“Έτσι θα πάρει Champions League ο Ολυμπιακός”

Ήμουν, είμαι και θα είμαι Ολυμπιακός. Θυμάμαι τα χαμόγελα μετά από «ματσάρες» αλλά και τα κλάματα μετά από ντροπιαστικές ήττες. Καλά τότε πήγαινα σχολείο ήμουν και κάπως πιο ευσυγκίνητος…

Μπορεί να μην είμαι παλιά «καραβάνα» και να θυμάμαι τον Σιδέρη να παίζει με το τόπι ή τον Αναστόπουλο να αποκλείει τον Άγιαξ, αλλά ως ιστοριοδίφης έχω μελετήσει την αθλητική ιστορία με αποτέλεσμα να έχω γνώση χωρίς να έχω μνήμη. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως Ολυμπιακό σαν αυτόν της τελευταίας 4ετίας δεν έχω ξαναδεί.

Δεν μιλάω τόσο για το αγωνιστικό κομμάτι. Μπορεί πέρσι οι ερυθρόλευκοι να έκαναν πολύ καλά παιχνίδια, εντός και κυρίως εκτός Ελλάδος με αποτέλεσμα να απειλήσουν με αποκλεισμό την Μάτσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά ο Ολυμπιακός είναι κάτι πολύ παραπάνω από μερικά γκολ. Είναι μία επιχείρηση. Και όπως όλες οι επιχειρήσεις, εάν δεν παράγουν δεν έχουν μέλλον. Το βλέπουμε αυτό σε πολλές ελληνικές ομάδες οι οποίες ακροβατούν μεταξύ μετριότητας και… αθλιότητας τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε αγωνιστικό.

Εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, το δόγμα ήταν ένα: «Αγοράζουμε παιχταράδες». Για πωλήσεις ούτε λόγος. Γι’ αυτό και οι Έλληνες παίκτες ήταν άγνωστοι στο εξωτερικό. Χρειάστηκε το θαύμα του 2004 για να ξενιτευτούν ορισμένοι και να μάθουν αυτοί και εμείς πώς παίζεται και οργανώνεται το σωστό ποδόσφαιρο.

Ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη όμως έχει αλλάξει αυτήν την φιλοσοφία, έχει αναδείξει πολλούς παίκτες, τους έχει πουλήσει, και έχει βάλει στα ταμεία του πολλά, μα πολλά εκατομμύρια. Τελευταίο παράδειγμα ο Κώστας Μανωλάς, ο οποίος με ποσό-ρεκόρ 15,5 εκατ. ευρώ ταξιδεύει για την Ιταλία και συγκεκριμένα την Ρόμα, όπου θα κάνει παρέα στον πρώην ερυθρόλευκο, Βασίλη Τοροσίδη.

Για όσους θυμούνται το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να συγκριθεί σε μεγάλο βαθμό πλέον με την Πόρτο του Πίντο Ντα Κόστα, ο οποίος κατάφερε να πουλήσει όχι μόνο παίκτες, αλλά μέχρι και… προπονητή, τον Αντρέ Βίλας-Μπόας.

Επειδή όμως οι αριθμοί «μετράνε» πολύ περισσότερο από τα λόγια, αξίζει να θυμηθούμε τα 15 εκατ. του Μήτρογλου για να πάει στην Φούλαμ. Ένας Μήτρογλου ο οποίος δεν έβρισκε ευκαιρίες επί Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά αποθέωσε το επιθετικό ποδόσφαιρο επί Μίτσελ.

Γιατί ο Φετφατζίδης; Ο μικρόσωμος μέσος δεν έπαιξε πολύ στον Ολυμπιακό, αλλά έπαιξε όσο χρειαζόταν για να μοσχοπουληθεί για τέσσερα εκατομμύρια ευρώ. Ο Ανδρέας Σάμαρης; Ο νεαρός που μας έκανε να πανηγυρίσουμε με τα χρώματα της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ, ετοιμάζεται και αυτός για το ταξίδι του, την ώρα που έναν χρόνο πριν ήταν αβέβαιο εάν θα έπρεπε να μείνει στον Ολυμπιακό ή να δοθεί δανεικός.

Εντάξει τα παραδείγματα είναι πολλά και μέσα σε αυτά δεν βρίσκονται μόνο Έλληνες, αλλά και ξένοι όπως ο Μιραλάς, ο οποίος είχε πάρει για μεγάλο διάστημα την επίθεση του Ολυμπιακού στα… πόδια του. Τελικά μας αποχαιρέτησε για την Έβερτον σε μία μετεγγραφή άνω των επτά εκατ. ευρώ.

Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός αποτελεί πλέον μία καλοδουλεμένη επιχείρηση. Μία επιχείρηση που δεν κοιτά συναισθηματισμούς αλλά το αποτέλεσμα. Και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ας ελπίσουμε -στα πρότυπα της Πόρτο πάντα-, κάποια στιγμή, το σύνθημα «με ένα όνειρο τρελό» να γίνει πραγματικότητα και ο Θρύλος να ανεβεί στο ψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Όπως η Εθνική συγκαταλέγεται πλέον στους υπολογίσιμους, έτσι νομίζω ήρθε η ώρα να γίνει το ίδιο και με τους ελληνικούς συλλόγους.