Μάρθα Καραγιάννη: Όταν έχασε το μόλις 3 ημερών μωρό της – Η απώλεια που δεν ξεπέρασε ποτέ και η σπαρακτική της εξομολόγηση
«Ο γιατρός μου έλεγε: "Είσαι νέα. Θα το ξεπεράσεις". Αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Έπαθα σόκ. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη»
Η Μάρθα Καραγιάννη έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο, ωστόσο είχε προχωρήσει σε μία σπαρακτική εξομολόγηση όταν είχε χάσει το τριών ημερών μωρό της.
Αυτό που ίσως πολλοί να μη γνωρίζουν ή να έχουν λησμονήσει είναι πως η Μάρθα Καραγιάννη παντρεύτηκε τον Δημήτρη Στεφανάκο, ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, τον Οκτώβριο του 1960. Ο γάμος έγινε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην Κυψέλη. Μαζί απέκτησαν ένα παιδί που πέθανε τρεις ημέρες μετά τη γέννηση του, ενώ το ζευγάρι χώρισε λίγους μήνες αργότερα.
Διαβάστε επίσης: «Τελευταία την είχα δει που ήταν κατάκοιτη και δεν…» – Σπαράζει η Ζωζώ Σαπουντζάκη για την Μάρθα Καραγιάννη
«Ο γιατρός μου έλεγε: “Είσαι νέα. Θα το ξεπεράσεις”. Αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Έπαθα σόκ. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη»
Η Μάρθα Καραγιάννη μιλώντας στον Μάκη Δελαπόρτα, αναφέρθηκε σε αυτή την απώλεια που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ.
«Έχω ζήσει επτά ζωές σε μία. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ίσως το μοναδικό -που είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ- είναι όταν παντρεύτηκα τον ποδοσφαιριστή Μίμη Στεφανάκο και γέννησα ένα παιδί.
Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε πρόωρα. Έζησε μόνο τρεις μέρες. Ο γιατρός μου έλεγε: “Είσαι νέα. Θα το ξεπεράσεις”. Αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Έπαθα σόκ. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήθελα τίποτα!
Δεν ήθελα κανέναν, ούτε να με παρηγορήσει, ούτε να μου απαλύνει τον πόνο. Ούτε καν τον άντρα μου. Αισθάνθηκα ένα απίστευτο κενό και μια εσωτερική μοναξιά. Ένα συναίσθημα που είμαι σίγουρη πως το καταλαβαίνουν μόνο οι γυναίκες που έχουν ζήσει μια παρόμοια εμπειρία».
Και συνέχισε την «εξομολόγησή» της η Μάρθα Καραγιάννη:
«Εκείνο που ήθελα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν να μείνω μόνη μου. Καταλαβαίνω τώρα πια πως ήταν πολύ σκληρή απόφαση, τόσο για μένα όσο και για τον Μίμη, αλλά έτσι ένιωσα.
Ήταν αναμφισβήτητα η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Μια εικόνα και μια σκιά που θα με κυνηγά πάντα, αφού μέχρι και τα 40 μου χρόνια ζούσα με την ελπίδα ενός παιδιού. Ήθελα πολύ να αποκτήσω ένα παιδί. Ο θεός δεν μου το έδωσε. Ίσως έτσι να ήταν γραμμένο και, όπως λέει κι η παροιμία, ‘’ό,τι γράφει δεν ξεγράφει’’. Τώρα πια ζω με όσα ο θεός μου έχει δώσει – και η αλήθεια είναι πως μου έχει δώσει πολλά.
Πάνω από όλα την αγάπη του κόσμου, που είναι πολύ σημαντική για όλους εμάς τους καλλιτέχνες. Τον ευγνωμονώ για αυτό».