ΣΥΝΑΥΛΙΑ DEPECHE MODE: “Κάτι που εύκολα ξεχνάς το επόμενο πρωί”!

Έχει πάει κανείς σε club της παραλιακής;

Όχι;

Εγώ ναι, πολλές φορές. Εκεί γύρω μεγάλωσα. Υπήρχε μια στιγμή σε κάθε βραδιά που ο DJ έβαζε Μαντόνα, ή Kylie Minogue, ή Ace Of Base, και η άσχημη γκόμενα που υπήρχε σε κάθε reserve τραπέζι και μέχρι εκείνη τη στιγμή σκεφτόταν «δεν θα με γ…σει κανείς και απόψε δεν θα με γ..σει κανείς και απόψε» πεταγόταν πάνω, έτρεχε προς την πίστα τραβόντας μια φίλη ή κάποιον άτυχο φίλο μαζί της και χόρευε σαν το πιο θλιβερό πράγμα που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ενώ από μέσα της σκεφτόταν «ίσως τώρα με γ…σει κάποιος ίσως τώρα με γ…σει κάποιος».

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν οι Depeche Mode έπαιξαν το Enjoy The Silence. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Πέρα από την ταλαιπωρία για να μπεις στο χώρο, το Terra Vibe μου αρέσει κάθε φορά και περισσότερο. Εκπληκτικές εγκαταστάσεις, εύκολη πρόσβαση στα ταμεία, τα μπαρ και τις τουαλέτες (μηδαμινός χρόνος αναμονής παρά τις 20+ χιλιάδες κόσμου). Καταφέραμε να μπούμε στις 9, και πάνω που πίναμε την πρώτη μπύρα και αναρωτιόμασταν αν θα φάμε στη μάπα ένα ή δύο support, τα φώτα σβήνουν και χωρίς κανείς να το καταλάβει (δεν υπήρξαν φωνές ή χειροκρότημα) οι Depeche Mode ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν τη συναυλία με το Welcome To My World.

Το setlist έμοιαζε ίδιο με εκείνο στο Tel Aviv πριν λίγες ημέρες, ακολούθησαν δηλαδή τα τραγούδια Angel, Walking In My Shoes και Precious, και μέχρι εκείνη τη στιγμή ο κόσμος συνέχιζε να μπαίνει στο Terra Vibe. Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν της μπάντας αλλά νομίζω τα τραγούδια που ακούστηκαν μετά ήταν τα Black Celebration, Policy Of Truth, Should Be Higher, οπότε και ο Gahan έφυγε από τη σκηνή αφήνοντας τον Martin Gore να τραγουδήσει το Higher Love και When The Body Speaks. Ακολούθησε η επιβεβλημένη κοιλιά της συναυλίας, όπου έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πως κάτι τύποι σαν τον Gahan που έχουν πεθάνει δύο φορές από overdose μπορούν και είναι έτσι αδύνατοι και ωραίοι με τα πλούσια μαλλιά τους και τις cool χορευτικές φιγούρες τους, και εμείς που τρώμε κάθε μέρα goji berries και ιπποφαές και βιολογικές ντομάτες από την Κρήτη είμαστε κάτι κουρέλια που δεν μπορούμε να σηκωθούμε από το κρεββάτι και μας πιάνει διάρροια αν φάμε ένα μέτριο σουβλάκι ή αν πιούμε πάνω από τέσσερις μπύρες ένα Σάββατο βράδυ.

Επανήλθα στο χωροχρόνο με το A Question Of Time, και συζητούσα με τον αδερφό μου για το πόσο αδιάφορο ήταν το κοινό. Ακόμα και μπροστά στη σκηνή σαν κανένας να μην χόρευε / τραγουδούσε / φώναζε. Κάπως ντροπιαστικό θέαμα. Είχε και η μπάντα το μερίδιο ευθύνης σε αυτό βέβαια, παρ ‘ότι 100% επαγγελματίες, έπαιζαν τα τραγούδια σαν studio εκτελέσεις, ο Gahan μίλησε ελάχιστα (κάτι σκόρπια Thank You και Let’s Go) και οι υπόλοιποι απλά έκαναν τη δουλειά τους στα τετραγωνικά σκηνής που τους αναλογούσαν.

Μόνο στο Enjoy The Silence και I Feel You υπήρξε μία κάποια κινητικότητα, αλλά όπως έγραψα και στο twitter, τα παιδιά με τα άσπρα μπλουζάκια που μάζευαν σκουπίδια από το γκαζόν φαινόταν πως διασκέδαζαν περισσότερο από το κοινό.

Περπατώντας προς το αυτοκίνητο σκεφτόμουν πως αυτή ίσως ήταν η χειρότερη συναυλία που έχω δει. Οι Depeche Mode έχουν καλά τραγούδια και έναν καλό performer, αλλά κάτι απροσδιόριστο δεν ήταν σωστό. Ίσως θα έπρεπε να παίζουν σε κλειστά venues των 3-4,000 ατόμων και να βάζουν το εισιτήριο 100 ευρώ. Ίσως θα έπρεπε στα live τους να τονίζουν περισσότερο το rock / gospel / blues στοιχείο τους και λιγότερο το ηλεκτρονικό. Ίσως θα έπρεπε να παίζουν 4 ώρες, και ολόκληρο το Songs Of Faith And Devotion.

Ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου και λίγο πριν καληνυχτιστούμε η Κατερίνα είπε «νιώθω σαν να μην ήρθα ποτέ σε αυτή τη συναυλία». Και νομίζω είχε δίκιο. Έγραψα αυτό το review το ίδιο βράδυ, γιατί το επόμενο πρωί δύσκολα θα θυμόμουν κάτι.

πηγή: www.crackhitler.com

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ