Τι λένε οι κριτικοί για το Γιο Γιο;

Ο Πιέρ Ετέξ διασκευάζει τους αγαπημένους του Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κίτον και κυρίως τον Ζακ Τατί, τον δάσκαλο και μέντορά του, διατηρώντας επιδέξια τα χαρακτηριστικά και των τριών σε μια ταινία που προβλήθηκε και διακρίθηκε στις Κάννες το 1965, και που ξεχωρίζει για το εντυπωσιακά στυλιζαρισμένο καδράρισμα και το άψογα φωτισμένο ασπρόμαυρο, καθώς και τη γνώση γύρω από τον κόσμο και το πνεύμα του τσίρκου.

Η πλοκή αναπτύσσεται κάπως αργά, και μερικές κωμικές σκηνές φαίνονται επιτηδευμένες. Σίγουρα, μια ταινία που, παρά τις επιδράσεις, διαθέτει προσωπικότητα και τεχνική, από έναν δημιουργό που καθυστερημένα έρχεται στο φως, λόγω νομικών κωλυμάτων με τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του. Ο Γιο Γιο δεν διαθέτει τη μεταδοτική αισιοδοξία του παθόντα Αλήτη ή τη μεταφυσική θλίψη του Κίτον, ή ακόμη την αέναη εκκεντρικότητα του Ιλό, αλλά το ότι δεν καθιερώθηκε είναι μάλλον θέμα συγκυρίας.

Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

Πηγή: www.lifo.gr

Και ερχόµαστε στη µοναδική σωστή και εντελώς αναπαλαιωµένη, µε σύγχρονες τεχνικές, επανακυκλοφορία του θρυλικού «Γιογιό» (YoYo) του Πιερ Ετέξ και του 1965. ∆ιαµάντι µινιµαλισµού ισοδύναµο µε τις καλύτερες στιγµές του Μπάστερ Κίτον. Το δηλώνω από την αρχή ώστε να προσέχει ο θεατής. Τρεις οι παραλλαγές για την επανακυκλοφορία µιας κλασικής ταινίας. Η πρώτη της αρπαχτής. Βρίσκω κάπου στα ράφια ρακένδυτη κόπια και ως πειρατής ορµάω και ό,τι αρπάξω από τον κακοπληροφορηµένο θεατή. Η δεύτερη, η µέτρια παραλλαγή. Παραγγέλνω φρέσκια κόπια, η οποία όµως δεν είναι επεξεργασµένη µε τις σύγχρονες τεχνικές. Αρα διώχνω από την αίθουσα τον νέο θεατή. Η τρίτη και η καλύτερη, όπως αυτή µε το «Γιογιό», είναι αναπαλαιωµένη (restored) από την αρχή. Τα συγχαρητήριά µου στο ελληνικό γραφείο διανοµής. Γιατί αυτή και µόνο αυτή σέβεται και την ιστορία της ταινίας και τον θεατή.  Ο Ετέξ λοιπόν (γεννηµένος το 1928) επιδίδεται σε ρεσιτάλ µι νιµαλισµού. Στο πρώτο ηµίωρο, ένας ζάπλουτος Γάλλος του 1925 µέσα στις δικές του Βερσαλλίες απολαµβάνει και του πουλιού το γάλα, βιώνοντας ταυτοχρόνως την πλήξη, τη θλίψη και την αφόρητη µοναξιά του, είναι αριστοτεχνικό. Στο δεύτερο µέρος, µετά την παγκόσµια οικονοµική καταστροφή του 1929, καταλήγει σε πτώχευση και περιφέρεται σε τροχόσπιτο µαζί µε τη γυναίκα του και το παιδί του, ολίγον γραφικό και ξεπερασµένο.  Οµως το τρίτο, µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, µε την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της οικονοµίας και πρωταγωνιστή τον γιο του, είναι τόσο χαοτικό ώστε να αποτυπώνει µε ελάχιστα λόγια τη µούρλια ενός κόσµου σαν τον σηµερινό. Χωρίς πάθος και αισθήµατα, όλα τα υλικά αγαθά καταλήγουν σε χάπια αντικαταθλιπτικά!

Από τον Δημήτρη Δανίκα

Πηγή: www.tanea.gr

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ, ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ