Η δεύτερη αρχή της Νικόλ – Από τον Δημήτρη Δανίκα
Η Νικόλ Κίντµαν στην πεντάδα καλύτερου γυναικείου ρόλου; Ναι. Από φιλευσπλαχνία. Οι κυνικοί Αµερικανοί την είχαν χαρακτηρίσει «Top australian imports», από τα καλύτερα εισαγόµενα της Αυστραλίας. Οπως ακριβώς τα κρέατα πρώτης διαλογής. Της έδωσαν κι ένα Οσκαρ για τις «Ωρες» και µετά την εγκατέλειψαν σε ελεύθερη πτώση. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια µέχρι από κάποιο σοβαρό ρόλο να γραπωθεί!
Η µοιραία κατάληξη κάθε ωραίας ξανθιάς που είναι ικανή ν’ ανοίγει το στόµα της και ναλέει τα λόγια της σωστά. Ετσι στην αρχή µε την εµφάνισή της επικράτησε πανικός. Στα είκοσι η ανακάλυψη. Στα τριάντα _ µε το Οσκαρ _ η αποθέωση. Και στη συνέχεια η περιφρόνηση. Ενα αστέρι πέφτει πέφτει από τον ουρανό του Χόλιγουντ. Και τώρα; Τελειωµένη η Νικόλ, ζήτω η επόµενη Νικόλ. Μάτσο οι καλλίγραµµες ξανθές που είναι ικανές ν’ ανοίγουν το στόµα τους καινα λένε σωστάτα λόγια τους. Παράδειγµα; Προβλέπω την ίδια κατάληξη και για τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Μόνο µια Μέριλ Στριπ έχει κάποιες πιθανότητες να ξεφύγει απ’ αυτήν την µοιραία διαδροµή. Αν και εξήνταδύο, εξακολουθεί να πορεύεταιµε τη δική της λογική. Γιατί, πρώτον, δεν το έπαιξε όµορφη εποµένως δεν τρελάθηκε κοιτώντας τον καθρέφτη της. Οπως ηΝικόλ. Γιατί, δεύτερον, απέφυγε να σκοντάψει πάνω σε κάποιον αρσενικό µαλάκα, όπως η Νικόλ µε τον Τοµ Κρουζ. Και γιατί _ τρίτο και καλύτερο _ διάλεγε, δεν τη διάλεγαν. Οπως δεν φρόντισε η Νικόλ ώστε στοιχειωδώς να προστατεύσει τον εαυτό της. Τουτέστιν αφθονία ταλέντων στον πλανήτη Χόλιγουντ.
Ελάχιστα όµως µε νιονιό!
Εκεί λοιπόν που άπαντες την ξεπουπούλιαζαν και την ψυχούλατης µάλαζαν, πέφτει πάνω στονΤζον Κάµερον Μίτσελ. Who is Mitchell? Ενας περίεργος τύπος που ταυτοχρόνως παίζει σε ταινίες, γράφει κανά βιβλίο και ενίοτε, όποτε βρίσκει µερικές πενταροδεκάρες, σκηνοθετεί καµιά ταινία της προκοπής. Ας πούµε είναι η σεναριακή και σκηνοθετική υπογραφή πίσω από το περιθωριακό, βρώµικο και αιρετικό µιούζικαλ (τύπου µιούζικαλ) «Hedwig and the Angry Inch» (2001). Τα ‘γραφα τότε αλλά εσείς στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.
Μια ακραία ιστορία µ’ έναν τρανσέξουαλ τραγουδιστή που τον έπαιζε ο ίδιος ο Μίτσελ. Πριν λοιπόν από έναν χρόνο, αναλαµβάνει τη σκηνοθεσία µιας οικογενειακής ιστορίας απώλειας, αλλά µε ήπιους δραµατικούς τόνους που το λένε «Rabbit Hole». Ας πούµε «λαγούµι» (εκεί που κρύβεται ο λαγός). Οιέλληνες διανοµείς τού φορέσανε τον τίτλο «Απώλεια» και ο πρώτοςρόλος ανατέθηκε προς διεκπεραίωση στη Νικόλ Κίντµαν. Με παρτενέρ τον Ααρον Εκχαρτ (ο σύζυγος στην ιστορία) και µε την Νταιάν Ουίστ στον ρόλο της µάνας. Μικροµεσαία παραγωγή, προς το «µικρό» παρά στο µεσαίο. Μην απορείτε. Τα µεγάλα ονόµατα του Χόλιγουντ, έτσι και πέσουν σε κάποιο σενάριο που τους επιτρέπει να «ξεδιπλώσουν το δραµατικό τους φορτίο» και φυσικά µε εγγύηση µια καλή σκηνοθετική υπογραφή, τρέχουν σαν τρελοί. Ετσι για ναξεχαρµανιάσουν, στερηµένοι από ιστορίες µε blood, sweat and tears. Αίµα, ιδρώτας, δάκρυα. Κάπως έτσι έτρεξε και η Νικόλ.
Το «θέµα» της απώλειας κάποιου στενού συγγενικού προσώπου (συνήθως αγαπηµένου ή παιδιού) πορεύεται µε την «οικογένεια». Και η «οικογένεια» όπως και η φαντασίωση πορεύονται µε τις περιόδους µεγάλων οικονοµικών και κοινωνικών κρίσεων. Αφού βαλλόµεθα παντοιοτρόπως και πανταχόθεν, τότε µοναδική προστασία το κουκούλι τηςοικογενειακής εστίας. Στην άλλη περίπτωση, της φαντασίωσης, βρισκόµαστε περικυκλωµένοι από ζόµπι, βρικόλακες και λυκανθρώπους. Κάπως έτσι. Απ’ όλες τις ιστορίες «απώλειας» που έχω δει µέχρι σήµερα, εκτιµώ ότι καλύτερη όλων είναι «Το δωµάτιο του γιου µου» (Lastanza del figlio) του Νάνι Μορέτι µε το οποίο κέρδισε Χρυσό Φοίνικα Καννών το 2001. Τέλος πάντων. Εποµένως αφού µια τέτοια ιστορία είναι από τη συχνή χρήση εξαντληµένη, το µοναδικό πράγµα που µπορεί να την ξεχωρίσει είναι η σκηνοθετική διαχείριση και οι ερµηνείες. Μόνο αυτό. Εδώ λοιπόν, ο Μίτσελ καταφέρνει να σώσει την οµάδα από βέβαιη πανωλεθρία. Για έναν απλό λόγο. Αποφεύγει το µελόδραµα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προς τιµήν τουαυτό, καταφεύγει στα ηµιτόνια. Με απλά λόγια διαχειρίζεται την απώλεια σαν ένα καθηµερινό περιστατικό που συµβαίνει ή µπορεί να συµβεί στον καθένα. Σωστό. Ετσι και στην ιστορία. Η Νικόλ (και φυσικά ο Εκχαρτ) έχουν χάσει το τετράχρονο παιδί τους από ένα αναπόφευκτο αυτοκινητικό δυστύχηµα. Το παιδί έτρεχεπίσω από τον σκύλο και στη διασταύρωση εµφανίζεται το µοιραίο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν. Οµως εκτός από την απώλεια του µικρού παιδιού αιωρείται και το φάντασµα της απώλειας (από ναρκωτικά) του µεγάλου αδελφού της Νικόλ. Ολοι έχουµε στα σπίτια µας τους σκελετούς µας. Κουβαλάµε τον πόνο µας. Στην αρχή είναι ανυπόφορος. Υστερα µεταµορφώνεται. Στη συνέχεια ελαφραίνει. Οµως διαρκώς παραµένει.
Το δεύτερο πλεονέκτηµατου Μίτσελ είναι η άρνησήτου στη θρησκείακαι τη µεταφυσική. «Ο θεόςείναι τέρας», λέει η µητέρα. Το τρίτο,η συµφιλίωση µε τον «δολοφόνο»του τετράχρονου παιδιού. Τοµίσος, ο χειρότερος εχθρός στην ψυχή του καθενός. Το τέταρτο, ο χαρακτήραςτης Μπέκα (Νικόλ Κίντµαν). Φιλελεύθερη, προοδευτική, ευαίσθητη, διακριτική, χαµηλόφωνη. Ολα µα όλα αρχίζουν απ’ αυτή και τελειώνουν σ’ αυτή. Η µάνα δεµένη µε το παιδί. Η µάνα η γέννα. Η µάνα ο πόνος. Η µάνα ησυµφιλίωση. Η µάνα η λύτρωση. Η Νικόλ Κίντµαν διαχειρίζεται τον ρόλο της µε τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες αρετές του χαρακτήρα που υποδύεται. Μια νόστιµη, έξυπνη, διακριτική ύπαρξη. Που δεν κρύβει τα χρόνια της, δεν πάσχει από νεύρωση, δεν παριστάνει την όµορφη και δεν καταφεύγει σε εκρήξεις υστερίας. Πολύ σωστά. Μια ιστορία γένους θηλυκού. Μια στο βάθος διδακτική ιστορία για τηναπώλεια του παιδιού. Μακάρι _ το εύχοµαι από καρδιάς _ αυτή η «απώλεια» να είναι το εφαλτήριο της Νικόλ και η αρχή µιας δεύτερης καριέρας χωρίς µαταιοδοξία και χολιγουντιανή αφασία!
Πηγή: www.tanea.gr