κερδίσει μόνος μου με τη δουλειά μου… Αυτή είναι η μόνη μας περιουσία. Βέβαια το κάθε αντικείμενο που υπάρχει μέσα σ’ αυτό το σπίτι το αγαπάω, γιατί το 99,9% το φτιάξαμε μαζί με τη Μαριάννα. Τα αγοράσαμε όλα ένα ένα σε ταξίδια που κάναμε μαζί. Δεν τα πήρε κάποιος ντεκορατέρ και ήρθε και τα έστησε εδώ μέσα, όχι. Ενα ένα κομμάτι που βλέπετε έχει ψαχτεί πολύ για να το αγοράσουμε. Εκτός από αυτά τα δύο τραπέζια όπου παίζουμε μπιρίμπα τα οποία τα έχω διαλέξει μόνος μου. (γέλια)

­- Να σας πω κάτι που θα λένε από μέσα τους οι αναγνώστες τώρα; «Καλά, Κούρκουλε… θεωρίες λες… Την δόξα πολλοί εμίσησαν, τον πλούτο ουδείς» (γέλια). Αλήθεια, υπάρχει κάτι που θα σας έλειπε από αυτόν τον τρόπο ζωής αν σήμερα αναγκαζόσασταν να αλλάξετε ζωή;

Ο άνθρωπος Μαριάννα και ίσως ορισμένα από αυτά τα πράγματα, τα οποία, όπως σας είπα, έχουν μια άμεση σχέση με την κοινή μας ζωή με τη Μαριάννα.

– Τώρα, όταν βλέπετε τον εαυτό σας σε εκείνες τις παλιές ελληνικές ταινίες, δεν σας φαίνεται όμορφος;

Κατ’ αρχάς τώρα βλέπω, όταν τις βλέπω, αυτές τις ταινίες εντελώς αποστασιοποιημένα. Εβλεπα προχθές το μεσημέρι τον εαυτό μου σε μια από αυτές και γύρισα και είπα στη Μαριάννα: «Κοίταξέ τον…». Δεν είπα «Κοίταξέ με». Τώρα, που κάνω εντελώς άλλο πράγμα από αυτό που έκανα τότε, καταλαβαίνω τι ήταν αυτό που συγκινούσε από εκείνο το νεαρό αγόρι τον κόσμο. Εκείνος ο νεαρός είχε πολλά πράγματα. Δηλαδή είχε κάτι στη φάτσα του… Δεν ξέρω τι αλλά κάτι που τώρα το βλέπω, τότε δεν έβλεπα τίποτε.

– Βέβαια το ερώτημα είναι: «Είστε ο κύριος της κυρίας» ή η κυρία Λάτση είναι «η κυρία του κυρίου»;

Κοιτάξτε, ό,τι και αν πω εγώ, αυτό το ερώτημα θα αιωρείται. Από τη στιγμή που το θέτετε ως ερώτημα, ότι και αν πω εγώ το ερώτημα θα υπάρχει. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να το καταλάβετε: Το Εθνικό Θέατρο είχε τριάντα χρόνια να βγει στο εξωτερικό.

Ενα βράδυ τρώμε με τη Μαριάννα στο σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι ο Ανδρέας και 3-4 υπουργοί μαζί ­ δεν έχει σημασία ποιοι ήταν, αν και θα μπορούσα και να τους αναφέρω. Συζητάμε για τα Βαλκάνια, για το πρόβλημα των Βαλκανίων. Λένε ότι τώρα που άνοιξε ο δρόμος πρέπει να, να, να, να… Και όπως τρώμε, λέω: «Κύριε Πρόεδρε, καλά είναι αυτά που λέτε, αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ρίξουμε τα τείχη και να περάσουμε πολύ πιο εύκολα στα γειτονικά κράτη». Μου λέει: «Τι εννοείς, Νίκο;».

Του λέω: «Πολιτισμός, τέχνη, θέατρο…». Οταν του το έλεγα αυτό ήμουν έτοιμος. Δεν λέω ποτέ κάτι αν δεν είμαι έτοιμος να το κάνω. Εχω έρθει σε επαφή με τη Βουλγαρία, με την Αμερική ­ γιατί είναι στόχοι αυτοί, δεν ήρθαν ξαφνικά. Το ότι παίξαμε, ας πούμε, στην Τουρκία και 2.500 Τούρκοι άκουγαν «Μήδεια» και χειροκροτούσαν όρθιοι επί 20 λεπτά ­ και αυτά μπορούν να τα πουν οι ηθοποιοί γιατί αυτοί τα έζησαν περισσότερο από μένα ­ είναι γεγονός.

Μου λέει λοιπόν ο Παπανδρέου: «Τι εννοείς;». Λέω: «Υπάρχει το αρχαίο θέατρο της Φιλιππούπολης, όπου δεν έχει ποτέ παίξει ελληνικός θίασος, ελληνική φωνή δεν έχει ακουστεί. Οι Βούλγαροι κάνουν φεστιβάλ κάθε χρόνο στο αρχαίο θέατρο της Φιλιππούπολης. Προτείνω να στείλουμε μια τραγωδία και μια κωμωδία να παιχτούν εκεί».

Συνεχίζει να τρώει ο Παπανδρέου χωρίς να μιλάει. Σε λίγο μου λέει: «Και λοιπόν;». Του λέω: «Εγώ έχω έρθει σε επαφή με τη Βουλγαρία και με την πρεσβεία μας εκεί. Ηδη ετοιμάζουμε μια τραγωδία και μια κωμωδία για το καλοκαίρι». Παύση. «Και σε τι μεταφράζεται αυτό, Νίκο;» μου λέει. Λέω: «Γύρω στα 35 εκατομμύρια, κύριε Πρόεδρε. Είναι γύρω στους 80 ανθρώπους, μεταφορικά, αεροπλάνα και τα εκτός έδρας και… περνάμε τον πολιτισμό μας στο εξωτερικό». «Αύριο να έχει τελειώσει το θέμα» είπε στους υπουργούς γύρω. Και έτσι τελείωσε.