Αποκάλυψη Γιώργου Μαρίνου: «Αν μπορούσα να ξαναζήσω ως straight…»
Τι εξομολογήθηκε;
Το 2006 ο Γιώργος Μαρίνος είχε λάβει μέρος στο πρότζεκτ της LIFO «Οι Αθηναίοι». Τη συνέντευξη είχε πάρει ο τότε διευθυντής σύνταξης της LIFO, Νίκος Ράλλης, ο οποίος θα πέθαινε λίγα χρόνια μετά, στα 41 χρόνια του, από σπάνιο αυτοάνοσο. Η συνέντευξη ψηφιοποιείται σήμερα για πρώτη φορά, και έχει ενδιαφέρον για δύο κυρίως σημεία: την αναφορά του στην διαλυμένη παιδική του ηλικία, και στην επίγνωση που είχε ότι σε μια εποχή που οι ομοφυλόφιλοι ήταν κάτι γραφικό ή ξεφτιλισμένο, αυτός μόνος, με πρωτοφανή τόλμη διεκδίκησε όσα η LGBTQI+ κοινότητα θα έκανε αγωνιστική ατζέντα της, δεκαετίες αργότερα. Παράλληλα, ποιος τον χαρακτήρισε «περίεργο» και «δύσκολο» άνθρωπο.
Σήμερα έχω μάθει να χαίρομαι την αγάπη και την εκτίμηση του κοινού. Παλιά ήμουν θύμα της ανασφάλειάς μου. Θέλω να πω, την καριέρα μου την έχω κάνει, δεν διεκδικώ πλέον κάτι. Την υγεία μου, ίσως. Εννοώ, όταν δουλεύω είμαι καλά, όταν δεν δουλεύω υπάρχει πρόβλημα. Και λέω «πρόβλημα» επειδή είναι αδύνατον να δουλεύω για πολλά χρόνια ακόμα. Είναι ψυχολογική η ανάγκη μου να δουλέψω, δεν είναι οικονομική. Αλλιώς, τρελαίνομαι.
Ο έρωτας δεν υπάρχει στη ζωή μου πια. Σε καμία απολύτως μορφή. Γιατί κατάλαβα όλο το παιχνίδι που έπαιζα στον εαυτό μου, όλη την ψευδαίσθηση, όλο αυτό το πράγμα που δημιουργούσα – που είναι όμως πολύ γοητευτικό, και ειδικά για τους άλλους, που δεν το περιμένουν.
Τα δραματοποιούσα λίγο τα πράγματα. Δεν είχα και ένα μοντέλο, ότι θα συζήσω με κάποιον άνθρωπο, ας πούμε. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο, ακόμα και με τους καλύτερούς μου φίλους. Ποτέ δεν κατάλαβα την πηγή όλου αυτού του δράματος, του παραμυθιού. Προφανώς στο βάθος ήμουν μάλλον συναισθηματικός τύπος, μα τότε δεν το πίστευα. Από τη στιγμή που μου τελείωσε το συναίσθημα μου τελείωσε και η ερωτική ζωή. Μεγάλωσα πάρα πολύ μόνος μου, χωρίς οικογένεια… Έκτορας Μαλώ… (γελάει) Δεν είχα μία μητριά, είχα δύο. Παιδική ηλικία χάλια.