Δεν παραιτήθηκε ο μικρός Γιώργος: Βγήκε νικητής μετά από 3 χρόνια σκληρής μάχης με τον καρκίνο

Ο μικρός Γιώργος δεν παραιτήθηκε ποτέ και βγήκε νικητής μετά από 3 χρόνια σκληρής μάχης με τον καρκίνο. 

Ο ίδιος αποχαιρέτησε την Παιδογκολογική Μονάδα, ύστερα από μια μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο που ξεκίνησε το 2018. Από την πρώτη μέρα το αγόρι πόνεσε, δάκρυσε, πάλεψε, αλλά στο τέλος βγήκε νικητής.

Την ημέρα του εξιτηρίου φόρεσε ένα t-shirt με ένα δυνατό μήνυμα. Την ίδια στιγμή και η καρκινοπαθής Ραφαέλα Πιτσικάλη γυρίζει σπίτι της. 

Η φανέλα έγραφε:

«Δεν παραιτήθηκα, άντεξα!
Δάκρυσα!
Πόνεσα!
Αλλά σε νίκησα άτιμε καρκίνε.
Μια νέα αρχή, μια νέα ζωή.
2018-20121».

Ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Γονέων και Φίλων Παιδογκολογικής Μονάδας έστειλε το δικό του μήνυμα στο παιδί και στην οικογένειά του.

«Μπράβο σου, Γιώργο!!! Πόνεσες, δάκρυσες αλλά δεν παραιτήθηκες και ΑΝΤΕΞΕΣ και ΝΙΚΗΣΕΣ!!! Είσαι ένας μαχητής που μας γεμίζεις δύναμη και κουράγιο! Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στην οικογένεια του Γιώργου αλλά και στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Παιδογκολογικής Μονάδας για την φροντίδα και την αγάπη τους!».

«Πήγαινα στο νοσοκομείο κι έβλεπα κρεβάτια που άδειαζαν»: Συγκινεί η μητέρα του Μιχάλη που πάλεψε γενναία με τη λευχαιμία

Συγκινεί η μητέρα του Μιχάλη που πάλεψε γενναία με τη λευχαιμία. «Πήγαινα στο νοσοκομείο κι έβλεπα κρεβάτια που άδειαζαν» αναφέρει χαρακτηριστικά στην εξομολόγησή της.

Την παρακάτω ιστορία, βρήκαμε στο Singleparent.gr όπου είχε δημοσιευθεί με άδεια του συντάκτη του από την ομάδα Antivirus στο facebook.

Δείτε με την ευκαιρία: «Τσακίζει» κόκαλα ο πατέρας του μικρού Λουκά: «Κλαίω και πονάω… ο καρκίνος επέστρεψε για 3η φορά»

«Οκτώβριος 2001. Ο γιος μου, 2,5 ετών τότε.

Είχε μια εβδομάδα δέκατα. Ξυπνούσε στις 9, έπαιζε ως τις 11-12 Και κοιμόταν παλι μέχρι το απόγευμα. Ο καιρός καλός καλοκαίρι σχεδόν. Μια μέρα μελανιαζουν τα χείλη του. Η μάνα μου που τα ψάχνει όλα, μου λέει κάτι δεν μου αρέσει να πάμε νοσοκομείο. Είχαμε ήδη πάει και μας είπαν ίωση. Πάμε πάλι παίδων Πεντέλης. Όλη νύχτα να μπαινοβγαίνουν οι γιατροί, να του παίρνουν αίμα και ξανά και ξανά. Το πρωί μας ανακοινώνουν το νέο. ΟΛΛ. Οξεία λεμφοβλαστικη λευχαιμία. Μας στέλνουν στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού για μυελόγραμμα, επιβεβαίωση δηλαδή. Εκεί περιμένοντας το αποτέλεσμα έβλεπα παιδάκια χωρίς μαλλιά και γονείς να με κοιτάζουν με θλίψη. Έλεγα της γυναίκας μου, λάθος κάνουν αποκλείεται. Σε εμάς έτυχε?

Και βγαίνει η γιατρός και μας λέει είναι λευχαιμία δυστυχώς, αρχίζει ένας αγώνας για εσάς. Το κλάμα δεν περιγράφεται, ο κόσμος μας γκρεμίστηκε. Μόλις είχα χάσει τον πατέρα μου 58 ετών και ήταν μεγάλο σοκ. Και αρχίσαμε αγώνα. Αρχικά κορτιζόνη, μετά χημειοθεραπείες, του έπεσαν τα μαλλιά, και μετά συντήρηση 2 χρονια με χάπια. Κάθε εβδομάδα εξετάσεις. Κάθε εβδομάδα αγωνία για τα αποτελέσματα. Πήγαινα στο νοσοκομείο κι έβλεπα κρεββάτι άδεια. Που είναι αυτό? Πέθανε μου έλεγε η σύζυγος. Την άλλη μέρα άλλο άδειο κρεββάτι…
Ο Θεός όμως αποφάσισε να μην μας τον πάρει και αυτόν τον Μιχάλη όπως τον πατέρα μου.

Όταν κάναμε το τελευταίο πλακάκι (έτσι λέγεται, βάζουν μυελό των οστών μέσα σε δύο μικρά τζαμάκια) βγήκαν και μας ειπαν: τελείωσε. Δεν υπάρχει πια λευχαιμία. Το είχαμε διαγνώσει νωρίς, χάρη στη μάνα μου. Αυτό μας έσωσε, μας είπαν μια εβδομάδα πριν ίσως να μην το βρίσκαμε.

Έκτοτε είμαι μέλος της “Φλογας” και δότης μυελού των οστών και αίματος στο Παίδων.

Εδώ ο γιος μου με ένα γεράκι που βρήκαμε στο Αιτωλικό πρόπερσι το Πάσχα»