«Βυθισμένος» στην φτώχεια ο Σπύρος Παπαδόπουλος: Η ανατριχιαστική αποκάλυψη

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σήμερα είναι ένας εξαιρετικά επιτυχημένος ηθοποιός και παρουσιαστής, εμφανίζοντας τώρα και μια νέα παράσταση, αλλά στο παρελθόν πέρασε δύσκολα, έχοντας μεγαλώσει σε μια φτωχή πλην ανθρώπινη γειτονιά στην Κοκκινιά.

Μεγάλωσε στην Παλιά Κοκκινιά και είναι Ολυμπιακός. «Άρρωστος Ολυμπιακός» όπως αναφέρει ο ίδιος στο News247.gr, μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια. «Μου άρεσε το πώς ήταν παλιά οι άνθρωποι και η κοινωνία. Η απλότητα, αυτό που ζούσα εγώ. Βλέπεις τότε δεν είχα ιδέα για τα πολιτικά. Αλλά το ότι ήταν όλα τα σπίτια ανοιχτά και δε χρειαζόταν να χτυπήσεις για να μπεις, ήταν μαγικό. Τα αυτοσχέδια γλέντια που στήνονταν από το τίποτα, με το να φέρνει μόνο ο καθένας το φαγητό του. Αυτά όλα δεν μπορείς να τα ξεχάσεις. Ήταν ρε παιδί μου πολύ… ανθρωπίλα».

Τα παιδικά χρόνια στην Κοκκινιά

«Στη γειτονιά ακούγαμε λαϊκά και ρεμπέτικα. Εμείς δεν είχαμε ραδιόφωνο ή πικάπ, αλλά και εσύ να μην να μην έβαζες μουσική, άκουγες από τους άλλους. Πρώτο τραγούδι που σιγοψιθύρισα και μου είχε κάνει εντύπωση ήταν το “Φτωχολογιά” με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Σαν παιδιά παίζαμε στις αλάνες και στους δρόμους. Σπάνια βλέπαμε αυτοκίνητο. Κι όταν πέρναγε ήταν γεγονός. Θυμάμαι είχε εμφανιστεί στη γειτονιά μία Citroen που ήταν σαν βάτραχος και είχαμε μείνει όλοι άφωνοι, γιατί κάποιος μας είχε πει πως ανεβοκατεβαίνει. Την κοιτούσαμε λες και ήταν διαστημόπλοιο. Τα παιχνίδια μας αυτοσχέδια, σπαθιά και τουφέκια από ξύλα και καλάμια, στο ποδοσφαιράκι βάζαμε αντί για παίχτες πρόκες και σπρώχναμε ένα βόλο ανάμεσά τους. Παίζαμε πολύ με φυσικά υλικά, εμένα μου άρεσε πολύ να παίζω με τη λάσπη, να χτίζω διάφορα. Δεν είχε κανείς μας παιχνίδια. Στη γειτονιά μας ο πιο πλούσιος δεν είχε να φάει… Ήμασταν όλοι το ίδιο. Φτώχεια, τρώγαμε δύο φορές τον χρόνο κρέας, αλλά χωρίς κλάψες και στενοχώριες. Νομίζαμε πως όλος ο κόσμος ζει έτσι.

Ακόμη και το μεροκάματο για τους γονείς μου ήταν δύσκολο. Η μητέρα μου δούλευε σε σπίτια όποτε έβρισκε, ο πατέρας μου ήταν αριστερός και λόγω κοινωνικών φρονημάτων δεν έβρισκε εύκολα δουλειά. Πιο πολύ από το να δουλεύει, τον θυμάμαι να ψάχνει για δουλειά. Μία φορά είχε κάνει το Κοκκινιά-Κυψέλη με τα πόδια και γύρισε κατάκοπος και λέει “τίποτα”. Αυτό το “τίποτα” που έλεγε το θυμάμαι έντονα».