Θρήνος για τον Νίκο Χατζηνικολάου: Πέθανε ο πατέρας του – «Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά, σε ευχαριστώ για όλα!»

Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χατζηνικολάου ο οποίος έχασε αγαπημένο του πρόσωπο. Πέθανε ο πατέρας του δημοσιογράφου. Τη θλιβερή είδηση έκανε γνωστή ο ίδιος με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Συγκεκριμένα, ο γνωστός δημοσιογράφος, παρουσιαστής και εκδότης έγραψε: «Πατέρα μου αγαπημένε σε αποχαιρετώ με τεράστια συγκίνηση! Με μεγάλη στενοχώρια! Σε αγαπάω με όλη μου την καρδιά! Σε ευχαριστώ για όλα!».

Δείτε επίσης: Η Ελλάδα θρηνεί για τον σπουδαίο Γιάννη Μαρκόπουλο: Το κρυφό μήνυμα στο «Ζαβαρακατρανέμια» – Τι σημαίνουν οι στίχοι του εμβληματικού τραγουδιού του συνθέτη

Σημειώνεται ότι ο πατέρας του γνωστού δημοσιογράφου, Παναγιώτης Χατζηνικολάου, υπήρξε βουλευτής και υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Είχε σπουδάσει οδοντιατρική. Στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 εξελέγη βουλευτής Έβρου με την ΕΡΕ. Στη μεταπολίτευση, ήταν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας για επτά συνεχόμενες θητείες (1974, 1977, 1981, 1985, 1989, 1990, 1993).

Ήταν υπουργός Μακεδονίας και Θράκης από τις 2 Ιουλίου 1989 έως τις 12 Οκτωβρίου 1989 και από τις 8 Αυγούστου 1991 έως τις 13 Οκτωβρίου 1993. Από τις 12 Απριλίου 1990 έως τις 8 Αυγούστου 1991 ήταν αναπληρωτής υπουργός Γεωργίας. Την παραμονή των εκλογών της 22ας Σεπτεμβρίου 1996 αποφάσισε να αποχωρήσει από την πολιτική.

Πέθανε ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος

Έφυγε από την ζωή ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Ο Έλληνας συνθέτης έδινε μάχη εδώ και ένα χρόνο με τον καρκίνο, και στις 5 Μαΐου εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «Αλεξάνδρα».

Ποιός ήταν ο Γιάννης Μαρκόπουλος

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο Κρήτης. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Μαρκόπουλος, πρώην νομάρχης Λασιθίου και μητέρα του η Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα, στο ωδείο της οποίας παίρνει τα πρώτα του μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από τη κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.

Το 1956 συνεχίζει τις μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή του βιολιού Joseph Bustidui. Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και το χορό. Το 1963 βραβεύεται για την μουσική του στις Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα μουσικά του έργα Θησέας (χορόδραμα), Χιροσίμα (σουίτα μπαλέτου) και τα Τρία σκίτσα για χορό. Απ’ τον Οκτώβριο του 1965 μέχρι τον Απρίλιο του 1984 έντυσε με μουσική όλα τα έργα τα οποία παρουσιάστηκαν απ’ το Κουκλοθέατρο Μπάρμπα Μυτούσης. Το Κουκλοθέατρο αυτό τερμάτισε οριστικά τη λειτουργία του στις 15 Απριλίου του 1984.

Το 1967 επιβάλλεται στην Ελλάδα η δικτατορία και ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί στο Λονδίνο. Εκεί εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens. Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα Ήλιος ο πρώτος, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (που τιμάται με το βραβείο Νόμπελ το 1979), και τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν). Παράλληλα ολοκληρώνει τη μουσική τελετή Ιδού ο Νυμφίος, έργο που κρατά ανέκδοτο, εκτός ενός τμήματος, του περίφημου Ζάβαρα-κάτρα-νέμια, που αποτελεί ένα τα πιο διάσημα κομμάτια του.

Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει ακόμα τους Χρησμούς, για συμφωνική ορχήστρα, και τους πρώτους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την Τρικυμία του Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία David Jones.

Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δημιουργεί μια νέα κίνηση για την τέχνη και τη χρησιμότητά της και αναζητεί την βαθύτερη ενότητα του ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον.